ဘယ္မွာ ငါဟု ရွိအံနည္း
ေလာကဇာတ္ခုံ၊ ဤလူ႔ဘုံ၍၊ မ်ဳိးစုံကၾက၊
မာန္မာနႏွင့္၊ ငါကရာဇာ၊ ငါခ်မ္းသာသည္၊
ငါဟာသူေ႒း၊ ငါပေဂးဟု၊ ငါေသြးတက္ၾကြ၊
လူ႔ဗာလတို႔၊ ေဒသပိုင္းျခား၊ ကာလအားျဖင့္၊
မ်ားျပားလွစြာ၊ အဝိဇၨာေၾကာင့္၊ တဏွာဘီလူး၊
အေမွာက္ပူးလွ်က္၊ က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္၊
ဂုဏ္ကိုေဖာ္၍၊ ေမာ္ေမာ္ေမာက္ေမာက္၊
ငါတစ္ေယာက္မို႔၊ ထက္ေအာက္တစ္လႊား၊
ေရႊကိုယ္လားဟု၊ ထင္မွားဖက္လြဲ၊
သို႔စဥ္စြဲလည္း၊ ဇာတ္ပြဲၿပီးက၊ ျပည္ဖုးခ်ေသာ္၊
သုဘရာဇာ၊ ေျခေအာက္မွာပင္၊ ဘာသာလူမ်ဳိး၊
ခ်ိန္မတိုးဘဲ၊ သိုးပုပ္ခႏၶာ၊ ျမႇဳပ္ရရွသည္၊
-ဘယ္မွာ ငါဟု ရွိအံနည္း။
မွတ္ခါစြဲယူ၊ မ်ားဗုိလ္လူတို႔၊ နိဗၺဴမရ၊ ဆင္းရဲၾကလိမ့္၊
ေလာကသုံးခြင္၊ ဘုံသုံးျပင္၌၊ ျဖစ္လွ်င္ပ်က္ၿမဲ၊
မွန္မလြဲတည့္၊ သုံးစြဲဖို႔ရာ၊ ျမင္ဥစၥာကို၊ ကံၾကမၼာေပး၊
ရျပန္ေသး၍၊ ပ်က္ေရးတဖန္၊ ေတြ႔ႀကဳံျပန္၏။
ခ်စ္လွ်ံေဝေဝ၊ ခ်စ္ေဆြေတြျဖင့္၊ ခ်စ္ေလသမွ်၊
ေပါင္းဆုံၾကလည္း၊ ကြဲရမည္သာ၊ မလြဲသာတည့္၊
ရွည္စြာအသက္၊ တည္ရွိခ်က္လည္း၊ ပုခက္ႏွင့္ေလ၊
ေဝးေလေလေရြ႕၊ နီးေလပ်ဥ္ေခါင္း၊ အမွန္ေအာင္းလိမ့္၊
အေၾကာင္းမေလွ်ာ္၊ သုံးရက္ေက်ာ္က၊ ပုတ္ေစာ္ညႇီန႔ံ၊
ရန္ေတြ႔ျပန္သို႔၊ အမွန္ခ်စ္သူ၊ မကပ္မူဘဲ၊ လ်စ္လွ်ဳ႐ႈသုံး၊
အမွန္မုန္း၏။
ေနာက္ဆုံးေရာက္ခါ၊ ျပည္ၿမဳိ႕ရြာဝယ္၊ စြန္႔ေဆြညာအမ်ား၊
စြန္႔ပယ္ရွား၍၊ သြားရအၿပီး၊ ေဝးမနီးသည္၊ ေတာႀကီးၿမဳိင္ယံ၊
ေျမသုႆန္ဝယ္၊ ေရာက္ျပန္မရွိ၊ ျမႇဳပ္ႏွံဘိျခင္း၊
ေျခာက္ေပတြင္း၌၊ စင္းစင္းကားကား၊ ျဖစ္ၾကမွာတည့္၊
သခၤါရဟု၊ ဘဝေျပာင္းကူး၊ က်ဴးေက်ာ္လူ႔ဘုံ၊
ခိုလုံဝင္စံ၊ ပုထုဇဥ္တို႔၊ ေလာဂဓံလြတ္ေၾကာင္း၊
ဆုပန္ေတာင္းလွ်က္၊ လမ္းေကာင္းမဂၢင္၊ သတိရွင္၍၊
ရွစ္အင္ဓမၼ၊ အဝ,ဝကို၊ ေန႔ညမကြာ၊ ႀကဳိးစားရွာသည္၊
ေခမာေရာက္မွ၊ ေအးမည္ေသာဝ္။
မရဏကာလ၊ ေသခ်ိန္ၾကက၊ ငယ္လွပ်ဳိျမစ္၊
အရြယ္ရင့္ဟု၊ တျဖင့္တပါး၊ ဘယ္သူ႔အားမွ၊
ကိုးစားတြယ္တာ၊ ေထာက္မညႇာဘဲ၊ ေလးျဖာေသာဓာတ္၊
ေဖာက္ျပန္လတ္ေသာ္၊ ပညတ္သဘာဝ၊
ကိုယ္ကာယ၌၊ ဆႏၵဝုတိ၊ ေရာဂါဖိလို႔၊ ဗ်ာဓိဒုကၡံ၊
ကံစီမံေၾကာင့္၊ ၿခံရံမ်ားစြာ၊ ညာတကာႏွင့္၊
ဆရာသမား၊ ေဆးကုၾကလည္း၊ ေရသားအျပင္၊
႐ုပ္မထင္သို႔၊ ဝိညာဏ္ျပတ္ေၾကြ၊ ေသရေလ၏၊
ဇာတိပဋိသေႏၶ၊ တည္ေနကာစ၊ ခ်ိန္ခါက်လွ်င္၊
ေသရစိမ့္ငွာ၊ စာရင္းပါဟု၊ သူငါကစ၊
ေသၾကခ်ိန္ခါ၊ ေရာက္ခံပါေသာ္၊ ပူပူဆာဆာ၊
လူးလဲကာျဖင့္၊ ေဝဒနာထ၊ ေဇာေခၽြးက်လွ်က္၊
မရဏရြာ၊ လိုက္ရရွာသည္၊ ဘယ္ခါဘဝ၊
မေနရပါေခ်တကား။
ဓာတ္ဆယ့္ရွစ္ျဖာ၊ မီးေလာင္စာေၾကာင့္၊ သံသရာမႈ၊
ဆင္းရဲစုႏွင့္၊ ပူမႈအလွ်ံ၊ စိုးရိပ္ရံလို႔၊ ငိုရန္တဝ၊
အိုရတသြယ္၊ ေသဘြယ္နႏၲ၊ နာၾကအစဥ္၊
ျပဳျပင္ႏိုင္မွ၊ ေနရာၾကသည္၊ ခႏၶာ့သေဘာ၊
သူ႔သေဘာကို၊ မေနာနဲ႔သာ၊ အရရွာေလာ့၊
ဂဂၤါဝါဠဳ၊ သဲပုံစုမွ်၊ ကၽြတ္ဆုယူကာ၊ ပြင့္ၾကပါသည္၊
ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ စိေႏၲယ်တို႔၊ ေခၚပါေသာ္လည္း၊
လိုက္ႏိုင္ဘဲမို႔၊ ဆင္းရဲခုတိုင္၊ မဆုံးႏိုင္ဘဲ၊
တဝဲဝဲလည္၊ ေနာက္ထပ္ဘဝ၊ စုန္ဆန္ၾကေသာ္၊
ရပ္ၾကဖို႔ရာ၊ သာသနာေတာ္ႏွင္း၊ ဆရာရွာမွ၊
သင့္မွာမုခ်၊ လက္ကိုင္ရၿပီ။
ေလးဝသစၥာ၊ ၿမဳိက္ရသာကို၊ ယထာဘူတ၊
သိထိုက္လွေပါ့၊ ဉာဏတန္ေဆာင္၊
အလင္းေရာင္ျဖင့္၊ တည္ေဆာက္ၿပီးကာ၊
မထြက္ပါက၊ ေလးရြာပါယ္တြင္း၊ မလြတ္ကင္းဘဲ၊
သက္ဆင္းခါခါ၊ က်ခ်က္နာမည္။
မွတ္ၾကပါေလ၊ မွာလိုက္ေပအံ့၊ လြန္ေလေရွးခါ၊
သံသရာက၊ ေမတၱာသြယ္ယွက္၊ ခ်ေရစက္ေၾကာင့္၊
တူဖက္ယွဥ္တြဲ၊ ေလာကထဲ၌၊ ေပ်ာ္ပြဲဆင္ျခင္၊
ၿပဳံးရႊင္ရႊင္ႏွင့္၊ ခင္မင္စိတ္ထား၊ ဆက္ဆံျငားလည္း၊
ေနာင္ကားမၾကာ၊ ခြဲရပါ၏။
သဘာဝပုံ၊ စဥ္းစားၿခဳံ၍၊ အာ႐ုံထင္ထင္၊ ႐ႈ႕ဆင္ျခင္ေသာ္၊
ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္း၊ ဆက္ဆံျခင္းကား၊
ေကြကြင္းဘို႔သာ၊ ဓမၼတာတည္း၊
ဘယ္မွာအၿမဲ၊ ရွိႏိုင္ဘဲမို႔၊ ႐ုပ္ခဲနာမ္စို၊
ခႏၶာကိုယ္လည္း၊ ပ်ဳိရာမွအို၊ အိုရာမွနာ၊
နာရာမွေသ၊ အိုေသနာေသ၊ ေသသာေသေရြ႕၊
အတည္တၾက၊ ဘယ္ဘဝမွ၊ မရွိၾကဘူး။
ေလာဘတဏွာ၊ ကင္းလြတ္ရာဟု၊
ခ်မ္းသာအမွန္၊ နိဗၺာန္ေရာက္မွ၊ ဧကန္ေအးမည္၊
သို႔ျဖစ္သည္ေၾကာင့္၊ အတည္တၾက၊ ျမတ္ဒါနႏွင့္၊
သီလဘာဝနာ၊ အပၸမာဒ၊ ျမတ္ဓမၼကို၊
ေန႔ညမျပတ္၊ ႐ႈ႕ကာမွတ္ေလာ့။
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ၊ သံသရာမွ၊ ဝဋၬ္ဘုံဘြက္၊
ခုံကာထြက္လွ်က္၊ အထက္မဂ္လမ္း၊
အတူျမန္းဖို႔၊ တိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္၊
ေဟာျမြတ္ေဖာ္သည္၊ မွတ္ေနာ္က်က္က်က္-
အၿမဲတည္း။
Sunday, October 28, 2012
ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ တို႔စီမံပုံ
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကို ကံက စီမံပုံ၊ စိတ္က
စီမံပုံ၊ ဥတုက စီမံပုံ၊ အာဟာရက စီမံပုံ
ကိုလည္း အသီးသီးခြဲျခားျပပါ။
အေၾကာင္း ၄ပါးတို႔ ျပဳျပင္ေနပုံ
ဤေနရာဝယ္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတို႔
စုေပါင္းေနပုံႏွင့္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရေၾကာင့္
႐ုပ္တို႔ ျဖစ္ရေၾကာင္းကို ထင္ရွားေစရန္ ထပ္ရွင္း
ပါဦးမည္။ ေရွးဦးစြာ ေျမႀကီးျဖင့္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ
လူ႐ုပ္ကေလးကို စဥ္းစားၾကစို႔။ ေျမမႈန္႔ေတြခ်ည္း
သက္သက္ လူ႐ုပ္ျဖစ္ႏိုင္မလား။ မျဖစ္ႏိုင္။
ေျမမႈန္႔ခ်ည္းသက္သက္ထားလွ်င္ ေလတိုက္
သျဖင့္ လြင့္သြားလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ လြင့္မသြား
ႏိုင္ေအာင္ ေရဆြတ္ေပးရလိမ့္မည္။
ေျမႏွင့္ေရ ေပါင္းမိ႐ုံျဖင့္လည္း လူ႐ုပ္
ျဖစ္ဖုိ႔ မဆိုထားဘိ စည္းစည္းလုံးလုံးပင္ မျဖစ္ႏိုင္
ေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ စည္းလုံးမိေအာင္ စုေပးရဦးမည္။
ထိုမွ်ျဖင့္လည္း လူ႐ုပ္မျဖစ္ႏိုင္ေသး။ ေရဆြတ္ထား
သျဖင့္ စိုစြတ္ေနေသာရႊံ႕ကို အ႐ုပ္လုပ္ျဖစ္႐ုံ
ခပ္ထန္႔ထန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေနလွန္းေပးရဦးမည္။
ထိုသို႔ ေျမဓာတ္ ေရဓာတ္ လုံးေထြးမိေအာင္ ျပဳေပး
ေသာ ေလဓာတ္၊ အပူ(မီး)ဓာတ္တို႔ျဖင့္ သင့္တင့္႐ုံ
ညီမွ်ေနေသာ ရႊံ႕ကိုမွ အ႐ုပ္ျပဳလုပ္တတ္သူက
အ႐ုပ္လုပ္ေပးေသာေၾကာင့္ လူ႐ုပ္ကေလး
ျဖစ္လာရေလသည္။ ဤကား ဥပမာသေဘာအားျဖင့္
ေျပာျပျခင္းသာတည္း။
ကံစီမံပုံ
ထို႔အတူ ပထဝီဓာတ္ခ်ည္းသက္သက္
ခႏၶာကိုယ္မျဖစ္ႏိုင္။ ပထဝီဓာတ္ လြင့္မသြားေအာင္
အာေပါဓာတ္က စိမ့္စိုလ်က္ရွိရ၏။ စိုထိုင္းထုိင္းမရွိ
ရေအာင္ ေတေဇာဓာတ္က အေငြ႔ေပးလ်က္ရွိရ၏။
တစ္ဖြ႔စီတစ္ဖြဲ႔စီ (တစ္ကလာပ္စီ) တြဲမိေအာင္
ဝါေယာဓာတ္က တြန္းထိုး ဖိညပ္လ်က္ရွိရ၏။
ထိုဓာတ္ႀကီး ၄ခု အစုအဖြဲ႔၌ မကင္းစေကာင္းေသာ
ဝဏၰ ဂႏၶ ရသ ၾသဇာတို႔ ပါရွိၾက၏။ ထိုသုိ႔ ႐ုပ္ကလာပ္
မ်ားစြာတို႔ ပူးေပါင္းမိေသာအခါ (ေတာ္စြာေလ်ာ္စြာ
မပူးေပါင္းဘဲ) ေရွးကလူ႐ုပ္ျဖစ္ေသာ လုပ္ႏိုင္ေသာ
ကံစီမံခ်က္အတိုင္း "လူ႔ကိုယ္ေကာင္" ျဖစ္ေအာင္
ပူးတြဲမိၾကေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ကံကစီမံရာ၌ ကံျပဳစဥ္က
စိတ္အေနအထားလိုက္၍ ေယာက်္ားသ႑ာန္၊
မိန္းမသ႑ာန္ျဖစ္ေအာင္လည္း စီမံရ၏။
အကုသိုလ္ကံအလိုက္ ငရဲသ႑ာန္၊ ၿပိတၱာသ႑ာန္
မ်ားကိုလည္းစီမံရ၏။ ကုသိုလ္ကံ
ေကာင္းမေကာင္းကိုလိုက္၍ လွပေသာသ႑ာန္၊
မလွပေသာသ႑ာန္မ်ားကိုလည္း စီမံရ၏။
အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ တိရစၧာန္သ႑ာန္ကို
ရေသာ္လည္း ေရွးကုသိုလ္ကံမ်ားက အခြင့္သာ
လာလွ်င္ တိရစၧာန္လွလွကေလးျဖစ္ေအာင္၊
ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္စရာ ေကာင္းေအာင္
စီမံျပန္၏။ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း
အကုသိုလ္ကံက မလွမပျဖစ္ေအာင္၊
သူတစ္ပါးရြံမုန္းေအာင္၊ ေပးကမ္းခ်င္သူနည္း
ေအာင္ စီမံဖန္တီးျပန္၏။ ဤသို႔လွ်င္
ကံတရားသည္ မိမိစြမ္းအားရွိသေလာက္
ဤခႏၶာကိုယ္ (႐ုပ္)တရားႀကီးကို ပဋိသေႏၶ
တည္စ အမိဝမ္းတြင္းကစ၍ စီမံဖန္တီးထား
ေလသည္။ (ဤကံေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ကို
“ကမၼဇ႐ုပ္” ဟုေခၚ၏။။
စိတ္ကျပဳျပင္ပုံ
ကံစီမံထားေသာ ထို႐ုပ္ႀကီးကို
စိတ္ကလည္း ထပ္မံ၍ျပဳျပင္ျပန္၏။ စိတ္၏
အလိုအတိုင္း ထိုင္ရ၊ အိပ္ရ၊ ရပ္ရ၊ သြားရ၏။
သြားလိုေသာစိတ္ ျဖစ္ေသာအခါ စိတၱဇ႐ုပ္တို႔
သည္ တစ္ကိုယ္လုံးပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ျဖစ္၏။
ထိုစိတၱဇ႐ုပ္မ်ား၌ ဝါေယာဓာတ္သည္ ခါတိုင္း
ထက္ သတၱိေကာင္း၏။ ထုိဝါေယာဓာတ္အစြမ္း
ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္၏။
ဝါေယာဓာတ္လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္ေတြ
မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာေသာအခါ ေရြ႕ကာ
ေရြ႕ကာျဖစ္ရာ၌ (ေရြ႕ခ်င္တိုင္း မေရြ႕ဘဲ
စိတ္အလိုက်ေအာင္) ေရြ႕ၾကရေလသည္။
ဤေနရာ၌ “ေရြ႕ကာေရြ႕ကာျဖစ္ျခင္း”
ဟူေသာစကားကို ထပ္၍ ထင္ရွားေစဦးအံ့-
ယခုကာလ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကူးရာ၌ လူတစ္ေယာက္၏
ေျခလွမ္း၍ သြားေနပုံထင္ရွားေအာင္ ကားငယ္ကေလး
ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ုိက္ကူးရ၏။ ပထမကား၌ ရပ္ေနပုံသာ
ပါေသး၏။ ဒုတိယ တတိယစေသာ ကားမ်ား၌လည္း
ထူးျခားျခင္း မရွိလွေသး၏။ ကားေပါင္းအေတာ္မ်ားမွ
ေျခၾကြသလိုေပၚလာ၏။ ထို႔ေနာက္လည္းကားေပါင္း
အေတာ္မ်ားမွ ေျခကိုေျမႇာက္သလို ေပၚလာ၏။
ဤသို႔ သြားေနပုံေပၚလာေအာင္ ကားေပါင္းမ်ားစြာ
ဆက္ရေလသည္။ ထိုကားပုံကေလးမ်ားလည္း
တကယ့္လူ၏ အေနအထားကို အဆက္ဆက္
ထင္ရွားေစေသာ ပုံကေလးမ်ားတည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ “လူသြားသည္”ဟုဆိုရာ၌
သြားလိုေသာစိတ္ေၾကာင့္ ပထမျဖစ္ေသာ
ု႐ုပ္မ်ားမသြားေသး။ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ရွိေသး၏။
သို႔ေသာ္ ပထမ႐ုပ္ကလာပ္၌ ပါဝင္ေသာ ဝါေယာဓာတ္
အစြမ္းေၾကာင့္ မၿငိမ္မသက္ေသာ အမူအရာျဖစ္လာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယ႐ုပ္စုသည္ ပထမ႐ုပ္စု၏ ေနရာ၌
ထပ္၍မျဖစ္ဘဲ ထိုေနရာႏွင့္ ဆက္ကပ္ေနေသာ
ဒုတိယေနရာ၌ ျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ေနာက္ေနာက္ျဖစ္
ရေသာ ႐ုပ္ကလာပ္စုက ေနရာေရြ႕၍ေရြ႕၍ ျဖစ္ေနရာ
ဝယ္ (မ်က္စိတစ္မွိတ္ခန္႔အတြင္း၌ ကုေဋတစ္သိန္းမက
အထပ္ထပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္) မ်က္စိတစ္မွိတ္ခန္႔
အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ သြားလာေနေသာ ပုံသ႑ာန္
ထင္ေပၚလာေလသည္။
ထို႔ျပင္ “စိတ္ပ်ဳိေတာ့ကိုယ္ႏု” ဆုိသည့္အတိုင္း
စိတ္ခ်မ္းသာေသာသူ၌ ၾကည္လင္ေသာ စိတၱဇ႐ုပ္မ်ားျဖစ္၍
ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စကားေျပာေနေသာအခါဝယ္ မ်က္ႏွာမ်ား
ၾကည္လင္၏။ ထိုက္တန္သမွ်က်န္းမာေအာင္ ၾကည္လင္ေသာ
စိတ္က စြမ္းေဆာင္ႏိုင္၏။ “စိတ္ေထာင္းေတာ့ကိုယ္ေၾက”
ဟုေျပာ႐ိုးရွိသည့္အတိုင္း စိတ္မခ်မ္းသာလွ်င္ စိတ္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေသာ႐ုပ္မ်ား ညႇဳိးႏြမ္း၏။ စကာေျပာမတည့္၍
စိတ္မေကာင္းေသာအခါ၌ ခ်ဳိေနေသာမ်က္ႏွာသည္ပင္
ခ်က္ခ်င္း ပ်က္ေတာ့၏။
အိမ္တစ္ေဆာင္ကို မီးေလာင္လွ်င္
နီးကပ္ေနေသာ အျခားအိမ္းမ်ားလည္း ေလာင္ရသကဲ့သို႔
စိတၱဇ႐ုပ္က ညႇဳိးႏြမ္းပူေလာင္ေနလွ်င္ ဆက္စပ္ေနေသာ
ကမၼဇ၊ ဥတုဇ၊ အာဟာရဇ႐ုပ္မ်ားလည္း ပူေလာင္ရေတာ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အလြန္႔လြန္ စိတ္မခ်မ္းသာေသာ သူသည္
အရြယ္ႏွင့္မတန္ေအာင္ အိုဆိုး၍ ထိုထက္ပူပန္လာေသာ
အခါ ႏွလုံးကြဲ၍ စုေတရေလေတာ့၏။ ဤသို႔လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ကို
ပဋိသေႏၶကစ၍ စိတ္ကလည္း ျပဳျပင္လ်က္ရွိေလသည္။
ဥတုက ျပဳျပင္ပုံ
ဥတုကလည္း ႐ုပ္ကိုျပဳျပင္ႏိုင္၏။ သာယာေသာ
ဥတု၌ ေနထိုင္လွ်င္ ႐ုပ္ၾကည္လင္၏။ က်န္းမာဝၿဖဳိး၏။
သန္႔ရွင္းေသာအိပ္ရာ ေနရာ အဝတ္မ်ားကို ဝတ္ေလ့ရွိသူ၌
ထိုအဝတ္မ်ားေတြ႔ထိေသာ ဥတုေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းေသာ
ဥတုဇ႐ုပ္မ်ား တိုးပြားသျဖင့္ က်န္းမာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
အၿမဲသန္႔ရွင္းေနေသာ အဝတ္ အိပ္ရာ ေနရာမ်ားကို
သုံးစြဲျခင္းသည္ က်န္းမာဖို႔အေၾကာင့္ နည္းေကာင္းအစစ္
ပင္တည္း။ မသန္႔ရွင္းေသာ အဝတ္ အိပ္ရာ ေနရာမ်ားကို
သုံးစြဲသူ၌ကား ဥတုဇ႐ုပ္မ်ား တိုးပြားသျဖင့္ က်န္းမာေရး
ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပား၏။ ေတာ ေတာင္ သစ္ပင္တို႔သည္
မိုးက်ေသာအခါ၌ ဥတုေကာင္းႏွင့္ေတြ႔ရ၍ တိုးတက္ျပန္႔ပြား
စည္းကားၾက၏။ ေႏြဥတုက်ေသာအခါ မေကာင္းေသာ
ဥတုႏွင့္ေတြ႔၍ ညႇဳိးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ၾကရေလသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ဥတုကလည္း ခႏၶာကိုယ္ကို အမိဝမ္းတြင္း
ေအာင္းေနစဥ္ကပင္ ျပဳျပင္ေနရကား ဥတုအလိုက္
သစ္ပင္ေတာေတာင္တို႔ ေျပာင္းလြဲပုံကို ၾကည့္၍
မိမိကိုယ္၌လည္း ဥတုေကာင္းမေကာင္းလိုက္၍
ဥတုဇ႐ုပ္မ်ားေျပာင္းရပုံကို သတိျပဳပါကုန္။
အာဟာရက ျပဳျပင္ပုံ
စားသမွ်အစာ၌ (ေသာက္ေရ၌ပင္) ပါရွိေသာ
ၾသဇာသည္ ႐ုပ္ကိုျဖစ္ေစႏိုင္၏။ မိမိႏွင့္သင့္ေသာ
အစားအေသာက္ႏွင့္ ေဆးမ်ားသာ စားေသာက္သုံးစြဲလွ်င္
ေကာင္းေသာ႐ုပ္မ်ား တိုးပြား၍ ဝၿဖဳိးၾကည္လင္
စည္ပင္က်န္းမာ၏။ မသင့္ေတာ္ေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္
ေဆးမ်ားကို သုံးစြဲစားေသာက္မိလွ်င္ မေကာင္းေသာ
႐ုပ္မ်ားတိုးပြား၍ ညႇဳိးႏြမ္းေသြ႔ေျခာက္ ေရာဂါေရာက္ရသည္မွာ
မ်က္ျမင္ပင္ျဖစ္သကဲ့သို႔ သင့္ေတာ္ေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္
ေဆးမ်ားကို သုံးစြဲစားေသာက္ေလ့ရွိသူတို႔ အသက္ရွည္ၾက၊
အနာကင္းၾကသည္မွာလည္း မ်က္ျမင္ပင္ျဖစ္သည္။
အမိဝမ္းတြင္း သေႏၶတည္ေနစဥ္မွာလည္း
ကိုယ္ခႏၶာကေလး ထင္ရွားသည္မွစ၍ အမိစားသမွ်အစာသည္
သူငယ္၏ ကိုယ္အတြင္းသို႔ စိမ့္ဝင္၏။ ထိုအခါ ကေလး၏
ကိုယ္၌ အာဟာရေၾကာင့္႐ုပ္မ်ား တိုးပြားၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိကေလး၏ က်န္းမာေရးကို လိုလားေသာ
မိခင္တိုင္းပင္ ကိုယ္ဝန္ရွိသည္ကစ၍ ကေလးႏွင့္
မသင့္ေတာ္ေသာ အစာအာဟာရမ်ားကို အထူးေရွာင္ၾကဥ္
ၾကရသည္။ အမိသည္ အၾကင္အစားအေသာက္ကို
စားေသာက္၏။ ထိုအစားအေသာက္ျဖင့္ အမိဝမ္း၌
တည္ေနေသာ ကိုယ္ဝန္သူငယ္သည္ မွ်တရရွာ၏။
အမိစားေသာအစာသည္ ခ်က္ႀကဳိးမွစိမ့္၍ ကေလး
ကိုယ္၌ ပ်ံ႕ႏွံ႔၏ဟု က်မ္းစာတို႔၌ဆုိ၏။ ယခုအခါကား
က်န္းမာေရးကို အေတာနားလည္ေသာ ဆရာတို႔ၫႊန္
ၾကားခ်က္ျဖင့္ သေႏၶရွိသည္ကစ၍ မိခင္သည္
အားရွိေသာအစာကို စားရ၏ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း
သြားလာမႈကို သတိျပဳရ၏။ မၾကာမၾကာ ကိုယ္ဝန္ကို
ဆိုင္ရာဆရာ့ထံ ျပရ၏။ အအိပ္အစား မွန္ေစရ၏။
မိမိကိုယ္တိုင္က ေရာဂါကင္း၍ ထိုကဲ့သို႔ ဂ႐ုစိုက္ျခင္း
ရွိပါမူ က်န္းမာေသာ သားသမီးတို႔က မ်ားေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိခင္ကုိယ္တိုင္ကလည္း ကေလး၏
အာဟာရကို ကိုယ္ဝန္ရွိစဥ္ကစ၍ ျပဳျပင္ေပးၾကပါကုန္။
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကို ကံက စီမံပုံ၊ စိတ္က
စီမံပုံ၊ ဥတုက စီမံပုံ၊ အာဟာရက စီမံပုံ
ကိုလည္း အသီးသီးခြဲျခားျပပါ။
အေၾကာင္း ၄ပါးတို႔ ျပဳျပင္ေနပုံ
