အႀကဳိက္ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ အေငြ႔အာ႐ုံကို အေတြ႔ထင္ၿပီး
အစြဲႀကီးစြဲသြားတတ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ငယ္စဥ္က
ေတာဓေလ့ကိုယ္ေတြ႔ေလး ေျပာျပရဦးမယ္။
တို႔ေတာအရပ္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုတာ ႀကဳံရခဲဘိျခင္း။
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲမ်ဳိးနဲ႔ႀကဳံမွ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ
အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပေလ့ရွိတာ။ ဘုန္းႀကီးပ်ံဆိုတာ
လည္း ဆယ္ေကြ႔တစ္ေကြ႔ ႀကဳံရခဲပါတယ္။
ငါတို႔လက္ဦးဆရာ မင္းကုန္းေတာေက်ာင္းႀကီး
ဆရာေတာ္ ဦးသုနႏၵ ပ်ံေတာ္မူပြဲကို ၁၃၁၅၊
တေပါင္းလမွာ က်င္းပတုန္းက ပြဲသဘင္ေတြ
စုံလိုက္တာ။ မ႑ပ္ႀကီး မ႑ပ္ငယ္ေတြလည္း
ဆန္းဆန္းျပားျပားဆင္သထားလိုက္တာ။
ထမင္းဆုိင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ စည္လိုက္တာ။
ကရ၀ိတ္ေလာင္တိုက္တလားစတဲ့ ခန္းနားတဲ့ အဆင္
အျပင္ေတြလည္း အကုန္ပါ။ စုံတကာေစ့လုိ႔ ဆိုရမွာေပါ့။
ဘုန္းႀကီးပ်ံက ႏွစ္ရက္ပဲ က်င္းပခဲ့တာ။ ပြဲၿပီးလို႔
ဇာတ္အဖြဲ႔ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႔နဲ႔ ေစ်းသည္ေတြျပန္သြားၾက
ေပမယ့္ ငါတို႔မ်က္လုံးထဲ နားထဲ အာ႐ုံထဲမွာ
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီးက မၿပီးေသးဘူး။ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပ
တုန္း။ ငါတို႔ဆီမွာက်န္ခဲ့တာက ပြဲမဟုတ္ဘူးဗ်၊ အစြဲ။
ဇာတ္သမားက သူ႔အိမ္သူျပန္နားေနၿပီ။ ငါတို႔က
အစြဲနဲ႔ ပြဲကလို႔ေကာင္းတုန္း။ ခံစားမႈေ၀ဒနာက ခ်ဲ႕ကား၊
အစြဲသိ၀ိဉာဏ္ကလွည့္စားနဲ႔ဆိုေတာ့ အေျခခံမေကာင္းရင္
အေၾကာင္းခံမမွန္ျဖစ္တတ္တာ ကိုလည္း သတိျပဳၾကေစလိုပါတယ္။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ (၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ နတ္တလူေတာရ ၾသ၀ါဒ)
No comments:
Post a Comment