ဤေနရာဝယ္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတို႔
စုေပါင္းေနပုံႏွင့္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရေၾကာင့္
႐ုပ္တို႔ ျဖစ္ရေၾကာင္းကို ထင္ရွားေစရန္ ထပ္ရွင္း
ပါဦးမည္။ ေရွးဦးစြာ ေျမႀကီးျဖင့္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ
လူ႐ုပ္ကေလးကို စဥ္းစားၾကစို႔။ ေျမမႈန္႔ေတြခ်ည္း
သက္သက္ လူ႐ုပ္ျဖစ္ႏိုင္မလား။ မျဖစ္ႏိုင္။
ေျမမႈန္႔ခ်ည္းသက္သက္ထားလွ်င္ ေလတိုက္
သျဖင့္ လြင့္သြားလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ လြင့္မသြား
ႏိုင္ေအာင္ ေရဆြတ္ေပးရလိမ့္မည္။
ေျမႏွင့္ေရ ေပါင္းမိ႐ုံျဖင့္လည္း လူ႐ုပ္
ျဖစ္ဖုိ႔ မဆိုထားဘိ စည္းစည္းလုံးလုံးပင္ မျဖစ္ႏိုင္
ေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ စည္းလုံးမိေအာင္ စုေပးရဦးမည္။
ထိုမွ်ျဖင့္လည္း လူ႐ုပ္မျဖစ္ႏိုင္ေသး။ ေရဆြတ္ထား
သျဖင့္ စိုစြတ္ေနေသာရႊံ႕ကို အ႐ုပ္လုပ္ျဖစ္႐ုံ
ခပ္ထန္႔ထန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေနလွန္းေပးရဦးမည္။
ထိုသို႔ ေျမဓာတ္ ေရဓာတ္ လုံးေထြးမိေအာင္ ျပဳေပး
ေသာ ေလဓာတ္၊ အပူ(မီး)ဓာတ္တို႔ျဖင့္ သင့္တင့္႐ုံ
ညီမွ်ေနေသာ ရႊံ႕ကိုမွ အ႐ုပ္ျပဳလုပ္တတ္သူက
အ႐ုပ္လုပ္ေပးေသာေၾကာင့္ လူ႐ုပ္ကေလး
ျဖစ္လာရေလသည္။ ဤကား ဥပမာသေဘာအားျဖင့္
ေျပာျပျခင္းသာတည္း။
ကံစီမံပုံ
ထို႔အတူ ပထဝီဓာတ္ခ်ည္းသက္သက္
ခႏၶာကိုယ္မျဖစ္ႏိုင္။ ပထဝီဓာတ္ လြင့္မသြားေအာင္
အာေပါဓာတ္က စိမ့္စိုလ်က္ရွိရ၏။ စိုထိုင္းထုိင္းမရွိ
ရေအာင္ ေတေဇာဓာတ္က အေငြ႔ေပးလ်က္ရွိရ၏။
တစ္ဖြ႔စီတစ္ဖြဲ႔စီ (တစ္ကလာပ္စီ) တြဲမိေအာင္
ဝါေယာဓာတ္က တြန္းထိုး ဖိညပ္လ်က္ရွိရ၏။
ထိုဓာတ္ႀကီး ၄ခု အစုအဖြဲ႔၌ မကင္းစေကာင္းေသာ
ဝဏၰ ဂႏၶ ရသ ၾသဇာတို႔ ပါရွိၾက၏။ ထိုသုိ႔ ႐ုပ္ကလာပ္
မ်ားစြာတို႔ ပူးေပါင္းမိေသာအခါ (ေတာ္စြာေလ်ာ္စြာ
မပူးေပါင္းဘဲ) ေရွးကလူ႐ုပ္ျဖစ္ေသာ လုပ္ႏိုင္ေသာ
ကံစီမံခ်က္အတိုင္း "လူ႔ကိုယ္ေကာင္" ျဖစ္ေအာင္
ပူးတြဲမိၾကေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ကံကစီမံရာ၌ ကံျပဳစဥ္က
စိတ္အေနအထားလိုက္၍ ေယာက်္ားသ႑ာန္၊
မိန္းမသ႑ာန္ျဖစ္ေအာင္လည္း စီမံရ၏။
အကုသိုလ္ကံအလိုက္ ငရဲသ႑ာန္၊ ၿပိတၱာသ႑ာန္
မ်ားကိုလည္းစီမံရ၏။ ကုသိုလ္ကံ
ေကာင္းမေကာင္းကိုလိုက္၍ လွပေသာသ႑ာန္၊
မလွပေသာသ႑ာန္မ်ားကိုလည္း စီမံရ၏။
အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ တိရစၧာန္သ႑ာန္ကို
ရေသာ္လည္း ေရွးကုသိုလ္ကံမ်ားက အခြင့္သာ
လာလွ်င္ တိရစၧာန္လွလွကေလးျဖစ္ေအာင္၊
ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္စရာ ေကာင္းေအာင္
စီမံျပန္၏။ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း
အကုသိုလ္ကံက မလွမပျဖစ္ေအာင္၊
သူတစ္ပါးရြံမုန္းေအာင္၊ ေပးကမ္းခ်င္သူနည္း
ေအာင္ စီမံဖန္တီးျပန္၏။ ဤသို႔လွ်င္
ကံတရားသည္ မိမိစြမ္းအားရွိသေလာက္
ဤခႏၶာကိုယ္ (႐ုပ္)တရားႀကီးကို ပဋိသေႏၶ
တည္စ အမိဝမ္းတြင္းကစ၍ စီမံဖန္တီးထား
ေလသည္။ (ဤကံေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ကို
“ကမၼဇ႐ုပ္” ဟုေခၚ၏။။
စိတ္ကျပဳျပင္ပုံ
ကံစီမံထားေသာ ထို႐ုပ္ႀကီးကို
စိတ္ကလည္း ထပ္မံ၍ျပဳျပင္ျပန္၏။ စိတ္၏
အလိုအတိုင္း ထိုင္ရ၊ အိပ္ရ၊ ရပ္ရ၊ သြားရ၏။
သြားလိုေသာစိတ္ ျဖစ္ေသာအခါ စိတၱဇ႐ုပ္တို႔
သည္ တစ္ကိုယ္လုံးပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ျဖစ္၏။
ထိုစိတၱဇ႐ုပ္မ်ား၌ ဝါေယာဓာတ္သည္ ခါတိုင္း
ထက္ သတၱိေကာင္း၏။ ထုိဝါေယာဓာတ္အစြမ္း
ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္၏။
ဝါေယာဓာတ္လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္ေတြ
မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာေသာအခါ ေရြ႕ကာ
ေရြ႕ကာျဖစ္ရာ၌ (ေရြ႕ခ်င္တိုင္း မေရြ႕ဘဲ
စိတ္အလိုက်ေအာင္) ေရြ႕ၾကရေလသည္။
ဤေနရာ၌ “ေရြ႕ကာေရြ႕ကာျဖစ္ျခင္း”
ဟူေသာစကားကို ထပ္၍ ထင္ရွားေစဦးအံ့-
ယခုကာလ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကူးရာ၌ လူတစ္ေယာက္၏
ေျခလွမ္း၍ သြားေနပုံထင္ရွားေအာင္ ကားငယ္ကေလး
ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ုိက္ကူးရ၏။ ပထမကား၌ ရပ္ေနပုံသာ
ပါေသး၏။ ဒုတိယ တတိယစေသာ ကားမ်ား၌လည္း
ထူးျခားျခင္း မရွိလွေသး၏။ ကားေပါင္းအေတာ္မ်ားမွ
ေျခၾကြသလိုေပၚလာ၏။ ထို႔ေနာက္လည္းကားေပါင္း
အေတာ္မ်ားမွ ေျခကိုေျမႇာက္သလို ေပၚလာ၏။
ဤသို႔ သြားေနပုံေပၚလာေအာင္ ကားေပါင္းမ်ားစြာ
ဆက္ရေလသည္။ ထိုကားပုံကေလးမ်ားလည္း
တကယ့္လူ၏ အေနအထားကို အဆက္ဆက္
ထင္ရွားေစေသာ ပုံကေလးမ်ားတည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ “လူသြားသည္”ဟုဆိုရာ၌
သြားလိုေသာစိတ္ေၾကာင့္ ပထမျဖစ္ေသာ
ု႐ုပ္မ်ားမသြားေသး။ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ရွိေသး၏။
သို႔ေသာ္ ပထမ႐ုပ္ကလာပ္၌ ပါဝင္ေသာ ဝါေယာဓာတ္
အစြမ္းေၾကာင့္ မၿငိမ္မသက္ေသာ အမူအရာျဖစ္လာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယ႐ုပ္စုသည္ ပထမ႐ုပ္စု၏ ေနရာ၌
ထပ္၍မျဖစ္ဘဲ ထိုေနရာႏွင့္ ဆက္ကပ္ေနေသာ
ဒုတိယေနရာ၌ ျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ေနာက္ေနာက္ျဖစ္
ရေသာ ႐ုပ္ကလာပ္စုက ေနရာေရြ႕၍ေရြ႕၍ ျဖစ္ေနရာ
ဝယ္ (မ်က္စိတစ္မွိတ္ခန္႔အတြင္း၌ ကုေဋတစ္သိန္းမက
အထပ္ထပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္) မ်က္စိတစ္မွိတ္ခန္႔
အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ သြားလာေနေသာ ပုံသ႑ာန္
ထင္ေပၚလာေလသည္။
ထို႔ျပင္ “စိတ္ပ်ဳိေတာ့ကိုယ္ႏု” ဆုိသည့္အတိုင္း
စိတ္ခ်မ္းသာေသာသူ၌ ၾကည္လင္ေသာ စိတၱဇ႐ုပ္မ်ားျဖစ္၍
ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စကားေျပာေနေသာအခါဝယ္ မ်က္ႏွာမ်ား
ၾကည္လင္၏။ ထိုက္တန္သမွ်က်န္းမာေအာင္ ၾကည္လင္ေသာ
စိတ္က စြမ္းေဆာင္ႏိုင္၏။ “စိတ္ေထာင္းေတာ့ကိုယ္ေၾက”
ဟုေျပာ႐ိုးရွိသည့္အတိုင္း စိတ္မခ်မ္းသာလွ်င္ စိတ္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေသာ႐ုပ္မ်ား ညႇဳိးႏြမ္း၏။ စကာေျပာမတည့္၍
စိတ္မေကာင္းေသာအခါ၌ ခ်ဳိေနေသာမ်က္ႏွာသည္ပင္
ခ်က္ခ်င္း ပ်က္ေတာ့၏။
အိမ္တစ္ေဆာင္ကို မီးေလာင္လွ်င္
နီးကပ္ေနေသာ အျခားအိမ္းမ်ားလည္း ေလာင္ရသကဲ့သို႔
စိတၱဇ႐ုပ္က ညႇဳိးႏြမ္းပူေလာင္ေနလွ်င္ ဆက္စပ္ေနေသာ
ကမၼဇ၊ ဥတုဇ၊ အာဟာရဇ႐ုပ္မ်ားလည္း ပူေလာင္ရေတာ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အလြန္႔လြန္ စိတ္မခ်မ္းသာေသာ သူသည္
အရြယ္ႏွင့္မတန္ေအာင္ အိုဆိုး၍ ထိုထက္ပူပန္လာေသာ
အခါ ႏွလုံးကြဲ၍ စုေတရေလေတာ့၏။ ဤသို႔လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ကို
ပဋိသေႏၶကစ၍ စိတ္ကလည္း ျပဳျပင္လ်က္ရွိေလသည္။
ဥတုက ျပဳျပင္ပုံ
ဥတုကလည္း ႐ုပ္ကိုျပဳျပင္ႏိုင္၏။ သာယာေသာ
ဥတု၌ ေနထိုင္လွ်င္ ႐ုပ္ၾကည္လင္၏။ က်န္းမာဝၿဖဳိး၏။
သန္႔ရွင္းေသာအိပ္ရာ ေနရာ အဝတ္မ်ားကို ဝတ္ေလ့ရွိသူ၌
ထိုအဝတ္မ်ားေတြ႔ထိေသာ ဥတုေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းေသာ
ဥတုဇ႐ုပ္မ်ား တိုးပြားသျဖင့္ က်န္းမာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
အၿမဲသန္႔ရွင္းေနေသာ အဝတ္ အိပ္ရာ ေနရာမ်ားကို
သုံးစြဲျခင္းသည္ က်န္းမာဖို႔အေၾကာင့္ နည္းေကာင္းအစစ္
ပင္တည္း။ မသန္႔ရွင္းေသာ အဝတ္ အိပ္ရာ ေနရာမ်ားကို
သုံးစြဲသူ၌ကား ဥတုဇ႐ုပ္မ်ား တိုးပြားသျဖင့္ က်န္းမာေရး
ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပား၏။ ေတာ ေတာင္ သစ္ပင္တို႔သည္
မိုးက်ေသာအခါ၌ ဥတုေကာင္းႏွင့္ေတြ႔ရ၍ တိုးတက္ျပန္႔ပြား
စည္းကားၾက၏။ ေႏြဥတုက်ေသာအခါ မေကာင္းေသာ
ဥတုႏွင့္ေတြ႔၍ ညႇဳိးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ၾကရေလသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ဥတုကလည္း ခႏၶာကိုယ္ကို အမိဝမ္းတြင္း
ေအာင္းေနစဥ္ကပင္ ျပဳျပင္ေနရကား ဥတုအလိုက္
သစ္ပင္ေတာေတာင္တို႔ ေျပာင္းလြဲပုံကို ၾကည့္၍
မိမိကိုယ္၌လည္း ဥတုေကာင္းမေကာင္းလိုက္၍
ဥတုဇ႐ုပ္မ်ားေျပာင္းရပုံကို သတိျပဳပါကုန္။
အာဟာရက ျပဳျပင္ပုံ
စားသမွ်အစာ၌ (ေသာက္ေရ၌ပင္) ပါရွိေသာ
ၾသဇာသည္ ႐ုပ္ကိုျဖစ္ေစႏိုင္၏။ မိမိႏွင့္သင့္ေသာ
အစားအေသာက္ႏွင့္ ေဆးမ်ားသာ စားေသာက္သုံးစြဲလွ်င္
ေကာင္းေသာ႐ုပ္မ်ား တိုးပြား၍ ဝၿဖဳိးၾကည္လင္
စည္ပင္က်န္းမာ၏။ မသင့္ေတာ္ေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္
ေဆးမ်ားကို သုံးစြဲစားေသာက္မိလွ်င္ မေကာင္းေသာ
႐ုပ္မ်ားတိုးပြား၍ ညႇဳိးႏြမ္းေသြ႔ေျခာက္ ေရာဂါေရာက္ရသည္မွာ
မ်က္ျမင္ပင္ျဖစ္သကဲ့သို႔ သင့္ေတာ္ေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္
ေဆးမ်ားကို သုံးစြဲစားေသာက္ေလ့ရွိသူတို႔ အသက္ရွည္ၾက၊
အနာကင္းၾကသည္မွာလည္း မ်က္ျမင္ပင္ျဖစ္သည္။
အမိဝမ္းတြင္း သေႏၶတည္ေနစဥ္မွာလည္း
ကိုယ္ခႏၶာကေလး ထင္ရွားသည္မွစ၍ အမိစားသမွ်အစာသည္
သူငယ္၏ ကိုယ္အတြင္းသို႔ စိမ့္ဝင္၏။ ထိုအခါ ကေလး၏
ကိုယ္၌ အာဟာရေၾကာင့္႐ုပ္မ်ား တိုးပြားၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိကေလး၏ က်န္းမာေရးကို လိုလားေသာ
မိခင္တိုင္းပင္ ကိုယ္ဝန္ရွိသည္ကစ၍ ကေလးႏွင့္
မသင့္ေတာ္ေသာ အစာအာဟာရမ်ားကို အထူးေရွာင္ၾကဥ္
ၾကရသည္။ အမိသည္ အၾကင္အစားအေသာက္ကို
စားေသာက္၏။ ထိုအစားအေသာက္ျဖင့္ အမိဝမ္း၌
တည္ေနေသာ ကိုယ္ဝန္သူငယ္သည္ မွ်တရရွာ၏။
အမိစားေသာအစာသည္ ခ်က္ႀကဳိးမွစိမ့္၍ ကေလး
ကိုယ္၌ ပ်ံ႕ႏွံ႔၏ဟု က်မ္းစာတို႔၌ဆုိ၏။ ယခုအခါကား
က်န္းမာေရးကို အေတာနားလည္ေသာ ဆရာတို႔ၫႊန္
ၾကားခ်က္ျဖင့္ သေႏၶရွိသည္ကစ၍ မိခင္သည္
အားရွိေသာအစာကို စားရ၏ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း
သြားလာမႈကို သတိျပဳရ၏။ မၾကာမၾကာ ကိုယ္ဝန္ကို
ဆိုင္ရာဆရာ့ထံ ျပရ၏။ အအိပ္အစား မွန္ေစရ၏။
မိမိကိုယ္တိုင္က ေရာဂါကင္း၍ ထိုကဲ့သို႔ ဂ႐ုစိုက္ျခင္း
ရွိပါမူ က်န္းမာေသာ သားသမီးတို႔က မ်ားေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိခင္ကုိယ္တိုင္ကလည္း ကေလး၏
အာဟာရကို ကိုယ္ဝန္ရွိစဥ္ကစ၍ ျပဳျပင္ေပးၾကပါကုန္။
ပစၥည္းေလးပါးသုံးေဆာင္မွီဝဲရာ၌ ပစၥေဝကၡဏာဆင္ျခင္ပုံ
ပစၥည္းေလးပါးသုံးေဆာင္မွီဝဲရာ၌
ပစၥေဝကၡဏာဆင္ျခင္ပုံ
ရဟန္း, သာမေဏမ်ားသည္ ပစၥည္းေလးပါး
သုံးေဆာင္မွီဝဲတိုင္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ လူပုဂၢဳိလ္တို႔ကဲ့သို႔
အရသာ အဆင္း တန္ဆာ အလွအပ မက္ေမာေသာ
ေလာဘ, တဏွာစိတ္တို႔ျဖင့္ မမွီဝဲအပ္၊
ထိုကဲ့သို႔ သုံးေဆာင္မွီဝဲခဲ့ေသာ္ ဣဏပရိေဘာဂထုိက္၏။
(အေၾကြးယူ၍သုံးေဆာင္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္၏)
ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါလကၤာမ်ားအတိုင္း ႏွလုံးသြင္း
ဆင္ျခင္ရြတ္ပြါး၍ ပစၥည္းေလးပါးတို႔ကို
သုံးေဆာင္မွီဝဲအပ္၏။
"သကၤန္း ဝတ္႐ုံေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
ခ်မ္းပူကိုဖ်က္၊ ျခင္,မွတ္,ေလ,ေန၊ ကင္း, ေျမြ လြဲသွဥ္၊
ဟိရီဂုဏ္ကို၊ ကုန္ေစတတ္စြာ၊ ကိုယ္အဂၤါဝယ္၊
လုံပါေစလို၊ ကိုယ္ကိုစံပယ္၊ ဆင္ျပင္မယ္ဟု၊
စိတ္ဝယ္မသန္း၊ ဤသကၤန္းကို၊
ဖုံးလြမ္းသုံးေဆာင္ပါသတည္း။
"ဆြမ္းသုံးေဆာင္ေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
ဤသည့္စားဖြယ္၊ အမယ္မယ္ကို၊ ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊
လွပေရဆင္း၊ ျပည့္ၿဖဳိးျခင္းငွာ၊ မသုံးပါဘူး။
ေလးျဖာဓာတ္ေဆာင္၊ ဤကိုယ္ေကာင္သည္၊
ရွည္ေအာင္တည္လွ်က္၊ အသက္မွ်တမ္း၊
မေမာပန္းျငား၊ ဘုရားသာသနာ၊ က်င့္ႏွစ္ျဖာကို၊
က်င့္ပါႏိုင္ေစ၊ ေဝဒနာေဟာင္းသစ္၊ မျဖစ္ေစရ၊
ယာပိုက္မွ်လစ္၊ ခပ္သိမ္းျပစ္ကို၊ မျဖစ္ေလေအာင္၊
ခ်မ္းေျမ့ေအာင္ဟု၊ သုံးေဆာင္မွီဝဲပါသတည္း။
"ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
ခ်မ္းပူကိုဖ်က္၊ ျခင္,မွတ္,ေလ,ေန၊ ကင္း,ေျမြ,ေဝးမႈ၊
ဥတုေဘးဘ်မ္း၊ မသန္းကင္းစင္၊ စိတ္ၾကည္လင္ေၾကာင္း၊
ေနရာေက်ာင္းကို၊ ကိန္းေအာင္းမွီခိုပါသတည္း။
"ေဆးဝါးသုံးစြဲေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
က်င္နာခံခက္၊ ႏွိပ္စက္ဖိစီး၊ ျဖစ္ၿပီးျဖစ္လာ၊ ေဝဒနာကို၊
စြန္႔ခြါပယ္လ်င္း၊ ဆင္းရဲကင္း၍၊ လူမင္းျမတ္စြာ၊
သာသနာကို၊ ၾကည္သာရႊင္လန္း၊ ျဖည့္က်င့္စြမ္းႏိုင္၊
ရည္မွန္းသုံးေဆာင္ပါသတည္း။
"အလုံးစုံပစၥည္းေလးပါးကို သုံးစြဲရာ၌ ဆင္ျခင္ရန္"
ဖိနပ္ဆီးမီး၊ ထီးေတာင္ေဝွးစ၊ ဟူသမွ်ကို၊
ေအးျမခ်မ္းပူ၊ ေျမငူသစ္ငုတ္၊ ခလုပ္ဆူးေျငာင့္၊
မေႏွာင့္ေဘးဘ်မ္း၊ မသန္းကင္းစင္၊ စိတ္ၾကည္လင္၍၊
အားအင္ျပည့္မွာ၊ သာသနာကို၊ ေကာင္းစြာက်င့္ေဆာင္၊
ျဖည့္ႏိုင္ေအာင္ဟု၊ သုံးေဆာင္မွီဝဲ ပါသတည္း။
ပစၥေဝကၡဏာဆင္ျခင္ပုံ
ရဟန္း, သာမေဏမ်ားသည္ ပစၥည္းေလးပါး
သုံးေဆာင္မွီဝဲတိုင္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ လူပုဂၢဳိလ္တို႔ကဲ့သို႔
အရသာ အဆင္း တန္ဆာ အလွအပ မက္ေမာေသာ
ေလာဘ, တဏွာစိတ္တို႔ျဖင့္ မမွီဝဲအပ္၊
ထိုကဲ့သို႔ သုံးေဆာင္မွီဝဲခဲ့ေသာ္ ဣဏပရိေဘာဂထုိက္၏။
(အေၾကြးယူ၍သုံးေဆာင္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္၏)
ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါလကၤာမ်ားအတိုင္း ႏွလုံးသြင္း
ဆင္ျခင္ရြတ္ပြါး၍ ပစၥည္းေလးပါးတို႔ကို
သုံးေဆာင္မွီဝဲအပ္၏။
"သကၤန္း ဝတ္႐ုံေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
ခ်မ္းပူကိုဖ်က္၊ ျခင္,မွတ္,ေလ,ေန၊ ကင္း, ေျမြ လြဲသွဥ္၊
ဟိရီဂုဏ္ကို၊ ကုန္ေစတတ္စြာ၊ ကိုယ္အဂၤါဝယ္၊
လုံပါေစလို၊ ကိုယ္ကိုစံပယ္၊ ဆင္ျပင္မယ္ဟု၊
စိတ္ဝယ္မသန္း၊ ဤသကၤန္းကို၊
ဖုံးလြမ္းသုံးေဆာင္ပါသတည္း။
"ဆြမ္းသုံးေဆာင္ေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
ဤသည့္စားဖြယ္၊ အမယ္မယ္ကို၊ ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊
လွပေရဆင္း၊ ျပည့္ၿဖဳိးျခင္းငွာ၊ မသုံးပါဘူး။
ေလးျဖာဓာတ္ေဆာင္၊ ဤကိုယ္ေကာင္သည္၊
ရွည္ေအာင္တည္လွ်က္၊ အသက္မွ်တမ္း၊
မေမာပန္းျငား၊ ဘုရားသာသနာ၊ က်င့္ႏွစ္ျဖာကို၊
က်င့္ပါႏိုင္ေစ၊ ေဝဒနာေဟာင္းသစ္၊ မျဖစ္ေစရ၊
ယာပိုက္မွ်လစ္၊ ခပ္သိမ္းျပစ္ကို၊ မျဖစ္ေလေအာင္၊
ခ်မ္းေျမ့ေအာင္ဟု၊ သုံးေဆာင္မွီဝဲပါသတည္း။
"ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
ခ်မ္းပူကိုဖ်က္၊ ျခင္,မွတ္,ေလ,ေန၊ ကင္း,ေျမြ,ေဝးမႈ၊
ဥတုေဘးဘ်မ္း၊ မသန္းကင္းစင္၊ စိတ္ၾကည္လင္ေၾကာင္း၊
ေနရာေက်ာင္းကို၊ ကိန္းေအာင္းမွီခိုပါသတည္း။
"ေဆးဝါးသုံးစြဲေသာအခါ ဆင္ျခင္ရန္"
က်င္နာခံခက္၊ ႏွိပ္စက္ဖိစီး၊ ျဖစ္ၿပီးျဖစ္လာ၊ ေဝဒနာကို၊
စြန္႔ခြါပယ္လ်င္း၊ ဆင္းရဲကင္း၍၊ လူမင္းျမတ္စြာ၊
သာသနာကို၊ ၾကည္သာရႊင္လန္း၊ ျဖည့္က်င့္စြမ္းႏိုင္၊
ရည္မွန္းသုံးေဆာင္ပါသတည္း။
"အလုံးစုံပစၥည္းေလးပါးကို သုံးစြဲရာ၌ ဆင္ျခင္ရန္"
ဖိနပ္ဆီးမီး၊ ထီးေတာင္ေဝွးစ၊ ဟူသမွ်ကို၊
ေအးျမခ်မ္းပူ၊ ေျမငူသစ္ငုတ္၊ ခလုပ္ဆူးေျငာင့္၊
မေႏွာင့္ေဘးဘ်မ္း၊ မသန္းကင္းစင္၊ စိတ္ၾကည္လင္၍၊
အားအင္ျပည့္မွာ၊ သာသနာကို၊ ေကာင္းစြာက်င့္ေဆာင္၊
ျဖည့္ႏိုင္ေအာင္ဟု၊ သုံးေဆာင္မွီဝဲ ပါသတည္း။
နတ္ျပည္၌ အနာဂါမ္ႏွင့္ ရဟႏၲာတို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ မေနႏိုင္သနည္း၊ မေနႏိုင္လွ်င္ ဘယ္သြားၾက သနည္း။????
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
နတ္ျပည္၌ အနာဂါမ္ႏွင့္ ရဟႏၲာတို႔ ဘာ့ေၾကာင့္
မေနႏိုင္သနည္း၊ မေနႏိုင္လွ်င္ ဘယ္သြားၾက
သနည္း။????
ဤသို႔ကာမဂုဏ္စခန္း၌ အစြမ္းကုန္
ေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းသည့္အျပင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္
ေကာင္းသေလာက္လည္း ေပ်ာ္စံေလ့ရွိၾကေသာ
ေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္ကို စက္ဆုပ္ေသာ အနာဂါမ္ႏွင့္
ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ နတ္ျပည္မွာ
ၾကာရွည္စြာမေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ အနာဂါမ္ျဖစ္သူတို႔
ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ စုေတေရႊ႕ေျပာင္း၍ ရဟႏၲာအေပါင္း
တို႔မွာ ပရိနိဗၺာန္ စံၾကေလေတာ့သည္။
နတ္ျပည္က်မွ အႏၲရာယ္ကင္း
ရန္ေဘးရွင္းလ်က္ တရားဘက္၌သာ
အားထုတ္၍ ေယာဂီလုပ္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ေလႏွင့္။
လူ႔ျပည္ကအေသအလဲ အားခဲသြားသူႏွင့္
ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဘုရား
တရားကို နာရသူေလာက္သာ နတ္ျပည္၌
တရားသားတက္ဖြယ္ရွိသည္။ မလိုလဲလိုလဲ
တရားၿမဲသူကား နႏၵနဥယ်ာဥ္ အေပါက္ဝတြင္
တရားကေလးမ်ား ေပ်ာက္က်ရစ္လတၱံ။
နတ္ျပည္၌ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ဖို႔ကို မဆိုထားဘိ
ဥပုသ္မက်ဳိးရေအာင္ ေစာင့္ဖို႔လြယ္ကူရဲ့လား။???
နတ္ျပည္၌ကမၼ႒ာန္းကိုမဆိုထားႏွင့္၊
ဥပုသ္မက်ဳိးေအာင္ပင္ ေစာင့္စည္းဖို႔ရာ
အပုံႀကီးခဲယဥ္း၏၊ နတ္သမီးေတြ ပြတ္သီးပြတ္သပ္
ျပဳခ်က္ေၾကာင့္ သီလပ်က္သည္ကသာ မ်ားေလ၏။
စေမၸယ်နဂါးမင္းတို႔ နဂါးျပည္မွာ မၾကာမၾကာ
ဥပုသ္က်ဳိးရပုံႏွင့္ ဝိဓူရဇာတ္ေတာ္လာ သိၾကားမင္းတို႔
လူ႔ျပည္ဆင္း၍ ဥပုသ္ေစာင့္ရပုံကို ေထာက္ပါေလ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔သည္ ပါရမီျဖည့္ခြင့္မရၾက
ေသာ နတ္ျပည္၌ သက္တမ္းေစ့ေအာင္မေနရဘဲ
စုေတျခင္း တစ္မ်ဳိးျဖင့္ စုေတေအာင္ ဓိ႒ာန္ကာ
လူ႔ျပည္၌သာ ပါရမီ ျဖည့္ေတာ္မူၾကသည္။
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
နတ္ျပည္၌ အနာဂါမ္ႏွင့္ ရဟႏၲာတို႔ ဘာ့ေၾကာင့္
မေနႏိုင္သနည္း၊ မေနႏိုင္လွ်င္ ဘယ္သြားၾက
သနည္း။????
ဤသို႔ကာမဂုဏ္စခန္း၌ အစြမ္းကုန္
ေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းသည့္အျပင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္
ေကာင္းသေလာက္လည္း ေပ်ာ္စံေလ့ရွိၾကေသာ
ေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္ကို စက္ဆုပ္ေသာ အနာဂါမ္ႏွင့္
ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ နတ္ျပည္မွာ
ၾကာရွည္စြာမေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ အနာဂါမ္ျဖစ္သူတို႔
ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ စုေတေရႊ႕ေျပာင္း၍ ရဟႏၲာအေပါင္း
တို႔မွာ ပရိနိဗၺာန္ စံၾကေလေတာ့သည္။
နတ္ျပည္က်မွ အႏၲရာယ္ကင္း
ရန္ေဘးရွင္းလ်က္ တရားဘက္၌သာ
အားထုတ္၍ ေယာဂီလုပ္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ေလႏွင့္။
လူ႔ျပည္ကအေသအလဲ အားခဲသြားသူႏွင့္
ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဘုရား
တရားကို နာရသူေလာက္သာ နတ္ျပည္၌
တရားသားတက္ဖြယ္ရွိသည္။ မလိုလဲလိုလဲ
တရားၿမဲသူကား နႏၵနဥယ်ာဥ္ အေပါက္ဝတြင္
တရားကေလးမ်ား ေပ်ာက္က်ရစ္လတၱံ။
နတ္ျပည္၌ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ဖို႔ကို မဆိုထားဘိ
ဥပုသ္မက်ဳိးရေအာင္ ေစာင့္ဖို႔လြယ္ကူရဲ့လား။???
နတ္ျပည္၌ကမၼ႒ာန္းကိုမဆိုထားႏွင့္၊
ဥပုသ္မက်ဳိးေအာင္ပင္ ေစာင့္စည္းဖို႔ရာ
အပုံႀကီးခဲယဥ္း၏၊ နတ္သမီးေတြ ပြတ္သီးပြတ္သပ္
ျပဳခ်က္ေၾကာင့္ သီလပ်က္သည္ကသာ မ်ားေလ၏။
စေမၸယ်နဂါးမင္းတို႔ နဂါးျပည္မွာ မၾကာမၾကာ
ဥပုသ္က်ဳိးရပုံႏွင့္ ဝိဓူရဇာတ္ေတာ္လာ သိၾကားမင္းတို႔
လူ႔ျပည္ဆင္း၍ ဥပုသ္ေစာင့္ရပုံကို ေထာက္ပါေလ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔သည္ ပါရမီျဖည့္ခြင့္မရၾက
ေသာ နတ္ျပည္၌ သက္တမ္းေစ့ေအာင္မေနရဘဲ
စုေတျခင္း တစ္မ်ဳိးျဖင့္ စုေတေအာင္ ဓိ႒ာန္ကာ
လူ႔ျပည္၌သာ ပါရမီ ျဖည့္ေတာ္မူၾကသည္။
Friday, October 19, 2012
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ခုႏွစ္ေန႔ ဘုရားရွိခိုးလကၤာ
၁။ သုံးလူ႔ရွင္ပင္- ကၽြန္႔ထိပ္တင္ ေသာင္းခြင္ စၾကဝဠာ၊
နတ္ျဗဟၼာတို႔၊ ညီညာ႐ုံးစု၊ ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္၊
ရတုနဂိုရ္၊ ရႊန္းရႊန္းစိုသည္၊ ဝါဆိုလျပည့္၊ ၾကြက္မင္းေန႔ဝယ္၊
ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္ျဖဴ၊ သေႏၶယူသည္၊ နတ္လူၿငိမ္းဘို႔ ကိန္းပါကို။
၂။ သေႏၶယူခါ- ဆယ္လၾကာေသာ္၊ မဟာသကၠရာဇ္၊
ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ႀကဳံ၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ေသာၾကာေန႔ဝယ္၊
ခ်မ္းေျမ့စုံစီ၊ လုမၺနီ၌၊ မဟီလိႈက္ဆူ၊ ဖြားေတာ္မူသည္၊
နတ္လူေအာင္ၿမဳိ႕ လမ္းပါကို။
၃။ ဖြားျမင္ေျမာက္ေသာ္- ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္၊
ပ်ဳိႏုနယ္၌၊ သုံးသြယ္ေရႊနန္း၊ သိမ္းျမန္းၿပီးလစ္၊
ဆယ့္သုံးႏွစ္လွ်င္၊ ဘုန္းသစ္လွ်ံလူ၊ စံေတာ္မူ၍၊
ရြယ္မူႏုၿဖဳိး၊ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးဝယ္၊ ေလးမ်ဳိးနိမိတ္၊
နတ္ျပဟိတ္ေၾကာင့္၊ ေရႊစိတ္ျငင္ၿငဳိ၊ သံေဝပိုကာ၊
ဝါဆိုလျပည့္၊ က်ားမင္းေန႔ဝယ္၊ ခ်မ္းေျမ့ရဂုံ၊
ေတာရိပ္လႈံသည္၊ စုံၿမဳိင္ပင္ရိပ္ ခမ္းမွာကို။
၄။ ေတာရိပ္ၿမဳိင္ေပၚ- ေျခာက္ႏွစ္ေပ်ာ္၍၊
ခါေတာ္တပုံ၊ ပြင့္ခ်ိန္ႀကဳံက၊ ကဆုန္လျပည့္၊
ဆင္မင္းေန႔ဝယ္၊ ေျမ့ပရေမ၊ ပလႅင္ေဗြထက္၊
ေရႊေညာင္ေတာ္ႀကီး၊ ဗိတာန္ထီးႏွင့္၊ မၿငီးၾကည္ျဖဴ၊
ေနေတာ္မူလ်က္၊ ရန္ျမဴခပင္း၊ အမိုက္သင္းကို၊
အရွင္းပယ္ေဖ်ာက္၊ အလင္းေပါက္ကာ၊
ထြန္းေတာက္ဘုန္းေတာ္၊ ေသာင္းလုံးေက်ာ္သည္၊
သုံးေဘာ္လူတို႔ ၿငိမ္းပါကို။
၅။ ဘုရားျဖစ္ခါ- မိဂဒါသို႔၊ စၾကာေရႊဖြား၊
ျဖန္႔ခ်ီသြား၍၊ ငါးပါးဝဂၢီ၊ စုံအညီႏွင့္၊ မဟီအေပါင္း၊
တိုက္တစ္ေသာင္းမွ၊ ခေညာင္းကပ္လာ၊ နတ္ျဗဟၼာအား၊
ဝါဆိုလျပည့္၊ စေနေန႔ဝယ္၊ ေၾကြ႕ေၾကြ႕လွ်ံတက္၊
ဓမၼစက္ကို၊ မိန္႔ျမြတ္ေထြျပား၊ ေဟာေဖာ္ၾကားသည္၊
တရားနတ္စည္ ယြန္းတယ္ကို။
၆။ တရားနတ္စည္- ေဆာ္ယြမ္းလည္က၊ သုံးမည္ဘုံသိုက္၊
တေသာင္းတိုက္ဝယ္၊ ကၽြတ္ထိုက္သသူ၊ နတ္လူျဗဟၼာ၊
သတၱဝါကို၊ ေခမာေသာင္သို႔၊ ေဖာင္ကူတို႔ျဖင့္၊
ေဆာင္ပို႔ၿပီးခါ၊ ဝါေလးဆယ့္ငါး၊ သက္ကားရွစ္ဆယ္၊
စုံျပည့္ၾကြယ္က၊ ရာေလးဆယ့္ရွစ္၊ သကၠရာဇ္ဝယ္၊
နယ္မလႅာတိုင္၊ စံႏႈိင္းမယုတ္၊ ကုႆိႏၷာ႐ုံ၊
အင္ၾကင္းစုံ၌၊ ကဆုန္လျပည့္၊ အဂၤါေန႔ဝယ္၊
ခ်မ္းေျမ့နိဗၺဴ၊ စံေတာ္မူသည္၊ ဝွန္းဆူေသာင္းလုံး ေက်ာ္တယ္ကို။
နတ္ျဗဟၼာတို႔၊ ညီညာ႐ုံးစု၊ ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္၊
ရတုနဂိုရ္၊ ရႊန္းရႊန္းစိုသည္၊ ဝါဆိုလျပည့္၊ ၾကြက္မင္းေန႔ဝယ္၊
ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္ျဖဴ၊ သေႏၶယူသည္၊ နတ္လူၿငိမ္းဘို႔ ကိန္းပါကို။
၂။ သေႏၶယူခါ- ဆယ္လၾကာေသာ္၊ မဟာသကၠရာဇ္၊
ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ႀကဳံ၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ေသာၾကာေန႔ဝယ္၊
ခ်မ္းေျမ့စုံစီ၊ လုမၺနီ၌၊ မဟီလိႈက္ဆူ၊ ဖြားေတာ္မူသည္၊
နတ္လူေအာင္ၿမဳိ႕ လမ္းပါကို။
၃။ ဖြားျမင္ေျမာက္ေသာ္- ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္၊
ပ်ဳိႏုနယ္၌၊ သုံးသြယ္ေရႊနန္း၊ သိမ္းျမန္းၿပီးလစ္၊
ဆယ့္သုံးႏွစ္လွ်င္၊ ဘုန္းသစ္လွ်ံလူ၊ စံေတာ္မူ၍၊
ရြယ္မူႏုၿဖဳိး၊ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးဝယ္၊ ေလးမ်ဳိးနိမိတ္၊
နတ္ျပဟိတ္ေၾကာင့္၊ ေရႊစိတ္ျငင္ၿငဳိ၊ သံေဝပိုကာ၊
ဝါဆိုလျပည့္၊ က်ားမင္းေန႔ဝယ္၊ ခ်မ္းေျမ့ရဂုံ၊
ေတာရိပ္လႈံသည္၊ စုံၿမဳိင္ပင္ရိပ္ ခမ္းမွာကို။
၄။ ေတာရိပ္ၿမဳိင္ေပၚ- ေျခာက္ႏွစ္ေပ်ာ္၍၊
ခါေတာ္တပုံ၊ ပြင့္ခ်ိန္ႀကဳံက၊ ကဆုန္လျပည့္၊
ဆင္မင္းေန႔ဝယ္၊ ေျမ့ပရေမ၊ ပလႅင္ေဗြထက္၊
ေရႊေညာင္ေတာ္ႀကီး၊ ဗိတာန္ထီးႏွင့္၊ မၿငီးၾကည္ျဖဴ၊
ေနေတာ္မူလ်က္၊ ရန္ျမဴခပင္း၊ အမိုက္သင္းကို၊
အရွင္းပယ္ေဖ်ာက္၊ အလင္းေပါက္ကာ၊
ထြန္းေတာက္ဘုန္းေတာ္၊ ေသာင္းလုံးေက်ာ္သည္၊
သုံးေဘာ္လူတို႔ ၿငိမ္းပါကို။
၅။ ဘုရားျဖစ္ခါ- မိဂဒါသို႔၊ စၾကာေရႊဖြား၊
ျဖန္႔ခ်ီသြား၍၊ ငါးပါးဝဂၢီ၊ စုံအညီႏွင့္၊ မဟီအေပါင္း၊
တိုက္တစ္ေသာင္းမွ၊ ခေညာင္းကပ္လာ၊ နတ္ျဗဟၼာအား၊
ဝါဆိုလျပည့္၊ စေနေန႔ဝယ္၊ ေၾကြ႕ေၾကြ႕လွ်ံတက္၊
ဓမၼစက္ကို၊ မိန္႔ျမြတ္ေထြျပား၊ ေဟာေဖာ္ၾကားသည္၊
တရားနတ္စည္ ယြန္းတယ္ကို။
၆။ တရားနတ္စည္- ေဆာ္ယြမ္းလည္က၊ သုံးမည္ဘုံသိုက္၊
တေသာင္းတိုက္ဝယ္၊ ကၽြတ္ထိုက္သသူ၊ နတ္လူျဗဟၼာ၊
သတၱဝါကို၊ ေခမာေသာင္သို႔၊ ေဖာင္ကူတို႔ျဖင့္၊
ေဆာင္ပို႔ၿပီးခါ၊ ဝါေလးဆယ့္ငါး၊ သက္ကားရွစ္ဆယ္၊
စုံျပည့္ၾကြယ္က၊ ရာေလးဆယ့္ရွစ္၊ သကၠရာဇ္ဝယ္၊
နယ္မလႅာတိုင္၊ စံႏႈိင္းမယုတ္၊ ကုႆိႏၷာ႐ုံ၊
အင္ၾကင္းစုံ၌၊ ကဆုန္လျပည့္၊ အဂၤါေန႔ဝယ္၊
ခ်မ္းေျမ့နိဗၺဴ၊ စံေတာ္မူသည္၊ ဝွန္းဆူေသာင္းလုံး ေက်ာ္တယ္ကို။
Friday, October 5, 2012
အာနာပါန အလုပ္ျဖင့္ ေဗာဇၩင္ ၇-ပါးပြားမ်ားမႈကိစၥၿပီးပုံ
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
အာနာပါနဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
အာနာပါနဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
အာနာပါန အလုပ္ျဖင့္
ေဗာဇၩင္ ၇-ပါးပြားမ်ားမႈကိစၥၿပီးပုံ
ေဗာဇၩင္ ၇-ပါးပြားမ်ားမႈကိစၥၿပီးပုံ
အယုအခါ အနာပါနအလုပ္ကို အားထုတ္စြဲၿမဲေသာ
သူတို႔အား ေဗာဇၩင္ ၇-ပါး ပြားမ်ားမႈကိစၥ ၿပီးစီးပုံကို
ျပဆိုေပအံ့။
၁။သတိသေမၺာဇၩင္
သတိပ႒ာန္အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့၍ တစ္ေန႔
တစ္ျခား ထိုအာ႐ုံ၌ သတိစြဲၿမဲမႈ, တိုးပြား၍
သြားမႈသည္ သတိသေမၺာဇၩင္တရား ပြားမ်ားမႈ
မည္၏။
၂။ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၩင္
ထိုအာနာပါနအလုပ္ကို အားထုတ္ေသာ
သူတို႔အား ထုိအလုပ္တြင္ ပါဝင္ေသာ ဓမၼတို႔၌
တစ္ေန႔တစ္ျခား အဆင္ျခင္ အစဥ္းစား အလိမၼာပြား၍
သြားမႈသည္ ဓမၼဝိယသေမၺာဇၩင္တရား ပြားမ်ားမႈမည္၏။
၃။ဝီရိယသေမၺာဇၩင္
ထိုအလုပ္၌ တစ္ေန႔တစ္ျခား ဝီရိယတရား
တိုးပြား၍သြားမႈသည္ ဝီရိယသေမၺာဇၩင္တရား ပြားမ်ားမႈ
မည္၏။
၄။ပီတိသေမၺာဇၩင္
ပီတိပၸဋိသံေဝဒီ အျဖစ္သို႔ ေရာက္သျဖင့္
ထိုအာ႐ုံ ထိုအမႈ၌ တစ္ေန႔တစ္ျခား စိတ္ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္း
ပြါးစီး၍သြားမႈသည္ ပီတိသေမၺာဇၩင္တရား ပြားမ်ားမႈ
မည္၏။
၅။ပႆဒိၶသေမၺာဇၩင္
ထိုအာ႐ုံ ထိုအမႈ၌ စိတ္ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္း ပီတိတရား
ျဖစ္ပြားေသာအခါမွစ၍ ထိုအလုပ္၌ ပ်င္းရိျခင္း၊ ငိုက္မ်ဥ္းျခင္း
အစရွိေသာ ပူေလာင္မႈတို႔သည္ အစဥ္အတိုင္းၿငိမ္းကုန္၏၊
ထိုအခါ ပႆဒိၶိသေမၺာဇၩင္ တရားပြားမ်ားရာ၏၊
၆။သမာဓိသေမၺာဇၩင္
ပႆဒိၶတရား ပြားမ်ားသည္ရွိေသာ္ ထိုအာ႐ုံ၌
စိတ္၏ေကာင္းစြာတည္ၾကည္ျခင္း ဟူေသာ သမာဓိသေမၺာဇၩင္
တရားလည္း ျဖစ္ပြားေတာ့သည္။
၇။ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္
သမာဓိသေမၺာဇၩင္တရား ျဖစ္ပြားသည္ရွိေသာ္
စိတ္မၿငိမ္သက္မႈအတြက္ႏွင့္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ဖြယ္မရွိ၊
လ်စ္လ်ဴ႐ႈေသာအားျဖင့္ ထိုအာ႐ုံ၌ စိတ္ကိုလႊတ္၍
ထားရေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္ တရား
ပြားမ်ားမႈမည္၏။
ေဗာဇၩင္ ခုနစ္ပါး ပြားမ်ားမႈကိစၥၿပီးပုံ ၿပီး၏။
Monday, October 1, 2012
ပေယာဂစြဲကပ္သူအသြင္ ဒိ႒ိအျမင္
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
ဘာဝနာဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
ပေယာဂစြဲကပ္သူအသြင္ ဒိ႒ိအျမင္
ဥပမာတစ္ခုကို ဆိုအံ - - - -
လူ႔အလို
ေလာက၌ ပေယာဂစြဲကပ္ေသာသူသည္
လူ႔အလို မကြယ္ေသးမီ မိမိ၌ ပေယာဂကပ္မွန္း
သိေသး၏။ ပေယာဂအလိုႏွင့္ က,မိ ခုန္မိသည့္ေနာက္
လူ႔အလိုႏွင့္ ရွက္ေသး၏။ ထိုအခါ ေဆးကုခြင့္ ရေသး၏။
ေဆးကုမႈကို ေတာင့္တ၏။
ပေယာဂအလို
အၾကင္အခါ၌ ပေယာဂ၏ တန္ခိုးအားျဖင့္
လူ႔အလိုလုံးလုံး ကြယ္ေပ်ာက္၏။ ပေယာဂအလိုသို႔
လုံးလုံးပါ၏၊ ပေယာဂအလိုကို မိမိအလိုဟု ေဖာက္ျပန္၏၊
ထိုအခါမွစ၍ ေဆးကုခြင့္ မရၿပီ။ ပေယာဂကပ္မွန္း မသိၿပီ။
ပေယာဂစကား ေဆးစကားကို ၾကားမွ မၾကားလိုၿပီ။
ဟိရီ ၾသတၱပၸ မရွိၿပီ၊ ပေယာဂ အလိုအတိုင္း ျပဳ၍ ေနရမွ
ခ်မ္းသာေတာ့သည္၊ ဤသူသည္လည္း ပေယာဂအလိုႏွင့္
က,ရ ခုန္ရသည္ကို မိမိအလိုႏွင့္ က,သည္ ခုန္သည္ဟု
သူ႔စိတ္တြင္ ေၾကာင္ေၾကာင္ထင္ျမင္လ်က္ ရွိ၏။
ဤဥပမာအတိုင္း တစ္ေလာကလုံး ျဖစ္ေနၾကပုံကို
အကုန္ေျမာ္ေလ။ သတၱဝါတို႔၏ ပကတိအလိုႏွင့္ စပ္ဆုိင္ေသာ
အရာ မဟုတ္ဘဲလ်က္ မ်က္စိအလိုသို႔ လိုက္မႈႏွင့္ ၾကည့္႐ႈ
ေမွ်ာ္ေမာ့ရေသာအရာတို႔၌ ငါ့အလိုႏွင့္ၾကည့္သည္ ႐ႈသည္
ေမွ်ာ္သည္ ေမာ့သည္ဟု မိမိစိတ္တြင္ ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီး
ျမင္၍ေနမႈကို ဒိ႒ိအျမင္ ဆိုသတည္း။
ေသာတ, ဃာန, ဇိဝွါ, ကာယ, မေနာတို႔၌
ဤနည္းအတိုင္းသိေလ။ ပေယာဂ ဥပမာ၌ - - - လူ႔အလို,
ပေယာဂအလို ကြဲျပားေသးေသာအခါ၌ ပေယာဂသည္
ေသာင္းက်န္းလိုတိုင္း ေသာင္းက်န္းခြင့္ မရေသး၊ လူ႔အလို
ကြယ္ေပ်ာက္၌ ပေယာဂအလို လုံးလုံးေရာက္ေသာအခါ၌
မူကား ေသာင္းက်န္းလိုတိုင္း ေသာင္းက်န္းႏိုင္ေတာ့သည္။
ဆရာအစြမ္းေကာင္းႏွင့္ေတြ႔၍ လူ႔အလိုေပၚလာမွ အေသာင္း
က်န္း ေလ်ာ့ေပေတာ့မည္။
ဉာဏ္အျမင္ ေဖာက္ျပန္တတ္ပုံ
ထို႔အတူ အနမတဂၢသံသရာ၌ က်င္လည္၍
ေနၾကကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔မွာလည္း အၾကင္မွ်ေလာက္ေသာ
သံသရာကာလပတ္လုံး မိမိတို႔သႏၲာန္၌ ရွိေနေသာ ဓမၼတို႔ကို
လည္းေကာင္း, ဓမၼတို႔၏ အလိုတို႔ကိုလည္းေကာင္း ဉာဏ္အျမင္
မေပါက္ၾကေသး၊ ဓမၼတို႔၏ အသီးသီးေသာ အလိုတို႔ကို မိမိအလို
ျပဳ၍ လိုက္ၾကကုန္ေသး၏။ ထိုမွ်ေလာက္ေသာ သံသရာ
ကာလပတ္လုံး ဓမၼတို႔သည္ ေသာင္းက်န္းလိုတိုင္း ေသာင္းက်န္း
ခြင့္ ရၾကကုန္၏။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဆိုေသာ္- အလိုမည္သည္
ခပ္သိမ္းေသာ္ သတၱဝါတို႔ကို လြန္စြာေဆာင္ႏိုင္၏။ ေတာင္ေပၚမွ
အဟုန္ႏွင့္တကြ စီးဆင္း၍ လာေသာ ျမစ္ေရအယဥ္ႏွင့္တူ၏။
သတၱဝါတို႔သည္ ထိုျမစ္ေရအယဥ္၌ ေမ်ာ၍ပါကုန္ေသာ
ေဘာ့မိႈက္, ေဘာ့တိုက္တို႔ႏွင့္ တူကုန္၏။
ကိေလသာ ေသာင္းက်န္းပုံ
ေလာက၌ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱဝါတို႔၏ အမႈသည္
အသီးသီး မိမိတို႔အလိုရွိရာကို အစြမ္းရွိသမွ် ျဖည့္စြမ္းမႈ
တစ္ခုသာတည္း၊ ဓမၼတို႔၏ အလိုကို မိမိတို႔အလို ထင္မွတ္ၾက
ကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟ, မာန,
ဒိ႒ိ အစရွိကုန္ေသာ ဓမၼတို႔ကို အလိုရွိတိုင္း လႊတ္၍ ေပးၾကကုန္၍
ဓမၼတို႔သည္ ေသာင္းက်န္းလိုတိုင္း အခြင့္ရၾကကုန္၏၊
အခြင့္ရတိုင္းလည္း ေသာင္းက်န္းၾကကုန္၏။
ေလာဘ ေသာင္းက်န္းပုံ
အနမတဂၢ သံသရာ၌ ေလာဘသည္ မိမိအလိုသို႔
လိုက္ၾကသူ လူ, နတ္, ျဗဟၼာ, သတၱဝါတို႔ကို ေတာင္ေပၚက်
ျမစ္ေရကဲ့သို႔ အပါယ္ေလးပါးသို႔ အတြင္ေမွ်ာမႈႏွင့္
ေသာင္းက်န္း၏။
ေဒါသ ေသာင္းက်န္းပုံ
ထို႔အတူ- ေဒါသသည္လည္း အတြင္ေမွ်ာ၏၊
အပါယ္သို႔ က်ေရာက္လာကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔ကို
အပါယ္မွ ထြက္ေပါက္ လြတ္ေပါက္ မရွိသည္ကိုျပဳ၍
ေမွ်ာ၏။ အပါယ္တခြင္၌သာ က်င္လည္ျမဳပ္ေမ်ာ၍
ေနေစ၏။
မာန ေသာင္းက်န္းပုံ
တေပါင္း, တန္ခူးအခါ၌ လာကုန္ေသာ
ေလတို႔သည္ ေတာေတာင္တခြင္တို႔၌ ရင့္ေရာ္ၾကကုန္ေသာ
သစ္ရြက္တို႔ကို ေအာက္ေျမျပင္သို႔ အကုန္ေႁခြခ်ကုန္သကဲ့သို႔
မာန သည္ အထက္ထက္ေသာ နတ္ျပည္, ျဗဟၼာျပည္တို႔၌
အသက္တမ္း ရင့္ေရာ္ၾကကုန္ေသာ နတ္,ျဗဟၼာတို႔ကို
ေအာက္ေျမျပင္သို႔ အတြင္ေႁခြခ်၏။
ဒိ႒ိ ေသာင္းက်န္းပုံ
သမုျဒာ ပင္လယ္ေစာင့္နတ္တို႔၏ အမ်က္ထြက္
မႈႏွင့္ တိုးတက္ဆူေဝေသာ ပင္လယ္ေရသည္ ကၽြန္းအလုံး
ႏိုင္ငံအလုံးကို လႊမ္းမိုး၍ သမုျဒာပင္လယ္သို႔ခ်ည္း
အကုန္ေမွ်ာခ်သကဲ့သို႔ အာသာႀကီးတစ္မ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအေနႏွင့္
ေသာင္းက်န္းေသာ ဒိ႒ိသည္ မိမိထြန္းကား၍ ေနသမွ်ကာလ
ပတ္လုံး ထိုကၽြန္း ထိုႏိုင္ငံတို႔ကို အပါယ္သို႔ခ်ည္း အကုန္
ေမွ်ာေလ၏။
ေမာဟ ေသာင္းက်န္းပုံ
အပါယ္သို႔ ေရာက္လာသမွ်တို႔ကို ထြက္ေပါက္
လြတ္ေပါက္ မရွိေအာင္ အလုံပိတ္မႈသည္ကား ေမာဟ၏
တာေပတည္း။
နခသိခသုတ္, ကာဏကစၧေပါပမသုတ္ ေဒသနာ
တို႔ႏွင့္တကြ အပါယ္ေလးဘုံတို႔မွာ သတၱဝါ အသိုက္အအုံ
ႀကီးက်ယ္ပုံကို ေျမာ္ေလ၊ ႂကြင္းေသာ တစ္ေထာင့္ငါးရာ
ကိေလသာဓမၼတို႔၏ ေသာင္းက်န္းမႈတို႔ကိုလည္း ဤနည္းတူ
သိေလ။
ဗုဒၶဘာသာ သာသနာမွအပ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ
ကမာၻေျမေပၚရွိ လူသတၱဝါတို႔ႏွင့္တကြ ေရသတၱဝါ,
ကုန္သတၱဝါတို႔ကို အကုန္ေျမာ္မိၾကပါလွ်င္လည္း ကမာၻဆူ
ေဝလုမွ် အကုသိုလ္ဓမၼတို႔၏ ေသာင္းက်န္းမႈ ႀကီးက်ယ္ပုံကို
ျမင္ႏိုင္ၾကကုန္ရာ၏၊ ဤနည္းအတိုင္း အနမတဂၢသံသရာ
တစ္ခြင္လုံး ျမင္ၾကေလကုန္။
ဤအလုံးစုံေသာ သတၱဝါတို႔သည္ မိမိတို႔၏
ပကတိအလို ကြယ္ေပ်ာက္၍ ဓမၼတို႔၏ အလိုတစ္လမ္းသာ
ရွိေနၾကကုန္၏။
သခၤါရဒုကၡ နက္နဲပုံ
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
ဘာဝနာဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
သခၤါရဒုကၡ နက္နဲပုံ
အသက္ေမြးမႈ အစာအာဟာရမႈႏွင့္ တစ္
ေလာကလုံး ဒုစၥ႐ုိက္ေလာကႀကီး ျဖစ္ေနပုံကို
ျမင္ရလိမ့္မည္၊ ျပဳျပင္မႈႀကီး အၿမဲဖုံးလႊမ္း၍ ေနသည့္
တြက္ေၾကာင့္ ခႏၶာ ၅-ပါးတို႔၏ အစိုးမရမႈႀကီးသည္
အလြန္နက္နဲ၍ ေန၏၊ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ႀကီး ဖုံးလႊမ္း၍
ေနေသာ မုန္႔ညႇင္းေစ့ကဲ့သို႔ အလားတူ၏၊ ပညာရွိတို႔
ရိပ္မိ႐ုံမွ် ျပဆိုလိုက္သည္၊ ျပဳျပင္မႈေတြကို အေစ့အစပ္
ျမင္တတ္မွ ရိပ္မိၾကမည္။
ပ႒ာန္း ၂၄-ပစၥည္းသည္ ျပဳျပင္မႈအသိုက္
အအုံကို ကမ္းကုန္ လမ္းကုန္ ေဝဖန္ေသာ အစီအရင္
ေပတည္း၊ နက္နဲေလစြ။
အစိုးမရေသာ အလိုသို႔မလိုက္ေသာ
ခႏၶာငါးပါးတို႔ကို အစိုးရသည္, အလိုသို႔လိုက္သည္ဟု
ထင္ေနၾကရာ၌ အေၾကာင္းရင္းႀကီးတစ္ခုကို ျပဆိုဦးအံ့၊
အလို ၂-မ်ဳိး၊ ၊အလိုသည္ - -
၁။ ပုဂၢဳိလ္၏ အလို၊
၂။ ဓမၼ၏ အလို၊
ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိ၏၊
ပုဂၢဳိလ္အလို
ပုဂၢဳိလ္၏ အလိုဆိုသည္ကား ခပ္သိမ္းေသာ
သတၱဝါတို႔သည္ ပကတိေသာ သေဘာအားျဖင့္ အနမတဂၢ
သံသရာ၌ ခ်မ္းသာကိုသာ အစဥ္ထာဝရ အလိုရွိၾကကုန္၏၊
တရံတဆစ္မွ် ဆင္းရဲကို အလိုမရွိၾကကုန္၊ ေကာင္းျမတ္သည္
ကိုသာ အစဥ္ထာဝရ အလိုရွိၾကကုန္၏၊ ယုတ္ညံ့သည္ကို
တရံတဆစ္မွ် အလိုမရွိၾကကုန္။
ဤကား ပုဂၢဳိလ္၏ အလိုတည္း၊ ပုဂၢဳိလ္၏ အႀကဳိက္တည္း။
ဓမၼအလို
ဓမၼအလိုဟူရာ၌ ခပ္သိမ္းေသာ သခၤါရဓမၼတို႔သည္
ျပဳျပင္မႈကို အၿမဲအလိုရွိကုန္၏၊ အျပဳအျပင္ အလြန္ႀကဳိက္ကုန္၏၊
သေဗၺ သတၱာ အာဟာရ႒ိတိကာ----
ဟူေသာ ပါ႒ိေတာ္ျမတ္ႏွင့္အညီ မိမိ မိမိတို႔ႀကဳိက္ရာ
ႀကဳိက္ရာ အေၾကာင္းတရားတည္းဟူေသာ အစာအာဟာရကို
အၿမဲကိစၥ အလိုရွိၾကကုန္၏၊ အစာအာဟာရႏွင့္ ကင္းခဲ့လွ်င္
မ်က္ေတာင္တစ္ခက္မွ် မေနႏိုင္ၾကကုန္၊ ခ်ဳပ္ကြယ္၍သာ
သြားၾကကုန္၏၊ အစာအာဟာရျပည့္စုံလွ်င္ ျပည့္စုံသည့္အေလ်ာက္
ႀကီးပြါးစည္ကားၾကကုန္၏၊ အစာအာဟာရ ေလ်ာ့ပါးလွ်င္
ေလ်ာ့ပါးသည့္အေလ်ာက္ ဆုတ္ယုတ္ၾကကုန္၏၊ ထင္မီးစာႏွင့္
မီးကဲ့သို႔တည္း။
ဤကား ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေသာ ဓမၼအလိုတည္း။
လူနာေရာဂါႏွင့္ ဓာတ္ႀကဳိက္ ဓာတ္စာ ဥပမာ
ဤ၌ ႐ုပ္ဓာတ္, နာမ္ဓာတ္တို႔၏ ဓာတ္ႀကဳိက္ကို
ဓမၼအလိုဆိုသည္၊ ေလာက၌ မက်န္းမမာ ရွိၾကရာ၌
ဓာတ္ႀကဳိက္ေသာ အစာ, ဓာတ္မႀကဳိက္ေသာအစာဟူ၍
ေရြးခ်ယ္ၾကရ၏၊ သူနာ၏ အလိုအႀကဳိက္ကို မလိုက္မူ၍
အဇၩတၱဓာတ္တို႔၏ အလို, ဓာတ္တို႔၏ အႀကဳိက္ကို ပညာျဖင့္
ဆင္ျခင္၍ ဓာတ္အလိုရွိေသာအစာ, ဓာတ္ႀကဳိက္ေသာ အစာ,
ဓာတ္ေတာင္းေသာအစာကို ေပးမွ ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည္၊
ဓာတ္အလိုမရွိေသာ အစာ, ဓာတ္မႀကဳိက္ေသာ အစာ,
ဓာတ္ မေတာင္းေသာ အစာကို ေပးခဲ့လွ်င္ ေဆးအတြက္
ဥပဒ္ျဖစ္တတ္သည္။
ပထဝီလြန္ကဲ၍ ျဖစ္ေသာအနာ၌ ပထဝီဓာတ္ႀကဳိက္ကို
ေပးမိျပန္လွ်င္ ေရာဂါတိုး၏၊ ပထဝီဓာတ္မႀကဳိက္ေသာ အစာကို
ေပးရာ၏၊ ပထဝီႏုံ႔၍ ျဖစ္ေသာ အနာ၌ ပထဝီဓာတ္ႀကဳိက္ေသာ
အစာကို ေပးရာ၏၊ ပထဝီဓာတ္မႀကဳိက္ေသာ အစာကိုေရွာင္ရာ၏၊
ထိုအတူ အာေပါနာ စသည္တို႔၌လည္း အလြန္,
အႏုံ႔ကိုသိ၍ အာေပါဓာတ္ ႀကဳိက္ေသာအစာ, အာေပါဓာတ္
မႀကဳိက္ေသာ အစာ, ေတေဇာႀကဳိက္ေသာအစာ, ေတေဇာ
မႀကဳိက္ေသာ အစာ, ဝါေယာ ႀကဳိက္ေသာအစာ, ဝါေယာ
မႀကဳိက္ေသာ အစာ, သည္းေျခ ဓာတ္ႀကဳိက္ မႀကဳိက္ေသာ
အစာ, သလိပ္ဓာတ္ႀကဳိက္ မႀကဳိက္ေသာ အစာတို႔ကို ေရြးခ်ယ္
၍ ေပးရသည္။
အႀကဳိက္ ၃-မ်ဳိး
၁။ သူနာျဖစ္သူ ပုဂၢဳိလ္က အႀကဳိက္တစ္မ်ဳိး
၂။ ေရာဂါက အႀကဳိက္တစ္မ်ဳိး၊
၃။ အဇၩတၱဓာတ္တို႔၏ အႀကဳိက္တစ္မ်ဳိး၊
ဟူ၍ ၃-မ်ဳိးရွိ၏၊
၁။ ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္ကို ပုဂၢဳိလ္က ေတာင္းတတ္၏။
၂။ ေရာဂါအႀကဳိက္ကို ေရာဂါဟူေသာ ဝိသမ ဓာတ္ဆိုး
ဓါတ္ဝါးတို႔က ေတာင္းတတ္ကုန္၏။
၃။ အဇၩတၱဓာတ္တို႔၏ အႀကဳိက္ကို အဇၩတၱဓာတ္တို႔က
ေတာင္းတတ္ကုန္၏။
ဤအဇၩတၱဓာတ္တို႔၏ အႀကဳိက္ကို လိုက္ရာ၏၊
ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္ ေရာဂါအႀကဳိက္တို႔ကို မလိုက္ရာ၊ ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္
ေရာဂါအႀကဳိက္ကို လိုက္မိလွ်င္ မွားတတ္၏၊ ေရာဂါတိုးတတ္၏၊
ေသတတ္၏၊ အဇၩတၱ ဓာတ္အႀကဳိက္ႏွင့္ ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္
ထပ္တူက်ေသာအခါ သင့္ေလ်ာ္၏၊ သူနာျဖစ္ သူက ဘယ္ဟာကို
အလိုရွိသည္ဆိုရာ၌ အႀကဳိက္သုံးမ်ဳိး ေထြး၍ေနတတ္၏၊
အလိုလိုက္မွားတတ္၏။
ပုဂၢဳိလ္၏ အႀကဳိက္
ဤစကား၌ - ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္ဆိုေသာ္လည္း ေရွး၌ျပ
ဆိုခဲ့ေသာ ပကတိ သဘာဝအႀကဳိက္ မဟုတ္ေသး၊ ထိုမွတစ္ပါး
ေလာက၌ ေစ်း႐ုံတို႔၌ ရွိကုန္ေသာ ေကာင္းေသာ အရသာရွိကုန္
ေသာ အျမစ္ အရြက္ အပြင့္ အသီး စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ ခဲဖြယ္
လ်က္ဖြယ္ ဟူသမွ်တို႔သည္ ပုဂၢဳိလ္၏အႀကဳိက္တို႔တည္း။
ဓာတ္၏ အႀကဳိက္
ေတာခ်ဳံတို႔၌ ရွိကုန္ေသာ ခါးစပ္ နံေစာ္ေသာ အရသာ
ရွိကုန္ေသာ အျမစ္ အရြက္ အပြင့္ အသီးတို႔သည္လည္းေကာင္း
ဘိေႏၶာေဆး အေပါင္းတို႔သည္ လည္းေကာင္း, အစိုးရေဆး႐ုံတို႔၌
ရွိကုန္ေသာ ခါးစပ္ နံေစာ္ေသာ ေဆးတို႔သည္လည္းေကာင္း
ဓာတ္အႀကဳိက္တည္း။
ပုဂၢဳိလ္ အႀကဳိက္တို႔သည္ အနာေရာဂါတို႔ကို ျဖစ္ေစ
တတ္ကုန္၏၊ အသက္ခႏၶာတို႔ကို ဆုံးပါးေစတတ္ကုန္၏။
ဓာတ္အႀကဳိက္တို႔သည္ အနာေရာဂါတို႔ကို ေပ်ာက္ၿငိမ္း
ေစတတ္ကုန္၏၊ အသက္ခႏၶာတို႔ကို ရွည္ေစတတ္ကုန္၏။
ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္ အဓိပၸါယ္
ဤ၌လည္း ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္ဆိုသည္ကား တဏွာ
အႀကဳိက္ကို ဆိုသတည္း၊ ေရွး၌ ျပဆိုခဲ့ေသာ ပကတိ သဘာဝ
အႀကဳိက္မဟုတ္ေသး။
အႀကဳိက္ႏွစ္လမ္း
ဤသို႔လွ်င္ ေလာက၌လည္း ပုဂၢဳိလ္အႀကဳိက္ တစ္လမ္း,
ပုဂၢဳိလ္သႏၲာန္၌ ရွိေနကုန္ေသာ အတၱေဘာ၏ အေစာင့္အေရွာက္
ျဖစ္ကုန္ေသာ ေျမဓာတ္ ေရဓာတ္ မီးဓာတ္ ေလဓာတ္ သလိပ္ဓာတ္
သည္းေျခဓာတ္ အစရွိကုန္ေသာ ဝိသမဓာတ္တို႔၏ အႀကဳိက္တစ္လမ္း
ဟူ၍ အႀကဳိက္ႏွစ္လမ္း ထင္းရွားရွိသည္ကို သိအပ္၏။
ကိုယ္ခႏၶာ၌ ၂၄-ပစၥည္းတပ္ျခင္း
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
ဘာဝနာဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
ကိုယ္ခႏၶာ၌ ၂၄-ပစၥည္းတပ္ျခင္း
၂၄-ပစၥည္းတြင္ "အနႏၲရ ပစၥေယာ,
သမနႏၲရ ပစၥေယာ, နတၳိ ပစၥေယာ, ဝိဂတ ပစၥေယာ"
ဟူေသာ ေလးပါးေသာ ပစၥည္းတို႔သည္ တစ္ေယာက္
ေသာသတၱဝါတြင္ နာမ္တရားတို႔ ႏွစ္ဌာန ၿပဳိင္၍ျဖစ္ျခင္း
မရွိသည္ကိုဆိုခဲ့ေသာ ပစၥည္းတို႔တည္း။
ဝိပၸယုတၱပစၥည္း
နာမကၡႏၶာ ၄-ပါးတို႔သည္ အေရတြင္း
အသားတြင္း အေၾကာတြင္း အ႐ုိးတြင္း ဦးေဏွာက္တြင္း
အဆုတ္တြင္း အသဲတြင္း ႏွလုံးသားတြင္း ႏွလုံးေသြးတြင္း
တို႔၌ တဝင္းဝင္း တလက္လက္ မစဲျဖစ္ေပၚ၍ ေနၾကကုန္
ေသာ္လည္း ႐ုပ္ခႏၶာတို႔ႏွင့္ ေရာယွက္ၿငိတြယ္ျခင္း မရွိၾက
ကုန္သည္ကို "ဝိပယုတၱပစၥည္း"ဆိုသတည္း။
အာရမၼဏပစၥည္း
ဓာတ္႐ုပ္ႀကီးကို အပ၌ ေလသလပ္မႈ,
အတြင္း၌ ဓာတ္သားခ်င္းႀကိတ္မႈရွိမွသာလွ်င္ ဓာတ္မီးျဖစ္
ေပၚႏိုင္သကဲ့သို႔ အာ႐ုံ ၆-ပါး ထိခိုက္မႈရွိမွသာ ထိခိုက္ရာ
ဌာန၌ ဝိညာဏ္ ၆-ပါး, နာမကၡႏၶာ ၄-ပါးတို႔ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ၾက
သည္ကို "အာရမၼဏပစၥည္း"ဆိုသတည္း။
အဓိပတိပစၥည္း
အထူးအားျဖင့္ ခင္မင္ၾကေသာ အာ႐ုံမ်ဳိးကို
"အဓိပတိပစၥည္း"ဆိုသတည္း။
ေဟတုပစၥည္း
ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟ, အေလာဘ,
အေဒါသ, အေမာဟတို႔၏ ႐ုပ္, နာမ္ခႏၶာတို႔အား အျမစ္မူလ
ကိစၥျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳမႈကို "ေဟတုပစၥည္း"ဆိုသတည္း
သဟဇာတ, အညမညပစၥည္း
ခက္မာမႈ ဖြဲ႔ေစးမႈ ပူမႈ ေအးမႈ အစရွိေသာ
႐ုပ္ခႏၶာလွ်င္ ႐ုပ္ခႏၶာခ်င္း, သိမႈ ခံစားမႈ မွတ္မႈ ေစ့ေဆာ္မႈ
အစရွိေသာ နာမ္ခႏၶာလွ်င္ နာမ္ခႏၶာခ်င္း ၿပဳိင္းခနဲ ၿပဳိင္းခနဲ
အတူတကြ ျဖစ္ေပၚၾကသည္ကို "သဟဇာတပစၥည္း,
အညမညပစၥည္း" ဆိုသတည္း။
နိႆယပစၥည္း
႐ုပ္လွ်င္႐ုပ္ခ်င္း နာမ္လွ်င္နာမ္ခ်င္း မွီၾကရ
သည္ကို လည္းေကာင္း၊ နာမကၡႏၶာတို႔သည္ ႐ုပ္ခႏၶာတို႔၌
မွီၾကရသည္ကိုလည္းေကာင္း "နိႆယပစၥည္း" ဆိုသတည္း။
ဥပနိႆယပစၥည္း
အမိေက်းဇူး အဖေက်းဇူး သားေက်းဇူး
သမီးေက်းဇူး အိမ္ေက်းဇူး ယာေက်းဇူး ႏြားေက်းဇူး
ကၽြဲေက်းဇူး ေျမေက်းဇူး ေရေက်းဇူး မီးေက်းဇူး ထင္းေက်းဇူး
မိုးေက်းဇူး ေလေက်းဇူး ေတာေက်းဇူး ေတာင္ေက်းဇူး
ဘုရားေက်းဇူး တရားေက်းဇူး သံဃာေက်းဇူး ဆရာသမားေက်းဇူး
အစရွိေသာ ေလာကဉာဏ္ရွိသမွ် သိျမင္ၾကေသာ ေလာက၌
ေက်းဇူးႀကီး, ငယ္အနႏၲတို႔ကို "ဥပနိႆယပစၥည္း" ဆိုသတည္း။
ပုေရဇာတပစၥည္း
ႏွလုံးေသြး၌ ျဖစ္ေပၚၾကေသာ နာမကၡႏၶာ ၄-ပါးတို႔
သည္ကား အတိတ္ အနာဂတ္ ျဖစ္ေသာ ေရွးေရွးေႏွာင္းေႏွာင္း
အာ႐ုံတို႔ကိုလည္းေကာင္း, မိမိတို႔ႏွင့္ အၿပဳိင္ျဖစ္ေပၚေသာ
အာ႐ုံတို႔ကိုလည္းေကာင္း အစြဲျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ၾကကုန္၏။
ႏွလုံးေသြးမွတစ္ပါး စကၡဳ, ေသာတအစရွိေသာ
တစ္ကိုယ္လုံး တစ္ေကာင္လုံး၌ ျဖစ္ေပၚၾကကုန္ေသာ နာမကၡႏၶာ
၄-ပါးတို႔သည္မူကား ထိုသို႔မဟုတ္ၾကကုန္၊ စကၡဳ, ေသာတအစရွိ
ေသာ ကိုယ္အဂၤါတို႔၌ အဆင္း, အသံအစရွိေသာ ပစၥဳပၸန္အာ႐ုံတို႔
၏ ခိုက္မႈ, တိုက္မႈကို အစြဲျပဳ၍သာ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ၾကကုန္၏၊
ခိုက္တိုက္လာေသာ ပစၥဳပၸန္အာ႐ုံတို႔ကိုသာ အာ႐ုံျပဳႏိုင္ၾကကုန္၏၊
အာ႐ုံတို႔က ျဖစ္ေပၚမႈအတန္ငယ္ ေရွ႕က်လ်က္ အလ်င္တင္ကူး၍
လႈံ႔ေဆာ္ၾကကုန္၏၊ ဤသို႔ေသာ ေက်းဇူးကို "ပုေရဇာတပစၥည္း"
ဆိုသတည္း။
ပစၧာဇာတပစၥည္း
ေရွးေရွးတင္ကူး၍ ေပါက္ေရာက္ၿပီးေသာ ျမက္သစ္ပင္
တို႔အား ႀကီးပြားျခင္းငွါ ေနာက္ေနာက္ ရြာသြန္းေသာ မိုးေရသည္
ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို႔ ေရွးေရွးတင္ကူး၍ ျဖစ္ေပၚႏွင့္ၾကကုန္ေသာ
႐ုပ္ခႏၡာတို႔အား ထက္သန္ၾကေစျခင္းငွါ ေနာက္ေနာက္၌ တစ္သုတ္
တစ္သုတ္ျဖစ္ေပၚၾကကုန္ေသာ နာမကၡႏၶာ ၄-ပါးတို႔သည္ ေက်းဇူး
ျပဳၾကေပကုန္၏၊ ဤသို႔ေသာ ေက်းဇူးကို "ပစၧာဇာတပစၥည္း"
ဆိုသတည္း။
အာေသဝနပစၥည္း
စက္ကိရိယာတို႔သည္ အဆင့္ဆင့္ အားေပးၾကကုန္
သကဲ့သို႔ ေနာက္ေနာက္ေသာ ေဇာနာမကၡႏၶာတို႔အား ေရွးေရွးေသာ
ေဇာ နာမကၡႏၶာတို႔သည္ အဆင့္ဆင့္ အားေပးၾကကုန္၏၊ ဤသို႔ေသာ
အားေပးမႈကို "အာေသဝနပစၥည္း"ဆိုသတည္း။
ကမၼပစၥည္း
ေရွး၌သခၤါရကၡႏၶာအခန္းတြင္ ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ေစတနာ၏
စိတ္ကို ရပ္တည္မရေအာင္ ေစ့ေဆာ္မႈ လႈံ႔ေဆာ္မႈ အပူအျပင္းတိုက္
တြန္းမႈကို "ကမၼပစၥည္း"ဆိုသတည္း။
သုဂတိဘုံဘဝသို႔ေရာက္၍ လူျဖစ္ရမႈ နတ္ျဖစ္ရမႈ
ျဗဟၼာျဖစ္ရမႈ ခ်မ္းသာသုံးပါးကို ခံစား စံစားၾကရမႈ ဒုဂၢတိဘဝသို႔
ေရာက္၍ အပါသတၱဝါျဖစ္ရမႈ အပါယ္ဒုကၡ ၄-ပါးကို ခံစားၾကရမႈကို
လည္း "ကမၼပစၥည္း"ဟုဆိုသတည္း။
ဝိပါကပစၥည္း
အိပ္ေပ်ာ္၍ ေနစဥ္အခါ၌ ဘဝင္မေနာတို႔၏ ၿငိမ္သက္မႈ
ကို "ဝိပါကပစၥည္း"ဆိုသတည္း။
အာဟာရပစၥည္း
ေန႔စဥ္မ်ဳိအပ္ေသာ ထမင္းအစာတို႔၏ တစ္ဘဝ
တစ္ဘဝ၌ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကို ခိုင္ၿမဲေအာင္ ေထာက္ပံမႈ, စိတ္ ဖႆ
ေစတနာတို႔၏ အနမတဂၢ သံသရာ၌ နာမ္ခႏၶာအစဥ္ကို ခိုင္ၿမဲေအာင္
ေထာက္ပံ့မႈသည္ "အာဟာရပစၥည္း"မည္၏။
ဣႁႏၵိယပစၥည္း
အစကၡဳ႐ုပ္သည္ စကၡဳဝိညာဏ္ နာမကၡႏၶာ -ပါးတို႔ကို
အစိုးရ၏၊ ထိုခႏၶာ ၄-ပါးတို႔သည္ စကၡဳ႐ုပ္ ႏုံ႔ေႏွးလွ်င္ ႏုံ႔ေႏွးရကုန္၏၊
မ်က္စိအျမင္ မၾကည္မလင္ျဖစ္ရ၏၊ စကၡဳ႐ုပ္ ထက္သန္လွ်င္
ထက္သန္ၾကကုန္၏၊ မ်က္စိအျမင္ၾကည္လင္၏၊ လူတို႔၏စကၡဳ႐ုပ္
ထက္သန္သည္ထက္ နတ္တို႔၏စကၡဳ႐ုပ္သည္ ထက္သန္၏
ထို႔ေၾကာင့္ အျမင္ခႏၶာတို႔သည္ သစ္ပင္, ေတာ, ေတာင္, ေျမ,
ေရကို ေဖာက္ထြင္း၍ျမင္ၾကကုန္၏။
ေသာတ႐ုပ္, ဃာန႐ုပ္, ဇိဝွါ႐ုပ္, ကာယ႐ုပ္တို႔၌လည္း
သူ႔ဝိညာဏ္ႏွင့္သူ ဆိုေလ။
ဇီဝိတ စိတ္, ေဝဒနာ, သဒၶါ, ဝီရိယ, သတိ, သမာဓိ,
ပညာတို႔သည္ နာမကၡႏၶာ ၄-ပါးတို႔ကို အသီးသီး အစိုးရၾကကုန္၏၊
မိမိတို႔ကိစၥ၌ မိမိတို႔ႏု႔ံလွ်င္ ႏုံ႔ၾကရကုန္၏၊ ထက္လွ်င္ ထက္ၾကရကုန္၏၊
႐ုပ္ဇီဝိတသည္ ကမၼဇ႐ုပ္တို႔ကို အစိုးရ၏၊ ဇီဝိတႏုံ႔လွ်င္
ႏုံ႔ၾကရကုန္၏၊ အသက္တို၏၊ ဇီဝိတထက္သန္လွ်င္ ထက္သန္ၾကကုန္၏၊
အသက္ရွည္၏၊ ဤသို႔ေသာ အစိုးရမႈကို "ဣႁႏၵိယပစၥည္း"ဆိုသတည္း။
စ်ာနပစၥည္း
ဝိတက္, ဝိစာရ, ပီတိ, ေဝဒနာ, ဧကဂၢတာတို႔၏
နာမကၡႏၶာတို႔ကို အာ႐ုံ၌ စူးစူးစိုက္စုိက္ ေနႏိုင္ၾကေအာင္ ေက်းဇူးျပဳ
မႈသည္ "စ်ာနပစၥည္း"မည္၏။
ေသနတ္ျဖင့္ ငွက္ကိုပစ္ရာ၌ ဤစ်ာနပစၥည္း မပါလွ်င္
ရြယ္ပင္ မရြယ္ႏိုင္။
မဂၢပစၥည္း
ပညာ, ဝိတက္, ဝိရတီသုံးခု, ဝီရိယ, ပီတိ, သတိ,
ဧကဂၢတာ, ဒိ႒ိတို႔၏ နာမကၡႏၶာ ၄-ပါးကို ကာယကံ ဝစီကံ မေနာကံ
ေျမာက္ေၾကာင္း, ဒုဂၢတိ သုဂတိ နိဗၺာန္သို႔ ေပါက္ေရာက္ေၾကာင္း
အျဖစ္ျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳမႈသည္ "မဂၢပစၥည္း"မည္၏။
သမၸယုတၱပစၥည္း
နာမကၡႏၶာ ၄-ပါးတို႔၏ ျဖစ္အတူ ပ်က္အတူ ယွဥ္ဖက္မႈ
သည္ "သမၸယုတၱပစၥည္း"မည္၏။
ဝိပၸယုတၱပစၥည္းကို ျပဆုိခဲ့ၿပီ။
အတိၳ အဝိဂတပစၥည္း
ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ပစၥည္းအေပါင္းတို႔တြင္ အက်ဳိးျဖစ္ေသာ
ပစၥယုပၸန္တရားတို႔ႏွင့္ ခဏပစၥဳပၸန္အၿပဳိင္ ရေကာင္းေသာ
သဟဇာတပၥည္း ပုေရဇာတပစၥည္း စသည္ကိုပင္ "အတၳိပစၥည္း"
"အဝိဂတပစၥည္း" ဆိုသည္။
အနိစၥာႏုပႆနာဉာဏ္ ၿပီး၏။
Saturday, September 29, 2012
သည္းေျခအ႐ူးအလား ပုထုဇဥ္စိတ္မ်ား
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
ဘာဝနာဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
သည္းေျခအ႐ူးအလား
ပုထုဇဥ္စိတ္မ်ား
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
ဘာဝနာဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
သည္းေျခအ႐ူးအလား
ပုထုဇဥ္စိတ္မ်ား
သည္းေျခပ်က္၍ အလြန္ႀကီး ေဖာက္ျပန္၍
ေနေသာ အ႐ူး၏ စိတ္သည္ မီးကို ေရႊထင္၏၊ ေရျပင္
ကို ေျမျပင္ထင္၏၊ ေကာင္းကင္ကို ေရျပင္ထင္၏၊
သစ္ပင္ေတာခ်ဳံေတြကို ေရႊဘုံေရႊနန္းေတြ ထင္၏၊
ထုိျမင္မႈသည္ စိတ္ဝိညာဏ္လွည့္စားမႈ သက္သက္
သာတည္း၊
ဓာတ္အျမင္ မေပါက္ေသာ ပုထုဇဥ္ သတၱဝါ
တို႔၏စိတ္သည္ ထို အ႐ူးစိတ္ႏွင့္ ထပ္တူပင္တည္း၊
အ႐ူး၏စိတ္မွာ ဘာမွ မဟုတ္, ဘာမွမရွိေသာ ေကာင္းကင္
ကို ေရျပင္ႀကီး, ပင္လယ္ျပင္ႀကီး အဟုတ္အမွန္
ထင္ျမင္၍ ေနမႈႏွင့္ ပုထုဇဥ္ သတၱဝါတို႔၏စိတ္မွာ
နိမိတ္ႀကီး ၂-ပါး ထင္ျမင္၍ ေနမႈတူလွ၏။၏
႐ုပ္ဓာတ္, နာမ္ဓာတ္တို႔သည္သာ အဟုတ္ရွိ
အမွန္ရွိ ျဖစ္ကုန္၏၊ ထိုအဟုတ္ရွိ အမွန္ရွိတို႔ကား
မ်က္ေတာင္တစ္ခက္ လွ်ပ္တစ္ျပက္မွ် ခိုင္ၿမဲေသာ
နိစၥမ်ဳိး မဟုတ္ကုန္၊ အလိုသို႔လိုက္တတ္ေသာ
အတၱမ်ဳိး မဟုတ္ကုန္၊ အနိစၥမ်ဳိး, အနတၱမ်ဳိးတို႔သာ
ျဖစ္ကုန္၏။
နိမိတ္ႀကီး ၂-ပါးတို႔ကား အဟုတ္ရွိ အမွန္ရွိ
မဟုတ္၊ စိတ္ဝိညာဏ္ ထင္ခ်င္တတ္တိုင္း ထင္ျမင္၍
ေနေသာ အထည္ျဒဗ္ႀကီးျဖစ္၍ နိစၥအေန, အတၱအေန
ထင္ျမင္၍ ေနၾကကုန္၏။
နိမိတ္ႀကီး ၂-ပါးဆိုသည္လည္း အထည္ျဒဗ္
မဟုတ္ေသာ ႐ုပ္ဓာတ္, နာမ္ဓာတ္ကိုပင္ အထည္ျဒဗ္
ျပဳလုပ္၍ ထင္ျမင္ေသာ အမႈတည္း။
အ႐ူးသည္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေရဟူ၍
အတပ္ ထင္ျမင္၏၊ အ႐ူးထင္သည့္အတိုင္း ေရမဟုတ္
သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေရကိစၥ၌ အသုံးသက္သက္
မက်၊ ေရဟု ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ အမက္ႀကီး အစြဲႀကီး
တစ္ခု ျဖစ္ေန႐ုံမွ်သာ ရွိ၏။
ထို႔အတူ သတၱဝါတို႔သည္ ႐ုပ္ဓာတ္, နာမ္ဓာတ္
တို႔ကို နိမိတ္ႀကီး ၂-ပါးျပဳလုပ္၍ နိစၥ, အတၱ ထင္ျမင္၍
ေနၾကကုန္၏၊ သတၱဝါတို႔ ထင္ျမင္သည့္အတိုင္း မဟုတ္
သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထို႐ုပ္ဓာတ္, နာမ္ဓာတ္တို႔သည္
နိစၥကိစၥ, အတၱကိစၥႏွင့္ သက္သက္ အသုံးမက်ကုန္။
သညာကၡႏၶာ၌ အဓိပၸါယ္ အက်ဥ္း
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
ဘာဝနာဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
သညာကၡႏၶာ၌ အဓိပၸါယ္ အက်ဥ္း
ျပဳစုေတာ္မူေသာ
ဘာဝနာဒီပနီ မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္
သညာကၡႏၶာ၌ အဓိပၸါယ္ အက်ဥ္း
သညာကၡႏၶာ၌ "မွတ္သိလိမ္မာ- မေမ့ရာ" ဆိုသည္ကား
အမိဝမ္းမွ ေမြးဖြားသည္မွစ၍ ဤကား အမိ,
ဤကား အဖ, ဤကား အေရွ႕, ဤကား အေနာက္
စသည္ျဖင့္ သူအမ်ားတို႔ ေျပာဆိုျပဳလုပ္သမွ်တို႔ကို
မွတ္၍ မွတ္၍ တစ္ေန႔တစ္ျခား သိ ၾကားလိမ္မာသည္
ျဖစ္၍ လာၾကေသာအမႈ, ေတြ႔ဘူး ႀကဳံဘူး, ဆက္ဆံဘူး
သမွ်ကို ထင္ရွားရာဌာနတို႔၌ မေမ့မေပ်ာက္ စြဲၿမဲထင္းရွား
၍ေနမႈ အျခင္းအရာမ်ဳိးကို သညာကၡႏၶာ ဆိုသည္။
အလိမ္မာ ၂-မ်ဳိး။ ။ ၁။ မွတ္သိလိမ္မာ တစ္မ်ဳိး,
၂။ တတ္သိလိမ္မာ တစ္မ်ဳိးဟူ၍
ႏွစ္မ်ဳိးရွိ၏။
မွတ္သိလိမ္မာ။ ။သညာ၏ အသိအလိမ္မာကား
မွတ္သိလိမ္မာတည္း။
တတ္သိလိမ္မာ။ ။ပညာ၏ အသိအလိမ္မာကား
တတ္သိလိမ္မာတည္း။
အရပ္ေဒသ အ႐ုိး,အမ်ဳိးတို႔ႏွင့္ပင္ ၿပီးစီးႏိုင္
ေသာ အသိအလိပ္မာမ်ဳိးသည္ သညာႏွင့္ ၿပီးစီး၏။
ဆရာသမားထံ သင္ၾကားေလ့လာ နာခံမွတ္
သားထားမႈႏွင့္မွ ၿပီးစီးေသာ အသိအလိမ္မာသည္ကား
ပညာေပတည္း။ အသိအလိမ္မာ ႏွစ္ပါးခြဲနည္း။
သညာ ၆-ပါး။ ။ထိုသညာကၡႏၶာသည္ အာ႐ုံအျပား
အားျဖင့္ ၆-ပါးရွိ၏။
၁။ ႐ူပသညာ
၂။ သဒၵသညာ
၃။ ဂႏၶသညာ
၄။ ရသသညာ
၅။ ေဖာ႒ဗၺသညာ
၆။ ဓမၼသညာ
ဤ ၆-ပါးတည္း။
အာ႐ုံကို သိမႈ ၆-ပါး။ ။ အဆင္းသ႑ာန္မ်ဳိး၌ သိမႈ,
အသံမ်ဳိး၌ သိမႈ, အနံ႔မ်ဳိး၌ သိမႈ, အရသာမ်ဳိး၌ သိမႈ,
ပထဝီ ေတေဇာ ဝါေယာဟူေသာ ေဖာ႒ဗၺတို႔၌ သိမႈ,
ထိုငါးပါးတို႔မွ ၾကြင္းေသာ ကုသိုလ္ဓမၼ, အကုသိုလ္ဓမၼ,
အဗ်ာကတဓမၼတို႔၌ သိမႈဟူ၍ ၆-ပါး ဆိုလိုသည္။
မ်က္စိအရသာကို သိမႈ, နားအရသာကို သိမႈ,
ႏွာေခါင္းအရသာကို သိမႈ, လွ်ာအရသာကို သိမႈ,
ကိုယ္အဂၤါအရသာကို သိမႈ, မေနာအရသာကို သိမႈ,
ဟူ၍လည္း ၆-ပါးျဖစ္၏။
သတၱဝါအေပါင္းတို႔သည္ ဤသညာႏွင့္ပင္
ေန႔ေန႔ညည ကိစၥအခြင့္ အလုံးစုံမ်ဳိးကို သိ၍သိ၍
လုပ္ၾကံေဆာင္ရြက္၍ ေနၾကကုန္၏။
ဝိညာဏ္ႏွင့္သညာ သိမႈ အထူး
ဤအရာ၌ ဝိညာဏကၡႏၶာသိမႈႏွင့္ သညာကၡႏၶာသိမႈ
ကိုလည္း ခြဲျခားရာ၏။
ဝိညာဏ္သိ ၆-ဒြါရ ဆိုက္တိုက္လာေသာ
အာ႐ုံတို႔ကို သင္းကား ေျမ, သင္ကား ေရ အစရွိသည္
ျဖင့္ သိျမင္ေဖာ္ျပ၍ သြားမႈသည္ ဝိညာဏ္၏ သိမႈတည္း၊
သညာ၏ သိမႈမဟုတ္။
သညာသိ ဝိညာဏ္ေဖာ္ျပ၍ သြားသမွ်ကို
ေနာက္မေမ့ရေအာင္ မွတ္မႈသည္ သညာ၏အမႈတည္း၊
ဝိညာဏ္၏ အမႈမဟုတ္။
ဝိညာဏ္သိ ဝိညာဏ္အလိုအားျဖင့္ ေရွ႕သို႔
ေတြ႔ႀကဳံၿပီးကို ျပန္၍တစ္စုံတစ္ခုကိုမွ် မမွတ္မိႏိုင္ရာ။
သညာသိ သညာအလိုအားျဖင့္ ေတြ႔ႀကဳံဘူး
သည္ကို မွတ္မိ၏ ေရွ႕သို႔ တစ္စုံတစ္ခုကိုမွ် သိျမင္မႈ
မရွိေလရာ။
ဤကား သညာ, ဝိညာဏ္ ၂-ပါးတို႔၏ အထူးတည္း။
Monday, September 17, 2012
နိေရာဓသစၥာ ရွင္းလင္းခ်က္
နိေရာဓသစၥာ
ရွင္းလင္းခ်က္
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ဒသမက်မ္းစာ
အနာဂတ္သာသနာေရး
စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(နိေရာဓ=ခ်ဳပ္ရာ, ကုန္ခန္းရာ၊)
သစၥာႏွစ္ပါးတို႔တြင္ သမုဒယတဏွာသည္
ဒုကၡျဖစ္ဖို႔ရန္ "အေၾကာင္းသစၥာ"ပင္တည္း၊
ဒုကၡဟူသမွ်ကား တဏွာအရင္းခံ၍
ျဖစ္ရေသာ "အက်ဳိးသစၥာ" ပင္တည္း၊
အေၾကာင္း တဏွာ သမုဒယ ခ်ဳပ္ဆုံးလွ်င္
အက်ဳိးဒုကၡ အားလုံးလည္း ခ်ဳပ္ဆုံးမည္သာ
ျဖစ္၏၊ ကမၼ႒ာန္းကို အားထုတ္ေနသူတို႔သည္
ကမၼ႒ာန္းလမ္းစဥ္ျဖင့္ တက္သြားေသာ
အခါ ဤ"နိေရာဓ"မည္ေသာ နိဗၺာန္ကို
ဉာဏ္ျဖင့္ အထင္အရွား ျမင္ၾက၏။
ပထမအႀကိမ္ ျမင္လိုက္လွ်င္
(ေသာတာပန္ျဖစ္၍) သႆတဒိ႒ိ,
ဥေစၧဒဒိ႒ိ ႏွစ္မ်ဳိးႏွင့္ တြဲဖက္ျဖစ္ေသာ
ဘ၀တဏွာ, ၀ိဘ၀တဏွာ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး
ထိုပုဂၢဳိလ္၏ သႏၲာန္မွ ကင္းသြားေတာ့၏၊
ဆက္လက္အားထုတ္၍ ထိုနိဗၺာန္တရားကို
ဒုတိယအႀကိမ္ ျမင္လာေသာအခါ
(သကဒါဂါမ္ ျဖစ္၍) ကာမတဏွာသည္
အေတာ္နည္းသြား၏၊ တတိယအႀကိမ္
ျမင္ျပန္ေသာအခါ (အနာမ္ဂါမ္ ျဖစ္၍)
ကာမတဏွာ အားလုံးကုန္ေလၿပီ၊
သို႔ေသာ္ ျဗဟၼာ့ဘ၀ကို ႏွစ္သက္၍
ေနေသာ ဘ၀တဏွာတစ္မ်ဳိးကား
က်န္ေနေသး၏၊ စတုတၳအႀကိမ္
ျမင္ျပန္ေသာအခါ (ရဟႏၲာျဖစ္၍)
ျဗဟၼာ့ဘ၀ကိုေသာ္မွ မႏွစ္သက္
ေတာ့ဘဲ တဏွာအားလုံး
ကုန္ဆုံးေလေတာ့၏၊ ထို႔ေၾကာင့္
နိဗၺာန္ကို ထို တဏွာ သုံးမ်ဳိး၏
အၾကြင္းအက်န္ မရွိေအာင္ ကုန္ရာ
"နိေရာဓသစၥာ" ဟု ေဟာေတာ္
မူသည္။
နိဗၺာန္၏သေဘာ
"နိဗၺာန္သည္ သႏၲိသေဘာရွိ၏"ဟု
က်မ္းဂန္တို႔၌ ဆို၏၊ သႏၲိဟူသည္
ၿငိမ္းေအးျခင္းတည္း၊ ယခုလက္ရွိ
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ နိဗၺာန္သည္
ဟိုဘက္ကမ္းႏွင့္ ဤဘက္ကမ္း
ကဲ့သို႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းျဖစ္၏၊
ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္၏ ေအးၿငိမ္းျခင္း
သႏၲိသုခကို ဤ႐ုပ္နာမ္တို႔၏
ပူေလာင္ျခင္း ဒုကၡ ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္
ၾကည့္မွ သာ၍ သိသာသည္၊
"ဤခႏၶာကိုယ္(႐ုပ္နာမ္)အားလုံး
သည္ မီးေလာင္ေနသလို ပူေလာင္
ေနသည္" ဟု ေျပာလွ်င္ ႐ုပ္တရက္
သေဘာေပါက္လိမ့္မည္ဟု မထင္ေပ၊
မိမိကိုယ္တိုင္ တရားအားထုတ္ေနသူ
ျဖစ္မွသာ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ
ရွိပါသည္၊ ဥပမာ... ေႏြအခါ
ေနပူထဲ၌ အလုပ္လုပ္ေနသူသည္
ထိုကဲ့သို႔ ေနပူထဲမွာပင္ ခရီးသြား
စရာကိစၥ ရွိျပန္ေသာ္လည္း ထူးျခား
၍ ပူသည္ဟု မထင္၊ အရိပ္၌ ေနသူ
ကသာ ထိုအပူမ်ား၏ ပူေၾကာင္းကို
သိသကဲ့သို႔တည္း။
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ
ပူေလာင္ပုံ
႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး ေပါင္းစပ္မိ
ေနေသာ အရာကို "သတၱ၀ါ (လူ
စသည္)" ဟု ေခၚထားၾကသည္၊
(လူဟု ေခၚရေသာ မိမိခႏၶာကိုယ္၌
စိတ္စိုက္ထားပါ၊) ဤခႏၶာကိုယ္
သည္ အမိ၀မ္းေခါင္း ေအာင္းသည္
ကစ၍ ဖြားျမင္သည့္တိုင္ေအာင္
ဇာတိဒုကၡ ျဖစ္ေနရသျဖင့္ ဇာတိမီး
အေလာင္ခံရ၏၊ ဖြားၿပီးေနာက္
ႏုနယ္ေသာအသားကို ဟိုဟာ
သည္ဟာျဖင့္ ထိခိုက္ရျခင္း,
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း,အေတာ္
ံႀကီးလာလွ်င္ လိုတာမရျခင္း,
အမိအဖႏွင့္ကြဲေနရျခင္း, ၀မ္းနည္း
ဖြယ္ေတြ႔ေနရျခင္း, ငိုရျခင္း,
ကိုယ္ဒုကၡ စိတ္ဒုကၡ ျဖစ္ရျခင္း,
စသည္တို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ
ဒုကၡမီးပူ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေလာင္ခံေန
ရ၏၊ ထိုအတြင္းမွာပင္ မက်န္းမမာ
ေရာဂါမီးပူ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေလာင္ခံရ
ေသး၏၊ အိုမင္းလာလွ်င္ ဇရာမီး
မရဏမီးတို႔က ေလာင္ျပန္ေတာ့၏၊
ထိုသို႔ အထင္အရွား အပူမီးေတြ
အေလာင္ခံရ႐ုံသာမကေသး၊
(ႏွမ္းအိုးကင္းကို မီးက်ီးေပၚတင္
လိုက္ေသာအခါ ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖ်စ္ဖ်စ္
ျမည္လ်က္ ႏွမ္းလုံးတိုင္း က်က္
ေနသကဲ့သို႔) ဤ ခႏၶာကိုယ္၀ယ္
႐ုပ္ဟူသမွ် ေနရာမလပ္ ပ်က္၍
ေနရကား အခ်ိန္ရွိသမွ် ႐ုပ္ခႏၶာကို
မရဏမီး ေလာင္ေန၏၊ နာမ္ခႏၶာ
ကား ႐ုပ္ထက္ပင္ အပ်က္ျမန္
မရဏမီး ေလာင္ခံရမႈ မ်ားပါေသးသည္။
ေရာဂါျဖစ္ေနေသာ
ရြာႀကီး
ဤေနရာ၌ ဥပမာတစ္ခုကို
စဥ္းစားၾကစို႔၊ ရြာအိုႀကီး တစ္ရြာ၀ယ္
ကူစက္တတ္ေသာ အနာေရာဂါဆိုး
ျဖစ္ေန၏၊ လူေတြကား တစ္ေယာက္ၿပီး
တစ္ေယာက္ ေသေနၾကသည္၊
ထိုအတြင္းမွာ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာ
ေတြလည္း ဖြားျမင္ေနၾကေသး၏၊
မီးဖြားၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္နက္
အခ်ဳိ႔ မိခင္မ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားလည္း
ထုိကူးစက္ေသာ ေရာဂါေၾကာင့္
ပ်က္စီးၾက၏၊ တခ်ဳိ႔လည္း ကိုယ္၀န္
အရင့္အမာႏွင့္ မီးဖြားခ်ိန္ နီးေနၿပီ၊
ေဆြေတြ မ်ဳိးေတြ အေတာ္မ်ားစြာ
ေသၿပီးေနာက္ ထိုေရာဂါကူးစက္
လ်က္ က်န္ေနေသးေသာ တခ်ဳိ႔
ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေရာဂါ
ျဖစ္လ်က္ ျမင္ေနရေသာ လူတစ္ေယာက္
သည္ အဘယ္သို႔ စိတ္ျဖစ္ရွာမည္နည္း၊
ဒုကၡေတြ ဗေလာင္ဆူေနေသာ ဤ
ရြာႀကီးကို လည္းေကာင္း, က်န္ေနေသး
ေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြကို လည္းေကာင္း,
မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာကိုလည္းေကာင္း, ေမွ်ာ္
လင့္ခ်က္ရွိႏိုင္ဦးမည္ေလာ၊ ခင္မင္တြယ္
တာ သာယာႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ။
ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္လ်က္
တရားေပါက္ခါနီးသူ, တရားေပါက္၍
အရိယာျဖစ္ေနသူတို႔သည္ မိမိတို႔
ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ကမၼ႒ာန္း
စိတ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာအခါ
ယခုျပခဲ့ေသာ ဥပမာသည္ အၾကမ္းစား
သာ ျဖစ္ေသး၏၊ ဤခႏၶာကိုယ္၌ ဇာတိမီး
အစ မရဏမီး အဆုံးရွိေသာ မီးမ်ားအျပင္
အခ်ိန္ရွိသမွ် ခဏတိုင္းပ်က္ေနေသာ
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာတို႔၏ ပ်က္ေနပုံကို ျမင္ေနၾက
ေသာ ေယာဂီပုဂၢဳိလ္တို႔အား တစ္ကိုယ္လုံး
ဒုကၡမီးေတြ ေလာင္ေနပုံကို ျမင္ၾကသျဖင့္
ရရွိဆဲ ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း မႏွစ္သက္
မတြယ္တာႏိုင္ၾကေခ်၊ ေနာင္ရဦးမည့္
ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း မေမွ်ာ္လင့္ မေတာင့္
တၾကေတာ့ေပ၊ မလႊဲသာ၍ ျဖစ္ေနေသာ
ဤ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကိုယ္၌ပင္ ၿငီးေငြ႔ေလၿပီ၊
သူတို႔ အလိုဆႏၵ ျဖစ္ေနၾကသည္ကား
ဤ ႐ုပ္နာမ္အားလုံးကို အၿပီးသတ္
ကုန္ဆုံးေစလိုျခင္းပင္တည္း။
ရွင္းလင္းခ်က္
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ဒသမက်မ္းစာ
အနာဂတ္သာသနာေရး
စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(နိေရာဓ=ခ်ဳပ္ရာ, ကုန္ခန္းရာ၊)
သစၥာႏွစ္ပါးတို႔တြင္ သမုဒယတဏွာသည္
ဒုကၡျဖစ္ဖို႔ရန္ "အေၾကာင္းသစၥာ"ပင္တည္း၊
ဒုကၡဟူသမွ်ကား တဏွာအရင္းခံ၍
ျဖစ္ရေသာ "အက်ဳိးသစၥာ" ပင္တည္း၊
အေၾကာင္း တဏွာ သမုဒယ ခ်ဳပ္ဆုံးလွ်င္
အက်ဳိးဒုကၡ အားလုံးလည္း ခ်ဳပ္ဆုံးမည္သာ
ျဖစ္၏၊ ကမၼ႒ာန္းကို အားထုတ္ေနသူတို႔သည္
ကမၼ႒ာန္းလမ္းစဥ္ျဖင့္ တက္သြားေသာ
အခါ ဤ"နိေရာဓ"မည္ေသာ နိဗၺာန္ကို
ဉာဏ္ျဖင့္ အထင္အရွား ျမင္ၾက၏။
ပထမအႀကိမ္ ျမင္လိုက္လွ်င္
(ေသာတာပန္ျဖစ္၍) သႆတဒိ႒ိ,
ဥေစၧဒဒိ႒ိ ႏွစ္မ်ဳိးႏွင့္ တြဲဖက္ျဖစ္ေသာ
ဘ၀တဏွာ, ၀ိဘ၀တဏွာ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး
ထိုပုဂၢဳိလ္၏ သႏၲာန္မွ ကင္းသြားေတာ့၏၊
ဆက္လက္အားထုတ္၍ ထိုနိဗၺာန္တရားကို
ဒုတိယအႀကိမ္ ျမင္လာေသာအခါ
(သကဒါဂါမ္ ျဖစ္၍) ကာမတဏွာသည္
အေတာ္နည္းသြား၏၊ တတိယအႀကိမ္
ျမင္ျပန္ေသာအခါ (အနာမ္ဂါမ္ ျဖစ္၍)
ကာမတဏွာ အားလုံးကုန္ေလၿပီ၊
သို႔ေသာ္ ျဗဟၼာ့ဘ၀ကို ႏွစ္သက္၍
ေနေသာ ဘ၀တဏွာတစ္မ်ဳိးကား
က်န္ေနေသး၏၊ စတုတၳအႀကိမ္
ျမင္ျပန္ေသာအခါ (ရဟႏၲာျဖစ္၍)
ျဗဟၼာ့ဘ၀ကိုေသာ္မွ မႏွစ္သက္
ေတာ့ဘဲ တဏွာအားလုံး
ကုန္ဆုံးေလေတာ့၏၊ ထို႔ေၾကာင့္
နိဗၺာန္ကို ထို တဏွာ သုံးမ်ဳိး၏
အၾကြင္းအက်န္ မရွိေအာင္ ကုန္ရာ
"နိေရာဓသစၥာ" ဟု ေဟာေတာ္
မူသည္။
နိဗၺာန္၏သေဘာ
"နိဗၺာန္သည္ သႏၲိသေဘာရွိ၏"ဟု
က်မ္းဂန္တို႔၌ ဆို၏၊ သႏၲိဟူသည္
ၿငိမ္းေအးျခင္းတည္း၊ ယခုလက္ရွိ
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ နိဗၺာန္သည္
ဟိုဘက္ကမ္းႏွင့္ ဤဘက္ကမ္း
ကဲ့သို႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းျဖစ္၏၊
ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္၏ ေအးၿငိမ္းျခင္း
သႏၲိသုခကို ဤ႐ုပ္နာမ္တို႔၏
ပူေလာင္ျခင္း ဒုကၡ ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္
ၾကည့္မွ သာ၍ သိသာသည္၊
"ဤခႏၶာကိုယ္(႐ုပ္နာမ္)အားလုံး
သည္ မီးေလာင္ေနသလို ပူေလာင္
ေနသည္" ဟု ေျပာလွ်င္ ႐ုပ္တရက္
သေဘာေပါက္လိမ့္မည္ဟု မထင္ေပ၊
မိမိကိုယ္တိုင္ တရားအားထုတ္ေနသူ
ျဖစ္မွသာ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ
ရွိပါသည္၊ ဥပမာ... ေႏြအခါ
ေနပူထဲ၌ အလုပ္လုပ္ေနသူသည္
ထိုကဲ့သို႔ ေနပူထဲမွာပင္ ခရီးသြား
စရာကိစၥ ရွိျပန္ေသာ္လည္း ထူးျခား
၍ ပူသည္ဟု မထင္၊ အရိပ္၌ ေနသူ
ကသာ ထိုအပူမ်ား၏ ပူေၾကာင္းကို
သိသကဲ့သို႔တည္း။
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ
ပူေလာင္ပုံ
႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး ေပါင္းစပ္မိ
ေနေသာ အရာကို "သတၱ၀ါ (လူ
စသည္)" ဟု ေခၚထားၾကသည္၊
(လူဟု ေခၚရေသာ မိမိခႏၶာကိုယ္၌
စိတ္စိုက္ထားပါ၊) ဤခႏၶာကိုယ္
သည္ အမိ၀မ္းေခါင္း ေအာင္းသည္
ကစ၍ ဖြားျမင္သည့္တိုင္ေအာင္
ဇာတိဒုကၡ ျဖစ္ေနရသျဖင့္ ဇာတိမီး
အေလာင္ခံရ၏၊ ဖြားၿပီးေနာက္
ႏုနယ္ေသာအသားကို ဟိုဟာ
သည္ဟာျဖင့္ ထိခိုက္ရျခင္း,
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း,အေတာ္
ံႀကီးလာလွ်င္ လိုတာမရျခင္း,
အမိအဖႏွင့္ကြဲေနရျခင္း, ၀မ္းနည္း
ဖြယ္ေတြ႔ေနရျခင္း, ငိုရျခင္း,
ကိုယ္ဒုကၡ စိတ္ဒုကၡ ျဖစ္ရျခင္း,
စသည္တို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ
ဒုကၡမီးပူ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေလာင္ခံေန
ရ၏၊ ထိုအတြင္းမွာပင္ မက်န္းမမာ
ေရာဂါမီးပူ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေလာင္ခံရ
ေသး၏၊ အိုမင္းလာလွ်င္ ဇရာမီး
မရဏမီးတို႔က ေလာင္ျပန္ေတာ့၏၊
ထိုသို႔ အထင္အရွား အပူမီးေတြ
အေလာင္ခံရ႐ုံသာမကေသး၊
(ႏွမ္းအိုးကင္းကို မီးက်ီးေပၚတင္
လိုက္ေသာအခါ ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖ်စ္ဖ်စ္
ျမည္လ်က္ ႏွမ္းလုံးတိုင္း က်က္
ေနသကဲ့သို႔) ဤ ခႏၶာကိုယ္၀ယ္
႐ုပ္ဟူသမွ် ေနရာမလပ္ ပ်က္၍
ေနရကား အခ်ိန္ရွိသမွ် ႐ုပ္ခႏၶာကို
မရဏမီး ေလာင္ေန၏၊ နာမ္ခႏၶာ
ကား ႐ုပ္ထက္ပင္ အပ်က္ျမန္
မရဏမီး ေလာင္ခံရမႈ မ်ားပါေသးသည္။
ေရာဂါျဖစ္ေနေသာ
ရြာႀကီး
ဤေနရာ၌ ဥပမာတစ္ခုကို
စဥ္းစားၾကစို႔၊ ရြာအိုႀကီး တစ္ရြာ၀ယ္
ကူစက္တတ္ေသာ အနာေရာဂါဆိုး
ျဖစ္ေန၏၊ လူေတြကား တစ္ေယာက္ၿပီး
တစ္ေယာက္ ေသေနၾကသည္၊
ထိုအတြင္းမွာ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာ
ေတြလည္း ဖြားျမင္ေနၾကေသး၏၊
မီးဖြားၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္နက္
အခ်ဳိ႔ မိခင္မ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားလည္း
ထုိကူးစက္ေသာ ေရာဂါေၾကာင့္
ပ်က္စီးၾက၏၊ တခ်ဳိ႔လည္း ကိုယ္၀န္
အရင့္အမာႏွင့္ မီးဖြားခ်ိန္ နီးေနၿပီ၊
ေဆြေတြ မ်ဳိးေတြ အေတာ္မ်ားစြာ
ေသၿပီးေနာက္ ထိုေရာဂါကူးစက္
လ်က္ က်န္ေနေသးေသာ တခ်ဳိ႔
ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေရာဂါ
ျဖစ္လ်က္ ျမင္ေနရေသာ လူတစ္ေယာက္
သည္ အဘယ္သို႔ စိတ္ျဖစ္ရွာမည္နည္း၊
ဒုကၡေတြ ဗေလာင္ဆူေနေသာ ဤ
ရြာႀကီးကို လည္းေကာင္း, က်န္ေနေသး
ေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြကို လည္းေကာင္း,
မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာကိုလည္းေကာင္း, ေမွ်ာ္
လင့္ခ်က္ရွိႏိုင္ဦးမည္ေလာ၊ ခင္မင္တြယ္
တာ သာယာႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ။
ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္လ်က္
တရားေပါက္ခါနီးသူ, တရားေပါက္၍
အရိယာျဖစ္ေနသူတို႔သည္ မိမိတို႔
ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ကမၼ႒ာန္း
စိတ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာအခါ
ယခုျပခဲ့ေသာ ဥပမာသည္ အၾကမ္းစား
သာ ျဖစ္ေသး၏၊ ဤခႏၶာကိုယ္၌ ဇာတိမီး
အစ မရဏမီး အဆုံးရွိေသာ မီးမ်ားအျပင္
အခ်ိန္ရွိသမွ် ခဏတိုင္းပ်က္ေနေသာ
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာတို႔၏ ပ်က္ေနပုံကို ျမင္ေနၾက
ေသာ ေယာဂီပုဂၢဳိလ္တို႔အား တစ္ကိုယ္လုံး
ဒုကၡမီးေတြ ေလာင္ေနပုံကို ျမင္ၾကသျဖင့္
ရရွိဆဲ ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း မႏွစ္သက္
မတြယ္တာႏိုင္ၾကေခ်၊ ေနာင္ရဦးမည့္
ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း မေမွ်ာ္လင့္ မေတာင့္
တၾကေတာ့ေပ၊ မလႊဲသာ၍ ျဖစ္ေနေသာ
ဤ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကိုယ္၌ပင္ ၿငီးေငြ႔ေလၿပီ၊
သူတို႔ အလိုဆႏၵ ျဖစ္ေနၾကသည္ကား
ဤ ႐ုပ္နာမ္အားလုံးကို အၿပီးသတ္
ကုန္ဆုံးေစလိုျခင္းပင္တည္း။
Monday, September 10, 2012
သမုဒယသစၥာ ရွင္းလင္းခ်က္
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ဒသမက်မ္းစာ
အနာဂတ္သာသနာေရး
စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒုကၡေတြသည္ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္
ျဖစ္ရသည္ မဟုတ္၊ ျဗဟၼာမင္း စသူတို႔ ဖန္ဆင္း
မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရျခင္းလည္း မဟုတ္၊ "သမုဒယ"ဟု
ေခၚေသာ တဏွာ ေလာဘေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရသည္။
ခ်ဲ႔ဦးအံ... သတၱ၀ါတုိ႔၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သက္တြယ္
တာမႈ (တဏွာ)သည္ လြန္စြာအားႀကီး၏၊ "သူမ်ားကို
ခ်စ္ပါသည္" ဟု ဆိုေသာ္လည္း ထိုအခ်စ္ခံရသူက
ကိုယ့္အလိုကို ျဖည့္ေပးျခင္း, ကိုယ့္မွာရွိေသာ တဏွာ၏
အလိုမက် ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ကို ခ်စ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္သည္ဟု ဆိုရာ၌ သားသမီးတို႔ကို
ၾကည့္ေနရလွ်င္ ကိုယ့္သႏၲာန္ တဏွာသည္ သာသာယာယာ
ရွိ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္၏၊ ထိုခ်စ္ပါသည္
ဟု ဆိုရေသာ သားက သမီးက ကိုယ့္နာမည္ ပ်က္ေအာင္
ကိုယ့္စီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္လွ်င္ ထိုသားအေပၚ
သမီးအေပၚ ၌ အခ်စ္ေလ်ာ့သြား၏၊ ၾကပ္ၾကပ္ အျပစ္ျပဳေသာ
အခါ ထိုသား သမီးကိုပင္ မုန္းလာသည္၊ (သား သမီးအေပၚ
တဏွာခ်စ္ ကင္း၍ ေဒါသျဖစ္လာသည္)ဟု ဆိုရသည္၊
သမီး ခင္ပြန္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကျခင္း မုန္းၾကျခင္းမ်ားလည္း
ဤနည္းႏွင္ႏွင္တည္း၊ အမွန္မွာ"အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ=
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ တန္းတူေသာ ခ်စ္ျခင္းမရွိ"ဟူ
သာ မွတ္ပါ။
ဘ၀သစ္ကို
ျဖစ္ေစေသာ တဏွာ
ျပခဲ့ေသာ နည္းအရ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ တစ္ဘ၀လုံး ခ်စ္၍ေနခဲ့ေလရာ ေသခါနီး
လတ္ေသာ္ လက္ရွိ ခ်စ္စရာအာ႐ုံဟူသမွ် စြန္႔လႊန္ရ
ေတာ့မည့္အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးစျပဳကာ လြန္စြာ
ဒုကၡေရာက္ၾကရ၏၊ ခ်စ္စရာေတြသာမက ခ်စ္စရာအား
လုံး၏ အရင္းဆုံးျဖစ္ေသာ မိမိခႏၶာကိုယ္ေသာ္မွ
စြန္႔လိုက္ရေတာ့မည့္အေရးကို ေတြးမိၾက၏၊ ဤသို႔ေ
ေတြး၍ ေၾကာက္ေန႐ုံႏွင့္ မၿပီးေသး၊ ေနာက္ဆုံး
စုေတခ်ိန္မွာ မလႊတ္ခ်င့္ လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ ဤခႏၶာကိုယ္
ကို လႊတ္ရေတာ့မည့္ အေျခသို႔ ေရာက္ေလေသာ္
ဤခႏၶာကိုယ္၌ တြယ္တာမႈတဏွာျပတ္၍ အသစ္
ထပ္မည့္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ၀ယ္ (ေသေတာ့မည့္ဆဲဆဲ
ကေန၍) မွန္းေမွ်ာ္တြယ္တာပါေလေတာ့သည္၊
ဤသို႔လွ်င္ ဤဘက္ေသခါနီးဆဲဆဲက ေန၍လည္း
ဘ၀သစ္ ခႏၶာကိုယ္အေပၚ၀ယ္ မွန္းေမွ်ာ္ တြယ္တာ
လ်က္ရွိျခင္း, ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳစဥ္တုန္းကလည္း
ဘ၀အသစ္၌ ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ရာ မသိမသာ
ျဖစ္ေစ "လူ႔ခ်မ္းသာ ျဖစ္ရပါလို၏" စသည္ျဖင့္
ဆုေတာင္းသူအတြက္ (သိသိသာသာျဖစ္ေစ)
တြယ္တာ တမ္းတ မွန္းဆလ်က္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္
ကံအားေလ်ာ္စြာ (ကံအစြမ္းေၾကာင့္) ဘ၀သစ္၍
ဇာတိ အသစ္ ျဖစ္ေပၚရေလသည္။
အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးခံရမည့္သူမ်ားလည္း
(ပင္လယ္ထဲ ေရနစ္ရာမွ ေပၚအလာ၀ယ္ ဆြဲမိဆြဲရာ
ဆြဲတတ္၍ မိေခ်ာင္းႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ပထမေသာ္ ဖက္မိၾကသကဲ့သို႔) ထို႔အတူ ေသခါနီး
၌ မေကာင္းဆိုး၀ါး ျဖစ္ေတာ့မည့္ အနာဂတ္
ခႏၶာကိုယ္ကိုေသာ္လည္း လက္ရွိခႏၶာကိုယ္
လႊတ္ခါနီး၌ တဏွာျဖင့္ လွမ္းေမွ်ာ္၍ ဖက္မိပါေသး
သည္၊ ဤသို႔လွ်င္ ကံေၾကာင့္ ဘ၀သစ္၌ ျဖစ္ရေသာ္
လည္း တဏွာ၏ ေတာင့္တမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရသည္၊
တဏွာကုန္ခန္းေသာ ရဟႏၲာတို႔မွ ကံေတြအျပည့္
ရွိေသာ္လည္း ဘ၀သစ္မျဖစ္ေတာ့သျဖင့္ ဘ၀သစ္ကို
ျဖစ္ေစတတ္သူ လက္သည္ကိုရွာေသာအခါ ဤ
တဏွာ့ အေပၚမွာသာ သတၱဳက်ေတာ့၏၊ ထို႔ေၾကာင့္
သမုဒယတဏွာကို "ဘ၀အသစ္ကို ျပဳေလ့ရွိသည္"
ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
တဏွာသုံးမ်ဳိး
ကာမတဏွာဟူသည္ ယခုလူတို႔၌ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္
ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြကို (သား သမီးႏွင့္ပစၥည္းဥစၥာ
စသည္ကို) တြယ္တာေသာ တဏွာတည္း၊ ဤဘ၀
ခႏၶာကိုယ္ကို ၿမဲ၏ဟု ယူဆေနေသာ ဒိ႒ိသည္
'သႆတဒိ႒ိ' မည္၏၊ ထိုဒိ႒ိကိုပင္ "ဘ၀ဒိ႒ိ" ဟု
ေခၚ၏၊ ထိုဘ၀ဒိ႒ိႏွင့္ အတူျဖစ္ေသာ တဏွာသည္
ဘ၀တဏွာ မည္၏၊ ဤဘ၀ခႏၶာကိုယ္ကိုပင္
"ေသလွ်င္ ျပတ္၏"ဟု ယူဆေသာ ဒိ႒ိသည္
ဥေစၧဒဒိ႒ိ မည္၏၊ "၀ိဘ၀ဒိ႒ိ"လည္း ေခၚ၏၊
ထို၀ိဘ၀ဒိ႒ိႏွင့္အတူျဖစ္ေသာ တဏွာသည္
၀ိဘ၀တဏွာ မည္၏၊ ထိုတဏွာကို အရင္းခံ၍
ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး ကံအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျပဳမိ
ၾကျပန္ရာ ထိုကံေၾကာင့္ ဘ၀သစ္၌ ဇာတိ
ျဖစ္ရျပန္၏၊
ဇာတိရွိလွ်င္ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏဒုကၡတို႔လည္း
ျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ ဇာတိဒုကၡ စသည္၏
အေၾကာင္းရင္းသည္ ဤတဏွာ သမုဒယ
ပင္တည္း၊ တဏွာေၾကာင့္ ခ်စ္သူဟူ၍ ရွိရ,
ထိုခ်စ္သူႏွင့္ ကြဲ၍ ဒုကၡေရာက္ရ, တဏွာ
ေၾကာင့္ ဟိုဟာ သည္ဟာ လိုခ်င္ရ, လိုခ်င္၍
မရေသာေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရ, တဏွာေၾကာင့္
ဤခႏၶာကိုယ္အသစ္ (ဥပါဒါနကၡႏၶာ)ကို ရရိွရ,
ထိုဥပါဒါနကၡႏၶာကို ရေသာေၾကာင့္ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး
ေရာက္ရ၊ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ဒုကၡအားလုံး၏
အရင္းခံ တဏွာကို "သမုဒယသစၥာ" ဟု
ေဟာေတာ္မူေပသည္။
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ဒသမက်မ္းစာ
အနာဂတ္သာသနာေရး
စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒုကၡေတြသည္ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္
ျဖစ္ရသည္ မဟုတ္၊ ျဗဟၼာမင္း စသူတို႔ ဖန္ဆင္း
မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရျခင္းလည္း မဟုတ္၊ "သမုဒယ"ဟု
ေခၚေသာ တဏွာ ေလာဘေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရသည္။
ခ်ဲ႔ဦးအံ... သတၱ၀ါတုိ႔၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သက္တြယ္
တာမႈ (တဏွာ)သည္ လြန္စြာအားႀကီး၏၊ "သူမ်ားကို
ခ်စ္ပါသည္" ဟု ဆိုေသာ္လည္း ထိုအခ်စ္ခံရသူက
ကိုယ့္အလိုကို ျဖည့္ေပးျခင္း, ကိုယ့္မွာရွိေသာ တဏွာ၏
အလိုမက် ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ကို ခ်စ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္သည္ဟု ဆိုရာ၌ သားသမီးတို႔ကို
ၾကည့္ေနရလွ်င္ ကိုယ့္သႏၲာန္ တဏွာသည္ သာသာယာယာ
ရွိ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္၏၊ ထိုခ်စ္ပါသည္
ဟု ဆိုရေသာ သားက သမီးက ကိုယ့္နာမည္ ပ်က္ေအာင္
ကိုယ့္စီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္လွ်င္ ထိုသားအေပၚ
သမီးအေပၚ ၌ အခ်စ္ေလ်ာ့သြား၏၊ ၾကပ္ၾကပ္ အျပစ္ျပဳေသာ
အခါ ထိုသား သမီးကိုပင္ မုန္းလာသည္၊ (သား သမီးအေပၚ
တဏွာခ်စ္ ကင္း၍ ေဒါသျဖစ္လာသည္)ဟု ဆိုရသည္၊
သမီး ခင္ပြန္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကျခင္း မုန္းၾကျခင္းမ်ားလည္း
ဤနည္းႏွင္ႏွင္တည္း၊ အမွန္မွာ"အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ=
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ တန္းတူေသာ ခ်စ္ျခင္းမရွိ"ဟူ
သာ မွတ္ပါ။
ဘ၀သစ္ကို
ျဖစ္ေစေသာ တဏွာ
ျပခဲ့ေသာ နည္းအရ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ တစ္ဘ၀လုံး ခ်စ္၍ေနခဲ့ေလရာ ေသခါနီး
လတ္ေသာ္ လက္ရွိ ခ်စ္စရာအာ႐ုံဟူသမွ် စြန္႔လႊန္ရ
ေတာ့မည့္အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးစျပဳကာ လြန္စြာ
ဒုကၡေရာက္ၾကရ၏၊ ခ်စ္စရာေတြသာမက ခ်စ္စရာအား
လုံး၏ အရင္းဆုံးျဖစ္ေသာ မိမိခႏၶာကိုယ္ေသာ္မွ
စြန္႔လိုက္ရေတာ့မည့္အေရးကို ေတြးမိၾက၏၊ ဤသို႔ေ
ေတြး၍ ေၾကာက္ေန႐ုံႏွင့္ မၿပီးေသး၊ ေနာက္ဆုံး
စုေတခ်ိန္မွာ မလႊတ္ခ်င့္ လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ ဤခႏၶာကိုယ္
ကို လႊတ္ရေတာ့မည့္ အေျခသို႔ ေရာက္ေလေသာ္
ဤခႏၶာကိုယ္၌ တြယ္တာမႈတဏွာျပတ္၍ အသစ္
ထပ္မည့္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ၀ယ္ (ေသေတာ့မည့္ဆဲဆဲ
ကေန၍) မွန္းေမွ်ာ္တြယ္တာပါေလေတာ့သည္၊
ဤသို႔လွ်င္ ဤဘက္ေသခါနီးဆဲဆဲက ေန၍လည္း
ဘ၀သစ္ ခႏၶာကိုယ္အေပၚ၀ယ္ မွန္းေမွ်ာ္ တြယ္တာ
လ်က္ရွိျခင္း, ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳစဥ္တုန္းကလည္း
ဘ၀အသစ္၌ ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ရာ မသိမသာ
ျဖစ္ေစ "လူ႔ခ်မ္းသာ ျဖစ္ရပါလို၏" စသည္ျဖင့္
ဆုေတာင္းသူအတြက္ (သိသိသာသာျဖစ္ေစ)
တြယ္တာ တမ္းတ မွန္းဆလ်က္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္
ကံအားေလ်ာ္စြာ (ကံအစြမ္းေၾကာင့္) ဘ၀သစ္၍
ဇာတိ အသစ္ ျဖစ္ေပၚရေလသည္။
အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးခံရမည့္သူမ်ားလည္း
(ပင္လယ္ထဲ ေရနစ္ရာမွ ေပၚအလာ၀ယ္ ဆြဲမိဆြဲရာ
ဆြဲတတ္၍ မိေခ်ာင္းႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ပထမေသာ္ ဖက္မိၾကသကဲ့သို႔) ထို႔အတူ ေသခါနီး
၌ မေကာင္းဆိုး၀ါး ျဖစ္ေတာ့မည့္ အနာဂတ္
ခႏၶာကိုယ္ကိုေသာ္လည္း လက္ရွိခႏၶာကိုယ္
လႊတ္ခါနီး၌ တဏွာျဖင့္ လွမ္းေမွ်ာ္၍ ဖက္မိပါေသး
သည္၊ ဤသို႔လွ်င္ ကံေၾကာင့္ ဘ၀သစ္၌ ျဖစ္ရေသာ္
လည္း တဏွာ၏ ေတာင့္တမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရသည္၊
တဏွာကုန္ခန္းေသာ ရဟႏၲာတို႔မွ ကံေတြအျပည့္
ရွိေသာ္လည္း ဘ၀သစ္မျဖစ္ေတာ့သျဖင့္ ဘ၀သစ္ကို
ျဖစ္ေစတတ္သူ လက္သည္ကိုရွာေသာအခါ ဤ
တဏွာ့ အေပၚမွာသာ သတၱဳက်ေတာ့၏၊ ထို႔ေၾကာင့္
သမုဒယတဏွာကို "ဘ၀အသစ္ကို ျပဳေလ့ရွိသည္"
ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
တဏွာသုံးမ်ဳိး
ကာမတဏွာဟူသည္ ယခုလူတို႔၌ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္
ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြကို (သား သမီးႏွင့္ပစၥည္းဥစၥာ
စသည္ကို) တြယ္တာေသာ တဏွာတည္း၊ ဤဘ၀
ခႏၶာကိုယ္ကို ၿမဲ၏ဟု ယူဆေနေသာ ဒိ႒ိသည္
'သႆတဒိ႒ိ' မည္၏၊ ထိုဒိ႒ိကိုပင္ "ဘ၀ဒိ႒ိ" ဟု
ေခၚ၏၊ ထိုဘ၀ဒိ႒ိႏွင့္ အတူျဖစ္ေသာ တဏွာသည္
ဘ၀တဏွာ မည္၏၊ ဤဘ၀ခႏၶာကိုယ္ကိုပင္
"ေသလွ်င္ ျပတ္၏"ဟု ယူဆေသာ ဒိ႒ိသည္
ဥေစၧဒဒိ႒ိ မည္၏၊ "၀ိဘ၀ဒိ႒ိ"လည္း ေခၚ၏၊
ထို၀ိဘ၀ဒိ႒ိႏွင့္အတူျဖစ္ေသာ တဏွာသည္
၀ိဘ၀တဏွာ မည္၏၊ ထိုတဏွာကို အရင္းခံ၍
ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး ကံအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျပဳမိ
ၾကျပန္ရာ ထိုကံေၾကာင့္ ဘ၀သစ္၌ ဇာတိ
ျဖစ္ရျပန္၏၊
ဇာတိရွိလွ်င္ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏဒုကၡတို႔လည္း
ျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ ဇာတိဒုကၡ စသည္၏
အေၾကာင္းရင္းသည္ ဤတဏွာ သမုဒယ
ပင္တည္း၊ တဏွာေၾကာင့္ ခ်စ္သူဟူ၍ ရွိရ,
ထိုခ်စ္သူႏွင့္ ကြဲ၍ ဒုကၡေရာက္ရ, တဏွာ
ေၾကာင့္ ဟိုဟာ သည္ဟာ လိုခ်င္ရ, လိုခ်င္၍
မရေသာေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရ, တဏွာေၾကာင့္
ဤခႏၶာကိုယ္အသစ္ (ဥပါဒါနကၡႏၶာ)ကို ရရိွရ,
ထိုဥပါဒါနကၡႏၶာကို ရေသာေၾကာင့္ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး
ေရာက္ရ၊ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ဒုကၡအားလုံး၏
အရင္းခံ တဏွာကို "သမုဒယသစၥာ" ဟု
ေဟာေတာ္မူေပသည္။
Sunday, September 9, 2012
ဒုကၡသစၥာ
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ဒသမက်မ္းစာ
အနာဂတ္သာသနာေရး
စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒုကၡသစၥာ
ဘိကၡဳတို႔ ... ယခုျပမည့္ တရားသည္ "ဒုကၡ"ဟု
ေခၚအပ္ေသာ အရိယသစၥာတည္း၊ ပဋိသေႏၶ
ေနရျခင္းလည္း ဒုကၡ, အိုရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
နာရျခင္းလည္း ဒုကၡ, ေသရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
မုန္းသူတို႔ႏွင့္ အတူေနရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
ခ်စ္သူတို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
လိုတာမရျခင္းလည္း ဒုကၡ, အခ်ဳပ္အားျဖင့္ကား
(ဥပါဒါန္ဟု ေခၚရေသာ တဏွာ, ဒိ႒ိတို႔၏
အာ႐ုံျဖစ္ေသာ) ဤ ခႏၶာတစ္ကိုယ္လုံး
ဒုကၡတုံးႀကီး ျဖစ္သည္။
ဒုကၡသစၥာရွင္းလင္းခ်က္
(ဒုကၡ=ဆင္းရဲတာ+သစၥာ=အမွန္)
စိတ္မွာ ျဖစ္ေစ, ကိုယ္မွာ ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲေနတာ
အမွန္သည္ကို "ဒုကၡသစၥာ"ဟု ေခၚ၏၊ ထိုသို႔
ဒုကၡမွန္ေၾကာင္းကို ထိုးထုိးထြင္းထြင္း ရွင္းလင္း
စြာသိေသာအခါ အရိယာျဖစ္ရေသာေၾကာင့္
"'ဒုကၡအရိယာသစၥာ" ဟုလည္း ေခၚရသည္၊
ေလာက၌ အမိ၀မ္းတိုက္၀ယ္ ပဋိသေႏၶေနရ
သည္မွ စ၍ ဖြားျမင္ရသည္အထိ ဒုကၡေရာက္
ရပုံသည္ မွန္းဆ၍ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း,
ဖြားျမင္ေသာအခါ မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႔အားျဖင့္
လည္းေကာင္း, ထင္ရွား၏။ ထိုဒုကၡသည္
ဇာတိဒုကၡ မည္၏။ အိုမင္းမစြမ္းေသာအခါ
ဒုကၡျဖစ္ပုံသည္ ဇရာဒုကၡတည္း၊ နာက်င္ကိုက္ခဲ
မႈမွ စ၍ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ပင္ ေရာဂါျဖစ္ေန
ရေသာ ဒုကၡသည္ ဗ်ာဓိဒုကၡတည္း။
ေသခါနီး၌ ထင္လာေသာ အာ႐ုံကို "နိမိတ္"ဟု
ေခၚ၏၊ ဘ၀ အသစ္ ျဖစ္ဖို႔ရန္ နိမိတ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး
ထင္လာေသာအခါ ယုတ္မာသူတို႔သည္
မေကာင္းနိမိတ္ ထင္လာ၍ လြန္စြာဆင္းရဲၾကရ၏၊
တခ်ဳိ႔မွာ ညည္းညဴၾက, ဟစ္ေအာ္ၾက,
ေယာင္ယမ္းၾက၏၊ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္၍
နိမိတ္ေကာင္းမ်ား ထင္လာေစကာမူ
ဘ၀ေဟာင္းက ေဆြမ်ဳိး ဥစၥာ အရာရာႏွင့္
ခြာရေတာ့မည္ ျဖစ္၍ စိတ္ဆင္းရဲၾကေသး၏
ဤဒုကၡသည္ မရဏဒုကၡတည္း။
ဤဇာတိ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏတို႔ႏွင့္ ကင္း၍
က်န္းက်န္းမာမာ ေနတုန္းမွာလည္း သားဆိုး,
သမီးဆိုး ေဆြဆိုး မ်ဳိးဆိုး အေပါင္းအသင္း
မိတ္ေဆြဆိုး အခိုင္းအေစ အေျခြအရံဆိုး
အိမ္ေထာင္ဘက္ဆိုးတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္
ဒုကၡ, မိမိကို မုန္းတီး၍ ရန္ရွာေနသူမ်ားေၾကာင့္
ေတြ႔ရေသာ ဒုကၡသည္ -
အပၸိေယဟိသမၸေယာဂ=မခ်စ္အပ္သူတို႔ႏွင့္
ေပါင္းရေသာ ဒုကၡမ်ားတည္း၊ ခ်စ္သူတို႔ႏွင့္
အသက္ရွင္ခိုက္ ကြဲေနရ, ေသကြဲ ကြဲရေသာ
ဒုကၡသည္ ပိေယဟိ၀ိပၸေယာဂ ဒုကၡ မည္၏၊
ထိုဒုကၡတို႔မွ ကင္းပါသည္ဟု ဆိုရသူတို႔မွာလည္း
လိုတာကို မရႏိုင္ေသာ "ယံ ပိစံၧ န လဘတိ
တံ ပိ ဒုကၡံ" ကို ခံၾကရေသးသည္။
ဒုကၡအားလုံး၏ အေျခခံ
(ခႏၶာကိုယ္ကို "ဥပါဒါနကၡနာ" ဟု
လြယ္လြယ္ မွတ္ထားပါ၊) အားလုံး ဒုကၡေတြ၏
အေျခခံသည္ ဤခႏၶာကိုယ္ပင္တည္း၊ ထို႔ေၾကာင့္
"သံခိေတၱနပဥၥဳပါဒါနကၡႏၶာ ဒုကၡာ=အက်ဥ္းအား
ျဖင့္ ဤခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ဒုကၡတုံးသာ ျဖစ္၏"
ဟု ေဟာေတာ္မူသည္၊ မွန္၏၊
"ေမာင္ေ႒းမည္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ ရွိေနလို႔သာ
ေမာင္ေ႒း ျဖစ္ရ, ေမာင္ေ႒းအို-အိုရ, ေမာင္ေ႒းနာ
-နာရ, ေမာင္ေ႒းေသ-ေသရ, ေမာင္ေ႒းခ်စ္သူတို႔
ႏွင့္ ကြဲရ, ေမာင္ေ႒း မုန္းသူတို႔ႏွင့္ အတူေနရ,
ေမာင္ေ႒း လိုတာ မရ၍ ဒုကၡျဖစ္ရသည္။"
"ေမာင္ေ႒း မရွိလွ်င္ ေမာင္ေ႒း ျဖစ္-မျဖစ္ရ,
ေမာင္ေ႒း အို-မအိုရ, ေမာင္ေ႒းနာ-မနာရ,
ေမာင္ေ႒းေသ-မေသရ, ေမာင္ေ႒းခ်စ္သူႏွင့္
မကြဲရ, ေမာင္ေ႒း မုန္းသူႏွင့္ အတူမေနရ,
ေမာင္ေ႒း လိုတာမရွိ၍ ဒုကၡအားလုံး မရွိေတာ့
ပါတကား။"
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
ဒသမက်မ္းစာ
အနာဂတ္သာသနာေရး
စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒုကၡသစၥာ
ဘိကၡဳတို႔ ... ယခုျပမည့္ တရားသည္ "ဒုကၡ"ဟု
ေခၚအပ္ေသာ အရိယသစၥာတည္း၊ ပဋိသေႏၶ
ေနရျခင္းလည္း ဒုကၡ, အိုရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
နာရျခင္းလည္း ဒုကၡ, ေသရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
မုန္းသူတို႔ႏွင့္ အတူေနရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
ခ်စ္သူတို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းလည္း ဒုကၡ,
လိုတာမရျခင္းလည္း ဒုကၡ, အခ်ဳပ္အားျဖင့္ကား
(ဥပါဒါန္ဟု ေခၚရေသာ တဏွာ, ဒိ႒ိတို႔၏
အာ႐ုံျဖစ္ေသာ) ဤ ခႏၶာတစ္ကိုယ္လုံး
ဒုကၡတုံးႀကီး ျဖစ္သည္။
ဒုကၡသစၥာရွင္းလင္းခ်က္
(ဒုကၡ=ဆင္းရဲတာ+သစၥာ=အမွန္)
စိတ္မွာ ျဖစ္ေစ, ကိုယ္မွာ ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲေနတာ
အမွန္သည္ကို "ဒုကၡသစၥာ"ဟု ေခၚ၏၊ ထိုသို႔
ဒုကၡမွန္ေၾကာင္းကို ထိုးထုိးထြင္းထြင္း ရွင္းလင္း
စြာသိေသာအခါ အရိယာျဖစ္ရေသာေၾကာင့္
"'ဒုကၡအရိယာသစၥာ" ဟုလည္း ေခၚရသည္၊
ေလာက၌ အမိ၀မ္းတိုက္၀ယ္ ပဋိသေႏၶေနရ
သည္မွ စ၍ ဖြားျမင္ရသည္အထိ ဒုကၡေရာက္
ရပုံသည္ မွန္းဆ၍ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း,
ဖြားျမင္ေသာအခါ မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႔အားျဖင့္
လည္းေကာင္း, ထင္ရွား၏။ ထိုဒုကၡသည္
ဇာတိဒုကၡ မည္၏။ အိုမင္းမစြမ္းေသာအခါ
ဒုကၡျဖစ္ပုံသည္ ဇရာဒုကၡတည္း၊ နာက်င္ကိုက္ခဲ
မႈမွ စ၍ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ပင္ ေရာဂါျဖစ္ေန
ရေသာ ဒုကၡသည္ ဗ်ာဓိဒုကၡတည္း။
ေသခါနီး၌ ထင္လာေသာ အာ႐ုံကို "နိမိတ္"ဟု
ေခၚ၏၊ ဘ၀ အသစ္ ျဖစ္ဖို႔ရန္ နိမိတ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး
ထင္လာေသာအခါ ယုတ္မာသူတို႔သည္
မေကာင္းနိမိတ္ ထင္လာ၍ လြန္စြာဆင္းရဲၾကရ၏၊
တခ်ဳိ႔မွာ ညည္းညဴၾက, ဟစ္ေအာ္ၾက,
ေယာင္ယမ္းၾက၏၊ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္၍
နိမိတ္ေကာင္းမ်ား ထင္လာေစကာမူ
ဘ၀ေဟာင္းက ေဆြမ်ဳိး ဥစၥာ အရာရာႏွင့္
ခြာရေတာ့မည္ ျဖစ္၍ စိတ္ဆင္းရဲၾကေသး၏
ဤဒုကၡသည္ မရဏဒုကၡတည္း။
ဤဇာတိ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏတို႔ႏွင့္ ကင္း၍
က်န္းက်န္းမာမာ ေနတုန္းမွာလည္း သားဆိုး,
သမီးဆိုး ေဆြဆိုး မ်ဳိးဆိုး အေပါင္းအသင္း
မိတ္ေဆြဆိုး အခိုင္းအေစ အေျခြအရံဆိုး
အိမ္ေထာင္ဘက္ဆိုးတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္
ဒုကၡ, မိမိကို မုန္းတီး၍ ရန္ရွာေနသူမ်ားေၾကာင့္
ေတြ႔ရေသာ ဒုကၡသည္ -
အပၸိေယဟိသမၸေယာဂ=မခ်စ္အပ္သူတို႔ႏွင့္
ေပါင္းရေသာ ဒုကၡမ်ားတည္း၊ ခ်စ္သူတို႔ႏွင့္
အသက္ရွင္ခိုက္ ကြဲေနရ, ေသကြဲ ကြဲရေသာ
ဒုကၡသည္ ပိေယဟိ၀ိပၸေယာဂ ဒုကၡ မည္၏၊
ထိုဒုကၡတို႔မွ ကင္းပါသည္ဟု ဆိုရသူတို႔မွာလည္း
လိုတာကို မရႏိုင္ေသာ "ယံ ပိစံၧ န လဘတိ
တံ ပိ ဒုကၡံ" ကို ခံၾကရေသးသည္။
ဒုကၡအားလုံး၏ အေျခခံ
(ခႏၶာကိုယ္ကို "ဥပါဒါနကၡနာ" ဟု
လြယ္လြယ္ မွတ္ထားပါ၊) အားလုံး ဒုကၡေတြ၏
အေျခခံသည္ ဤခႏၶာကိုယ္ပင္တည္း၊ ထို႔ေၾကာင့္
"သံခိေတၱနပဥၥဳပါဒါနကၡႏၶာ ဒုကၡာ=အက်ဥ္းအား
ျဖင့္ ဤခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ဒုကၡတုံးသာ ျဖစ္၏"
ဟု ေဟာေတာ္မူသည္၊ မွန္၏၊
"ေမာင္ေ႒းမည္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ ရွိေနလို႔သာ
ေမာင္ေ႒း ျဖစ္ရ, ေမာင္ေ႒းအို-အိုရ, ေမာင္ေ႒းနာ
-နာရ, ေမာင္ေ႒းေသ-ေသရ, ေမာင္ေ႒းခ်စ္သူတို႔
ႏွင့္ ကြဲရ, ေမာင္ေ႒း မုန္းသူတို႔ႏွင့္ အတူေနရ,
ေမာင္ေ႒း လိုတာ မရ၍ ဒုကၡျဖစ္ရသည္။"
"ေမာင္ေ႒း မရွိလွ်င္ ေမာင္ေ႒း ျဖစ္-မျဖစ္ရ,
ေမာင္ေ႒း အို-မအိုရ, ေမာင္ေ႒းနာ-မနာရ,
ေမာင္ေ႒းေသ-မေသရ, ေမာင္ေ႒းခ်စ္သူႏွင့္
မကြဲရ, ေမာင္ေ႒း မုန္းသူႏွင့္ အတူမေနရ,
ေမာင္ေ႒း လိုတာမရွိ၍ ဒုကၡအားလုံး မရွိေတာ့
ပါတကား။"
ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါး သေဘာ
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
အမွတ္(၃၆)က်မ္းစာ
ေနာက္ဆုံးဆယ္လျမတ္ဗုဒၶ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါး သေဘာ
မည္သူမွ် ျပဳျပင္ေျပာင္းလႊဲ၍ မရဘဲ သူ႔သေဘာ
အတိုင္း ျဖစ္ေနသည္ကို ပါဠိလို "ဓာတု" ျမန္မာ
လို "ဓာတ္" ဟု ေခၚ၏၊(အတၱေနာ သဘာ၀ံ-
မိမိသေဘာကို၊ ဓာေရတိ- ေဆာင္တတ္၏၊ ဣတိ-
ထို႔ေၾကာင့္၊ ဓာတု- ဓာတ္မည္၏) ထိုဓာတ္သည္
ပါဠိလို "ပထ၀ီ, အာေပါ, ေတေဇာ, ၀ါေယာ"ဟု
၄-မ်ဳိးရွိ၏၊ ျမန္မာလို "ေျမ, ေရ, ေလ, မီး" ဟု
ေခၚ၏၊ ထို ၄-ပါးတြင္ ---
ပထ၀ီ (ေျမ)။ ။ ပကတိ ေျမႀကီးသည္
အမာခံ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ပထ၀ီဓာတ္ဟူေသာ ေျမ
လည္း ကကၡဠ(ခိုင္ၿမဲ မာျခင္း) သေဘာ ရွိ၏။
အာေပါ (ေရ)။ ။ ပကတိ ေရသည္ မုန္႔
မႈန္႔ ေျမမႈန္႔ စသည္ကို ဖြဲ႔စည္းသကဲ့သို႔ အာေပါ
ဓာတ္ဟူေသာ ေရလည္း အတူျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ခု
ႏွစ္ပါးကို က်ဲ၍မေနေအာင္ စုစည္းျခင္းသေဘာ
ရွိ၏၊ ထိုအာေပါဓာတ္သည္ လြန္ကဲမ်ားလာေသာ
အခါ ေရသေဘာျဖစ္၍ ယိုျခင္း စီးသြားျခင္း
သေဘာရွိ၏။
ေတေဇာ (မီး)။ ။ ပကတိ မီးသည္ ပူသကဲ့
သို႔ ေၾကက်က္ေစသကဲ့သို႔ ဆန္ကို ထမင္းျဖစ္ေအာင္
ႏုညံ့ေစသကဲ့သို႔, ေတေဇာဓာတ္ဟူေသာ မီးလည္း
အပူသေဘာျဖစ္၏၊ ရင့္က်က္ေစ၏, ႏုညံ့ေစ၏၊
(သီတေတေဇာ၌ အေအးေငြ႔လည္း ျဖစ္၏၊) ("သီတု
ေဏွာတု သမညတာ ေတေဇာဓာတု"- သဂၤဟ။)
၀ါေယာ (ေလ)။ ။ ပကတိ ေလသည္ ပင့္
ေျမႇာက္ႏိုင္, ယိမ္းယုိင္သြားေအာင္ လႈပ္ေစႏိုင္သကဲ့
သို႔, ၀ါေယာဓာတ္ဟူေသာ ေလလည္း အတူျဖစ္ဘက္
႐ုပ္တို႔ကို က်ဲ၍မေနေစဘဲ ပူးကပ္က်ပ္ေနေအာင္
တြန္းေပးတတ္၏၊ ထို ၀ါေယာဓာတ္၏ အစြမ္းေၾကာင့္
တစ္ခါတစ္ရံ ႐ုပ္တို႔သည္ ေနရာေရြ႔၍ ျဖစ္ၾကရ၏၊
ဤသို႔ ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးသည္ မိမိသေဘာအတိုင္းသာ
ျဖစ္ၾက၏၊ မိမိသေဘာကို ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း
ေဆာင္ေနၾကသည္။
ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အမႊန္းတင္
အျပင္ ၾသကာသေလာက၌ ပထ၀ီ(ေျမ)ဓာတ္,
အာေပါ(ေရ)ဓာတ္, ၀ါေယာ(ေလ)ဓာတ္, ေတေဇာ
(မီး)ဓာတ္, ဤဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးသည္ အလြန္ထင္ရွား
၍ အထည္ကိုယ္ အမာခံ႐ုပ္မ်ား ျဖစ္သကဲ့သို႔,
ထို႔အတူ အတြင္းသတၱေလာက (သတၱ၀ါဟူသမွ်)၌လည္း
ဤဓာတ္ ၄-ပါးပင္ အထည္ကိုယ္ အမာခံျဖစ္သည္၊
ပင္ကိုယ္႐ုပ္တစ္ခုသည္ မ်က္စိျဖင့္မျမင္ႏိုင္ေလာက္
ေအာင္ မႈန္မႊားေသးငယ္၏၊ ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးအျပင္
၀ဏၰ(အဆင္း)႐ုပ္, ဂႏၶ(အနံ႔)႐ုပ္, ရသ(အရာသာ)႐ုပ္,
ၾသဇာ(အဆီ အႏွစ္)႐ုပ္, ဤ ၄-ပါးသည္ မ်က္စိျဖင့္
ျမင္ရ, နားျဖင့္ ၾကားရ, ႏွာေခါင္းျဖင့္ ေမြးရ နံရ,
လွ်ာျဖင့္ အရသာခံရ, ခႏၶာကိုယ္၌ အဆီၾသဇာေၾကာင့္
႐ုပ္တစ္မ်ဳိးကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ထင္ရွားၾက
ေပ၏၊ သို႔ေသာ္ ဓာတ္ ၄-ပါးကဲ့သို႔ အမာခံ မဟုတ္ၾက၊
ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးကို မွီ၍သာျဖစ္ရေသာ အမႊန္းတင္႐ုပ္
မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ သူတို႔ခ်ည္းသက္သက္ မျဖစ္ႏိုင္ၾက။
႐ုပ္ကလာပ္
"ကလာပ- ကလာပ္" ဟူေသာ စကားသည္ အစု
အေပါင္းဟူေသာ အနက္အဓိပၸာယ္ရွိ၏၊ ဓာတ္ႀကီး
၄-ပါးႏွင့္ ၀ဏၰ, ဂႏၶ, ရသ, ၾသဇာတို႔သည္ ခြဲ၍မရ၊
အၿမဲတြဲ၍သာ ျဖစ္ၾကရ၏၊ ထုိ ေပါင္းစပ္ေနေသာ
႐ုပ္ရွစ္ပါးကို အ႒ကလာပ္႐ုပ္ (ရွစ္ခုေသာ ႐ုပ္အေပါင္း)
ဟု ေခၚ၏။ ထို ႐ုပ္ကလာပ္ရွစ္ပါးသည္ ကံေၾကာင့္,
စိတ္ေၾကာင့္, ဥတုေၾကာင့္, အဟာရေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရ
ကား ကမၼဇကလာပ္, စိတၱဇကလာပ္, ဥတုဇကလာပ္,
အာဟာရဇကလာပ္,ဟု ႐ုပ္ကလာပ္ ၄-မ်ဳိး ကြဲျပား၏၊
(ဥတုဟူသည္ ေတေဇာဓာတ္, အဟာရဟူသည္
ၾသဇာ႐ုပ္။)
သတိၱ လြန္ကဲပုံ
႐ုပ္ရွစ္ပါးေပါင္းေနေသာ အ႒ကလာပ္႐ုပ္သည္
စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာအခါ စိတ္၏အလိုအတိုင္း
ပထ၀ီဓာတ္, အာေပါဓာတ္တို႔၏ အစြမ္းသတၱိ
လြန္ကဲသည္လည္းရွိ၏၊ ေတေဇာ ၀ါေယာဓာတ္
တို႔က အစြမ္းသတၱိ လြန္ကဲသည္လည္းရွိ၏၊
"လြန္ကဲ" ဟူရာ၌ အထည္ကိုယ္၏ ႀကီးလာျခင္း
မဟုတ္, သတိၱ၏ သာလြန္ျခင္းသာ ျဖစ္၏၊
တစ္ရံတစ္ခါ စိတ္၏အလိုအတိုင္း ထို႐ုပ္ကလာပ္
တြင္ "၀ိညတ္" ဟု ေခၚအပ္ေသာ အျခင္းအရာ
တစ္မ်ဳိးလည္း ပါ၀င္၏၊ ထို၀ိတ္ညတ္ေၾကာင့္
စိတ္ကသြားလိုလွ်င္ ႐ုပ္ကလာပ္သည္ ေရွ႔သို႔
တိုး၍တိုး၍ ျဖစ္ရ၏၊ ဤ "၀ိညတ္" ဟု ေခၚအပ္
ေသာ ႐ုပ္သည္လည္း အေကာင္အထည္
အထင္အရွား မဟုတ္၊ စိတ္၏ထူးျခားေသာ
အမူအရာ အျခင္းအရာတစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
အမွတ္(၃၆)က်မ္းစာ
ေနာက္ဆုံးဆယ္လျမတ္ဗုဒၶ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါး သေဘာ
မည္သူမွ် ျပဳျပင္ေျပာင္းလႊဲ၍ မရဘဲ သူ႔သေဘာ
အတိုင္း ျဖစ္ေနသည္ကို ပါဠိလို "ဓာတု" ျမန္မာ
လို "ဓာတ္" ဟု ေခၚ၏၊(အတၱေနာ သဘာ၀ံ-
မိမိသေဘာကို၊ ဓာေရတိ- ေဆာင္တတ္၏၊ ဣတိ-
ထို႔ေၾကာင့္၊ ဓာတု- ဓာတ္မည္၏) ထိုဓာတ္သည္
ပါဠိလို "ပထ၀ီ, အာေပါ, ေတေဇာ, ၀ါေယာ"ဟု
၄-မ်ဳိးရွိ၏၊ ျမန္မာလို "ေျမ, ေရ, ေလ, မီး" ဟု
ေခၚ၏၊ ထို ၄-ပါးတြင္ ---
ပထ၀ီ (ေျမ)။ ။ ပကတိ ေျမႀကီးသည္
အမာခံ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ပထ၀ီဓာတ္ဟူေသာ ေျမ
လည္း ကကၡဠ(ခိုင္ၿမဲ မာျခင္း) သေဘာ ရွိ၏။
အာေပါ (ေရ)။ ။ ပကတိ ေရသည္ မုန္႔
မႈန္႔ ေျမမႈန္႔ စသည္ကို ဖြဲ႔စည္းသကဲ့သို႔ အာေပါ
ဓာတ္ဟူေသာ ေရလည္း အတူျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ခု
ႏွစ္ပါးကို က်ဲ၍မေနေအာင္ စုစည္းျခင္းသေဘာ
ရွိ၏၊ ထိုအာေပါဓာတ္သည္ လြန္ကဲမ်ားလာေသာ
အခါ ေရသေဘာျဖစ္၍ ယိုျခင္း စီးသြားျခင္း
သေဘာရွိ၏။
ေတေဇာ (မီး)။ ။ ပကတိ မီးသည္ ပူသကဲ့
သို႔ ေၾကက်က္ေစသကဲ့သို႔ ဆန္ကို ထမင္းျဖစ္ေအာင္
ႏုညံ့ေစသကဲ့သို႔, ေတေဇာဓာတ္ဟူေသာ မီးလည္း
အပူသေဘာျဖစ္၏၊ ရင့္က်က္ေစ၏, ႏုညံ့ေစ၏၊
(သီတေတေဇာ၌ အေအးေငြ႔လည္း ျဖစ္၏၊) ("သီတု
ေဏွာတု သမညတာ ေတေဇာဓာတု"- သဂၤဟ။)
၀ါေယာ (ေလ)။ ။ ပကတိ ေလသည္ ပင့္
ေျမႇာက္ႏိုင္, ယိမ္းယုိင္သြားေအာင္ လႈပ္ေစႏိုင္သကဲ့
သို႔, ၀ါေယာဓာတ္ဟူေသာ ေလလည္း အတူျဖစ္ဘက္
႐ုပ္တို႔ကို က်ဲ၍မေနေစဘဲ ပူးကပ္က်ပ္ေနေအာင္
တြန္းေပးတတ္၏၊ ထို ၀ါေယာဓာတ္၏ အစြမ္းေၾကာင့္
တစ္ခါတစ္ရံ ႐ုပ္တို႔သည္ ေနရာေရြ႔၍ ျဖစ္ၾကရ၏၊
ဤသို႔ ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးသည္ မိမိသေဘာအတိုင္းသာ
ျဖစ္ၾက၏၊ မိမိသေဘာကို ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း
ေဆာင္ေနၾကသည္။
ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အမႊန္းတင္
အျပင္ ၾသကာသေလာက၌ ပထ၀ီ(ေျမ)ဓာတ္,
အာေပါ(ေရ)ဓာတ္, ၀ါေယာ(ေလ)ဓာတ္, ေတေဇာ
(မီး)ဓာတ္, ဤဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးသည္ အလြန္ထင္ရွား
၍ အထည္ကိုယ္ အမာခံ႐ုပ္မ်ား ျဖစ္သကဲ့သို႔,
ထို႔အတူ အတြင္းသတၱေလာက (သတၱ၀ါဟူသမွ်)၌လည္း
ဤဓာတ္ ၄-ပါးပင္ အထည္ကိုယ္ အမာခံျဖစ္သည္၊
ပင္ကိုယ္႐ုပ္တစ္ခုသည္ မ်က္စိျဖင့္မျမင္ႏိုင္ေလာက္
ေအာင္ မႈန္မႊားေသးငယ္၏၊ ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးအျပင္
၀ဏၰ(အဆင္း)႐ုပ္, ဂႏၶ(အနံ႔)႐ုပ္, ရသ(အရာသာ)႐ုပ္,
ၾသဇာ(အဆီ အႏွစ္)႐ုပ္, ဤ ၄-ပါးသည္ မ်က္စိျဖင့္
ျမင္ရ, နားျဖင့္ ၾကားရ, ႏွာေခါင္းျဖင့္ ေမြးရ နံရ,
လွ်ာျဖင့္ အရသာခံရ, ခႏၶာကိုယ္၌ အဆီၾသဇာေၾကာင့္
႐ုပ္တစ္မ်ဳိးကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ထင္ရွားၾက
ေပ၏၊ သို႔ေသာ္ ဓာတ္ ၄-ပါးကဲ့သို႔ အမာခံ မဟုတ္ၾက၊
ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးကို မွီ၍သာျဖစ္ရေသာ အမႊန္းတင္႐ုပ္
မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ သူတို႔ခ်ည္းသက္သက္ မျဖစ္ႏိုင္ၾက။
႐ုပ္ကလာပ္
"ကလာပ- ကလာပ္" ဟူေသာ စကားသည္ အစု
အေပါင္းဟူေသာ အနက္အဓိပၸာယ္ရွိ၏၊ ဓာတ္ႀကီး
၄-ပါးႏွင့္ ၀ဏၰ, ဂႏၶ, ရသ, ၾသဇာတို႔သည္ ခြဲ၍မရ၊
အၿမဲတြဲ၍သာ ျဖစ္ၾကရ၏၊ ထုိ ေပါင္းစပ္ေနေသာ
႐ုပ္ရွစ္ပါးကို အ႒ကလာပ္႐ုပ္ (ရွစ္ခုေသာ ႐ုပ္အေပါင္း)
ဟု ေခၚ၏။ ထို ႐ုပ္ကလာပ္ရွစ္ပါးသည္ ကံေၾကာင့္,
စိတ္ေၾကာင့္, ဥတုေၾကာင့္, အဟာရေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရ
ကား ကမၼဇကလာပ္, စိတၱဇကလာပ္, ဥတုဇကလာပ္,
အာဟာရဇကလာပ္,ဟု ႐ုပ္ကလာပ္ ၄-မ်ဳိး ကြဲျပား၏၊
(ဥတုဟူသည္ ေတေဇာဓာတ္, အဟာရဟူသည္
ၾသဇာ႐ုပ္။)
သတိၱ လြန္ကဲပုံ
႐ုပ္ရွစ္ပါးေပါင္းေနေသာ အ႒ကလာပ္႐ုပ္သည္
စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာအခါ စိတ္၏အလိုအတိုင္း
ပထ၀ီဓာတ္, အာေပါဓာတ္တို႔၏ အစြမ္းသတၱိ
လြန္ကဲသည္လည္းရွိ၏၊ ေတေဇာ ၀ါေယာဓာတ္
တို႔က အစြမ္းသတၱိ လြန္ကဲသည္လည္းရွိ၏၊
"လြန္ကဲ" ဟူရာ၌ အထည္ကိုယ္၏ ႀကီးလာျခင္း
မဟုတ္, သတိၱ၏ သာလြန္ျခင္းသာ ျဖစ္၏၊
တစ္ရံတစ္ခါ စိတ္၏အလိုအတိုင္း ထို႐ုပ္ကလာပ္
တြင္ "၀ိညတ္" ဟု ေခၚအပ္ေသာ အျခင္းအရာ
တစ္မ်ဳိးလည္း ပါ၀င္၏၊ ထို၀ိတ္ညတ္ေၾကာင့္
စိတ္ကသြားလိုလွ်င္ ႐ုပ္ကလာပ္သည္ ေရွ႔သို႔
တိုး၍တိုး၍ ျဖစ္ရ၏၊ ဤ "၀ိညတ္" ဟု ေခၚအပ္
ေသာ ႐ုပ္သည္လည္း အေကာင္အထည္
အထင္အရွား မဟုတ္၊ စိတ္၏ထူးျခားေသာ
အမူအရာ အျခင္းအရာတစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။
Thursday, September 6, 2012
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
အမွတ္(၃၆)က်မ္းစာ
ေနာက္ဆုံးဆယ္လျမတ္ဗုဒၶ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ"
၏
အမွတ္(၃၆)က်မ္းစာ
ေနာက္ဆုံးဆယ္လျမတ္ဗုဒၶ
မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ
ပထ၀ီ, အာေပါ, ေတေဇာ, ၀ါေယာ(ေျမ,ေရ,မီး,ေလ)
ဟူေသာ အထည္ကိုယ္ အမာခံ႐ုပ္ႀကီး ၄-ပါးႏွင့္
၀ဏၰ(အဆင္း), ဂႏၶ(အနံ႔), ရသ(အရသာ), ၾသဇာ(အစာ
အဟာရတို႔၌ပါေသာ အဆီအႏွစ္) ဤ႐ုပ္ရွစ္ပါး အနည္း
ဆုံးစုမိမွ ကလာပ္(႐ုပ္အစု)တစ္ခုျဖစ္၏။ ဤကဲ့သို႔ ႐ုပ္
ကလာပ္တို႔သည္ ခႏၶာကိုယ္၌ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္
မ်ား၏။
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန(အထင္ႀကီးမႈ), ဣႆာ
(မနာလိုမႈ), မစၧရိယ(၀န္တိုမႈ), ဒိ႒ိ(အယူမွားမႈ),
၀ိစိကိစၧာ(ယုံမွားသံသယျဖစ္မႈ)စေသာ မေကာင္းေသာ
ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ အတူတြဲ၍ျဖစ္ေသာ စိတ္ကို
အကုသိုလ္စိတ္ဟု ေခၚ၏၊ အေလာဘ, အေဒါသ,
အေမာဟ, သဒၶါ, ပညာ, သတိ, ေမတၱာ, က႐ုဏာ,
မုဒိတာ(သူခ်မ္းသာသည္ကို ၀မ္းေျမာက္မႈ) စေသာ
ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ တြဲဘက္၍ျဖစ္ေသာ စိတ္ကို
ကုသုိလ္စိတ္ဟု ေခၚ၏။
ထိုထုိကိစၥ၌ အားထုတ္ေသာ ၀ီရိယ, အာ႐ုံတစ္ခုေပၚ၌
အေတာ္ၾကာေအာင္ တည္ၿငိမ္ေနေသာသမာဓိသည္
အကုသိုလ္ဘက္၌လည္းပါ၏၊ ကုသိုလ္ဘက္၌လည္း
ပါ၏။ ၀ိပါက္စိတ္တို႔သည္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ကံ၏
အက်ဳိးတရားတို႔သာ ျဖစ္ၾက၏။ ႀကိယာစိတ္တို႔လည္း
မ်ားေသာအားျဖင့္ ရဟႏၲာသႏၲာန္၌သာ ျဖစ္ႏိုင္ၾက၏၊
ထို စိတ္ေစတသိက္ အားလုံးကို "နာမ္" ဟုေခၚ၏။
ဤ႐ုပ္နာမ္ ၂-ရပ္ ေပါင္းစပ္ေနသည္ကို "ခႏၶာကိုယ္"
ဟု ေခၚ၏။ ထို ခႏၶာကိုယ္ကိုပင္ ပုဂၢဳိလ္, သတၱ၀ါ, သူ,
ငါ, ဟု ေခၚၾကသည္။
အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာ
အရင္းခံ
ျပအပ္ခဲေသာ နာမ္တရားတို႔တြင္ အမွန္ကို မသိေအာင္
ဖုံးကြယ္တတ္ေသာ ေမာဟကို "အ၀ိဇၨာ"ဟု ေခၚ၏၊
အ၀ိဇၨာက ဖုံးကြယ္၍ထားေသာေၾကာင့္ အျပစ္ကိုမျမင္
ႏိုင္ဘဲ လိုခ်င္မႈ ေလာဘျဖစ္ရ၏။ ထိုေလာဘကို "တဏွာ"
ဟုလည္းေကာင္း, တပ္မက္မႈ တဏွာကိုပင္ "ရာဂ" ဟု
လည္းေကာင္း ေခၚ၏၊ ဤ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာကိုယ္၏ အရင္းခံ
သည္ အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာပင္တည္း၊ ထို အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာ
ေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကို အျပစ္မျမင္ဘဲ လိုခ်င္ေနသည့္
အတြက္ ထိုထိုကံကိုျပဳ၍ ဘ၀အဆက္ဆက္၌ ဆက္ကာ
ဆက္ကာ ျဖစ္ေနေသာ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ျဖစ္ရ၏၊ ထို႔သို႔
တစ္ဘ၀ၿပီး တစ္ဘ၀ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ေနရျခင္းကို
ပင္ "သံသရာလည္ျခင္း" ဟုေခၚရ၏၊ သတၱ၀ါတစ္ေယာက္၏
သံသရာသည္ အစမထင္ရွားေအာင္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၾကၿပီ။
သံေ၀ဂ၀တၳဳ ရွစ္ပါး
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ သံသရာသည္ အစမထင္ရွားေအာင္ ၾကာခဲ့ပါ
ေသာ္လည္း ထိုသံသရာအတြင္း၌ ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ က်င္
လည္ခဲ့ရၾကသည္ မဟုတ္ပါ၊ လူ႔ဘ၀၌ျဖစ္ေသာအခါ
အမိ၀မ္းေခါင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေျမာင္းေျမာင္း ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ
ထဲ၌ အလြန္ေသးငယ္ေသာ ႐ုပ္ခႏၶာကေလးမွ စ၍
တစ္ေျဖးေျဖး ႀကီးရင့္ကာ ဆယ္လေညာင္းေအာင္ ေအာင္း
ခဲ့ရ၏၊ မိခင္ေရာ သူငယ္ပါ ေသေရး ရွင္ေရး စိတ္မေအး
ေလာက္ေအာင္ ဖြားျမင္ခဲ့ရ၏၊ ဤသို႔"ဇာတိဒုကၡ" ခုေခၚ
ရေသာ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံစားၿပီး၍ ဖြားျမင္ၿပီးေသာအခါ
အိုရျခင္း နာရျခင္း ေသရျခင္းဟူေသာ ဇရာဒုကၡ ဗ်ာဓိဒုကၡ
မရဏဒုကၡတို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရျပန္၏၊ ထို ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေအးခ်မ္းစြာ မေနႏိုင္ၾက၊ ဤသို႔ ဒုကၡအမ်ဳိး
မ်ဳိးကို ခံးစား၍ ေသေသာအခါ အမ်ားစုက ငရဲ တိရစၧာန္
ၿပိတၱာဘ၀၌သာ၍ ဆိုး၀ါးေသာ ဒုကၡကို ခံစားၾကရ၏၊
ဤနည္းအားျဖင့္ အတိတ္ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာကလည္း
ဒုကၡမ်ဳိးစုံ အဖုံဖုံျဖင့္ က်င္လည္ခဲ့ရ၏၊ အရိယာ မျဖစ္ေသးသမွ်
ေနာက္ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာ၌လည္း ဒုကၡမ်ဳိးစုံျဖင့္ က်င္လည္
ၾကရဦးမည္သာ၊ ထို ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးမွ လြတ္ခြင့္ရတုန္း အခိုက္
မွာလည္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အစာရွာေဖြရေသာ ဒုကၡ
တို႔လည္း နည္းနည္းမဟုတ္ပါ၊ ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနရေသာ ဒုကၡပင္
ျဖစ္၏၊ အစာရွာရင္းပင္ မင္းျပစ္စေသာ အျပစ္ေၾကာင့္ အလြန္
ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဒုကၡကို ခံရေသး၏၊ ထို႔ေၾကာင့္
ဤျပခဲ့ေသာ ဒုကၡရွစ္ပါးကို သံသရာ၀ယ္ ၿငီးေငြ႔ေသာ
သံေ၀ဂဉာဏ္ ျဖစ္ဖို႔ရန္ "သံေ၀ဂ၀တၳဳရွစ္ပါး" ဟု
ဘုရားေဟာေတာ္မူပါသည္။
ကမၼ႒ာန္းမွန္သမွ်
အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာ
ကုန္ဖို႔သာ
အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာေၾကာင့္ သံသရာ၀ယ္ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္
က်င္လည္ေနရပုံကို သိေသာအခါ ထိုအ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာ
ကုန္ေအာင္ ႀကဳိးစားရေသာနည္းကို ရွာၾကရ၏။ ထိုနည္း
ကို ဘုရားတစ္ဆူ ပြင့္ေတာ္မူမွသာ ဘုရားေဟာေတာမူ၍
သိၾကရ၏။ သမုျဒာသို႔ ၀င္ဖို႔ရန္ ဆိပ္ကမ္းမ်ားစြာရွိသကဲ့သို႔
သံသရာ၏ တစ္ဖက္ကမ္းျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သို႔ ၀င္ရန္လည္း
ကမၼ႒ာန္းတည္းဟူေသာ ဆိပ္ကမ္းေတြ အမ်ားအျပားပင္
ရွိ၏။ ထိုကမၼ႒ာန္းကို အားထုတ္ရင္းပင္ အ၀ိဇၨာတဏွာတို႔
နည္း၍နည္း၍ လာမွသာ ထိုကမၼ႒ာန္းလမ္းစဥ္သည္ မွန္
ေသာလမ္းစဥ္ ျဖစ္၏။ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ေသာ္လည္း
အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာမနည္းလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းေသာ္လည္း မွား
ေနလိမ့္မည္၊ သို႔မဟုတ္ မိမိကေသာ္လည္း အ၀ိဇၨာႏွင့္
တဏွာနည္းလိုေသာဆႏၵ မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ကမၼ႒ာန္းနည္းမွန္၍ မိမိဆႏၵက အ၀ိဇၨာႏွင့္တဏွာ ကုန္ေစ
လိုလွ်င္ကား ကမၼ႒ာန္းဟူသမွ်သည္ အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာ
နည္းပါးရာမွ တစ္စတစ္စ ကုန္ဖို႔သာျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္
ဤအခ်က္လည္း ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ရင္း တဏွာ နည္း-
မနည္းကို ၾကည့္႐ႈရန္ တရားေၾကးမုံ ေထာက္မွန္ႀကီး
ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ပါ။
ကာယဂတာသတိ ကမၼ႒ာန္း
"ရဟန္းသည္ မိမိကိုယ္ကာယကို အဖန္ဖန္႐ႈ၍ေသာ္လည္း
ေနရ၏" ဟု ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာေတာ္မူ၏။ ထိုသို႔ ေဟာေတာ္
မူသည့္အတိုင္း ကိုယ္ကာယကို ႐ႈရာ၌ ဆံပင္, ေမြးညႇင္း,
ေျခသည္း, လက္သည္း, သြား, အေရစေသာ "ကာယဂတာ
သတိ" ဟုလည္း ေခၚအပ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းသည္ တစ္ပါးအပါ
အ၀င္ ျဖစ္၏။ အရွင္ အာနႏၵာသည္ ရဟႏၲာျဖစ္ခါနီး၌ စႀကၤ ံ
သြားရင္း "ကာယဂတာ သတိ" ကို ႏွလုံးသြင္းေတာ္မူ၏။
ေခမာေထရီအေလာင္းျဖစ္ေသာ မိဖုရားကိုလည္း "သတိ
ကာယဂတာ တ်တၳဳ- အသင့္အား ကိုယ္ကာယ၌ျဖစ္ေသာ
သတိကို ျဖစ္ေစေလာ့"ဟု ဗုဒၶျမတ္စြာ တိုက္တြန္းေတာ္မူ၏။
မေထရ္ ၂ပါး
ေကသာ ေလာမာရြတ္၍
တရား ရပုံ
မလယအရပ္၌ ေနေသာ "မဟာေဒ၀ေထရ္"၏ အထံ၌
ကမၼ႒ာန္းေတာင္းလာေသာ မေထရ္ ၂-ပါးတို႔သည္
နိကာယ္ ၂-ရပါ ၃-ရပ္ကို တတ္ကၽြမ္းသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
သို႔ေသာ္ ကမၼ႒ာန္းဆရာေတာ္သည္ ထိုနိကာယ္ေဆာင္
မေထရ္ ၂-ပါးအား "ေကသာ ေလာမာ နခါ ဒႏၲာ တေစာ"
စေသာ ေကာ႒ာသကမၼ႒ာန္းကို ၄-လပတ္လုံး ရြတ္အံ၍
ေနၾကရန္ ေပးေတာ္မူ၏။ ထိုမေထရ္ ၂-ပါးသည္ ဆရာၫႊန္
ျပသည့္အတိုင္း ၄-လပတ္လုံး "ေကသာ, ေလာမာ, နခါ
ဒႏၲာ, တေစာ" စေသာအားျဖင့္ ရြတ္အံေနစဥ္ပင္ ၃၂-ပါး
ေသာ ေကာ႒ာသတို႔ကို အလြန္ထင္ျမင္လာရကား
ေသာတာပန္ ျဖစ္ၾကပါသည္၊ ဤမွ်ေလာက္ထင္ရွားေသာ
ေရွးသူေတာ္ေကာင္းမ်ား အသုံးျပဳေလ့ရွိေသာ ေရွးေခတ္က
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား၀ယ္ သင္ျပေလ့ရွိေသာ "ကာယဂတာ
သတိ" ဟုလည္း ေခၚအပ္ေသာ ဤေကာ႒ာသကမၼ႒ာန္းကို
တေစာတိုင္ေအာင္ အက်ယ္ျပပါမည္။
ဆံပင္။ ။ ဦးေခါင္းအထက္၌ အေရအတြက္ မ်ားစြာေသာ
ဆံပင္တို႔သည္ အဆင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း, ပုံသ႑ာန္
အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အနံအားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ေပါက္ရာ
အရပ္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အေၾကာင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း,
မတင့္တယ္ကုန္, စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းကုန္၏။ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္း
ကုန္၏။ ဤ ဆံပင္တို႔သည္ ငါမဟုတ္, သူမဟုတ္, ငါ့ဥစၥာလဲ မဟုတ္,
သူ႔ဥစၥာလဲ မဟုတ္, အခ်ိန္ရွိသ၍ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ပထ၀ီဓာတ္
လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္ အစုသာျဖစ္၍ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ တို႔သာ
ျဖစ္ၾကသည္တကား။
ေမြးညႇင္း။ ။ တစ္ကိုယ္လုံး၌ အႏွံ႔ေပါက္ေနေသာ မ်ားစြာေသာ
ေမြးညႇင္းတို႔သည္ အဆင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ပုံသ႑ာန္
အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အနံ႔အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ေပါက္ရာ
အရပ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း, အေၾကာင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း,
မတင့္တယ္ကုန္, စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းကုန္၏၊ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္း
ကုန္၏။ ဤေမြးညႇင္းတို႔သည္ ငါမဟုတ္, သူမဟုတ္, ငါ့ဥစၥာလဲ မဟုတ္,
သူ႔ဥစၥာလဲ မဟုတ္, အခ်ိန္ရွိသ၍ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ပထ၀ီဓာတ္
လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္အစုသာ ျဖစ္၍ အနိစ ဒုကၡ အနတၱ တို႔သာ
ျဖစ္ၾကသည္တကား။
ေျခသည္း လက္သည္း။ ။ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားတို႔၌ ႏွစ္ဆယ္ေသာ
လက္သည္း ေျခသည္းတို႔သည္ အဆင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း,
ပုံသ႑ာန္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အနံ႔အားျဖင့္ လည္းေကာင္း,
ေပါက္ရာအရပ္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အေၾကာင္းအားျဖင့္
လည္းေကာင္း, မတင့္တယ္ကုန္, စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းကုန္၏၊
ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းကုန္၏။ ဤလက္သည္း ေျခသည္းတို႔သည္
ငါမဟုတ္, သူမဟုတ္, ငါ့ဥစၥာလဲ မဟုတ္, သူ႔ဥစၥာလဲ မဟုတ္,
အခ်ိန္ရွိသ၍ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ပထ၀ီဓာတ္လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္
အစုသာျဖစ္၍ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ တို႔သာ ျဖစ္ၾကသည္ တကား။
သြား။ ။ သြားဖုံး၌ေပါက္ေသာ သုံးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းေသာ
သြားအေပါင္းတို႔သည္ အဆင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ပုံသ႑ာန္
အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အနံ႔အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ေပါက္ရာအရပ္
အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အေၾကာင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း, မတင့္
တယ္ကုန္, စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းကုန္၏၊ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းကုန္၏။
ဤသြားအေပါင္းတို႔သည္ ငါမဟုတ္, သူမဟုတ္, ငါ့ဥစၥာလဲ မဟုတ္,
သူ႔ဥစၥာလဲ မဟုတ္, အခ်ိန္ရွိသ၍ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ပထ၀ီဓာတ္
လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္အစုသာျဖစ္၍ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ တို႔သာ
ျဖစ္ၾကသည္တကား။
အေရ။ ။ တစ္ကိုယ္လုံး၀ယ္ အသား၏အေပၚ၌တည္ေနေသာ
အေရထူ အေရပါးအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ဳိးျပားေသာ အေရသည္ အဆင္း
အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ပုံသ႑ာန္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အနံ႔
အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ျဖစ္ရာအရပ္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း,
အေၾကာင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း, မတင့္တယ္, စက္ဆုပ္ဖြယ္
ေကာင္း၏။ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္း၏၊ ဤအေရတို႔သည္ ငါမဟုတ္,
သူမဟုတ္, ငါ့ဥစၥာလဲ မဟုတ္, သူ႔ဥစၥာလဲ မဟုတ္, အခ်ိန္ရွိသ၍
ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ပထ၀ီဓာတ္ လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္အစုသာ
ျဖစ္၍ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ တို႔သာ ျဖစ္ၾကသည္တကား။
အဓိပၸာယ္ရွင္းလင္းခ်က္
တစပဥၥက ကမၼ႒ာန္း
ဆံပင္, ေမြးညႇင္း, ေျခသည္း, လက္သည္း, သြား, အေရ,
ဤငါးပါးကို "တစပဥၥက" ဟုေခၚ၏၊ (တစ- အေရအားျဖင့္
+ပဥၥက- ငါးခုအေပါင္း၊) ဤငါးပါးကိုပင္ ဤစာ၌ ေရးျပ
သည့္အတိုင္း ႏႈတ္တက္ေအာင္ က်က္၍ ကမၼ႒ာန္း
အားထုတ္ခ်ိန္၌, သို႔မဟုတ္ အခြင့္ရသည့္ အခ်ိန္တိုင္း၌
ေျဖးေျဖးစဥ္းစား၍ ရြတ္ဆိုေနပါလွ်င္ "တပဥၥက ကမၼ႒ာန္း"
ကို အားထုတ္ရာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ အဆင္း စေသာ
အားျဖင့္ ဆံပင္ စသည္တို႔၏ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းပုံကို
ရွင္းျပပါမည္။
(ဆံပင္၌ စက္ဆုပ္ဖြယ္) ဆံပင္တို႔သည္ အဆင္းအားျဖင့္
မည္းနက္ေသာ အဆင္းရွိကုန္၏၊ ပုံသ႑ာန္အားျဖင့္
ရွည္၍လုံးေသာ ပုံသ႑ာန္ ရွိကုန္၏၊ ထိရလွ်င္ ၾကမ္း
ေသာေၾကာင့္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းကုန္၏၊ အနံ႔အား
ျဖင့္ ဆီလိမ္းမႈစသည္ကို မျပဳဘဲ ပင္ကိုယ္အတိုင္းျဖစ္
လွ်င္ အလြန္စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းကုန္၏၊ မီး၌ထည့္၍
အနံ႔ခံလွ်င္ သာ၍ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသး၏၊ ဆံပင္
တို႔သည္ သလိပ္, သည္းေျခ, ေသြး, ျပည္, က်င္ႀကီး,
က်င္ငယ္တို႔ေၾကာင့္ ေပါက္လာၾကရ၏၊ ဤသို႔ ေပါက္
လာျခင္း၏ အေၾကာင္းအားျဖင့္လည္း ရြံရွာဖြယ္ေကာင္း
ကုန္၏၊ ဤဆံပင္တို႔သည္ မစင္ေပၚ၌ေပါက္လာေသာ
မိႈကဲ့သို႔ သုံးဆယ့္တစ္ပါးေသာ ေကာ႒ာသအစုအပုံ
ေပၚ၀ယ္ ထိပ္ဆုံးက်ေသာ ဦးေခါင္းေပၚ၌ ေပါက္ၾကရ၏၊
ထို႔ေၾကာင့္ ေပါက္ရာအရပ္အားျဖင့္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္း
ကုန္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ဆံပင္တို႔သည္ အဆင္း, ပုံသ႑ာန္,
အနံ႔, ျဖစ္ရျခင္း၏အေၾကာင္း, ျဖစ္ရာအရပ္, ဤသို႔
ငါးပါးေသာ အျပားအားျဖင့္ စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းပုံ
ကို ဉာဏ္၌ထင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကည့္႐ႈရသည္၊ ဆံပင္
တို႔သည္ ႐ုပ္ကလာပ္အစုအေ၀းသာျဖစ္၏၊ ထို႐ုပ္ကလာပ္
တြင္လည္း ပထ၀ီဓာတ္၏ သတိၱလြန္ကဲမႈေၾကာင့္ မာေသာ
ၾကမ္းေသာ အေတြ႔ကို ေတြ႔ရ၏၊ ႐ုပ္ကလာပ္အစုအေ၀း
သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ "ငါဟု လည္းေကာင္း, သူဟု လည္း
ေကာင္း" ေခၚဆိုဘို႔ရာ အတၱမဟုတ္၊ ဆံပင္အတြင္း၌ အတၱ
လည္းမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အနတၱျဖစ္၏၊ အခ်ိန္ရွိသ၍ ျဖစ္ပ်က္
ေနေသာ ႐ုပ္ကလာပ္အစုသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနိစၥ ဒုကၡ
တို႔သာ ျဖစ္ေလသည္၊ ဤအခ်က္ကို ၀ိပႆနာဉာဏ္တည္း
ဟူေသာ မွန္အျပင္တြင္ ထင္ျမင္လာေအာင္ ဆင္ျခင္ရပါသည္။
(ေမြးညႇင္းစသည္) ေမြးညႇင္းစေသာ ေလးပါးတို႔၌လည္း အဆင္း
အားျဖင့္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းပုံ, ပုံသ႑ာန္အားျဖင့္ စက္ဆုပ္
ဖြယ္ေကာင္းပုံ, အနံ႔အားျဖင့္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းပုံ, သလိပ္,
သည္းေျခ, ေသြး, ျပည္, က်င္ႀကီး, က်င္ငယ္တို႔ေၾကာင့္
ျဖစ္ရကား အေၾကာင္းအားျဖင့္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းပုံ,
ျဖစ္ရာအရပ္အားျဖင့္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းပုံတို႔ကို
ဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ပထ၀ီဓာတ္လြန္ကဲေသာ
႐ုပ္ကလာပ္သာ ျဖစ္ပုံကိုလည္းေကာင္း, ပုဂၢဳိလ္, သတၱ၀ါ,
သူ ငါ မဟုတ္ပုံကိုလည္းေကာင္း, ႐ုပ္ကလာပ္ အစုအေ၀း
သာျဖစ္၍ ထို႐ုပ္ကလာပ္တြင္ ပထ၀ီဓာတ္၏ သတိၱလြန္ကဲ
ပုံကုိ လည္းေကာင္း, ၀ိပႆနာဉာဏ္ တည္းဟူေသာ
မွန္၀ယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထင္ျမင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ရ
ၾကည့္႐ႈရပါသည္။
Thursday, August 30, 2012
သင္ခန္းစာ (၂၂)
စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး
သီရိသုမနေခ်ာင္ မဂၢင္ဓမၼရိပ္သာ
"ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမန"
ေရးသားျပဳစုအပ္ေသာ
မိုးကုတ္၀ိပႆနာ
ဉာတပရိညာစခန္း
အေျခခံပဋိစၥသမုပၸါဒ္သင္တန္း
သင္ခန္းစာ (၂၂)
ဆရာ။ ။ ဒီသင္ခန္းစာမွာေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာပ႑ိတ
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဥပနိႆယအတိုင္း တရားအား
ထုတ္ပုံ အားထုတ္နည္းကို ေျပာျပပါမယ္။
တရားအားမထုတ္မီ ေရွးအဖို႔၌ ထုံစံအတိုင္း သီလခံယူျခင္း၊
ခႏၶာကိုယ္လွဴဒါန္းျခင္း၊ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းျခင္း၊ အျပစ္မွ ခြင့္လႊတ္ရန္
ေတာင္းပန္ျခင္း၊ အဓိပတိတစ္ခုခုကို လက္ကိုင္ထားျခင္း၊ ယုံၾကည္ခ်က္
ထားျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို ပုဗၺကိစၥ (၀ါ) ေရွးဦးစြာျပဳရမည့္ အမႈကိစၥတို႔
ကို တရားအားထုတ္ခါနီးတိုင္း မျပဳလွ်င္မျဖစ္ ဧကန္မုခ် ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။
(၁) သီလခံယူျခင္း
ရဟန္း, ေယာဂီျဖစ္လွ်င္ ရဟန္းတို႔ သီလအလိုက္၊ သာမေဏ
ေယာဂီ ျဖစ္လွ်င္ သာမေဏတို႔ သီလအလိုက္ မိမိတို႔ ထိန္းသိမ္းေစာင့္
ေရွာက္အပ္ေသာ သီလကို စင္ၾကယ္လွ်င္လည္း စင္ၾကယ္သည့္အေလ်ာက္
အကယ္၍ သင့္ေရာက္ၿပီးေသာ အျပစ္ရွိလွ်င္လည္း ထိုအျပစ္ကို ဆိုင္ရာ
ေဒသနာကံျဖင့္ ကုစား၍ စင္ၾကယ္ၿပီးျဖစ္ေစရပါမည္။
လူေယာဂီျဖစ္လွ်င္လည္း လူတို႔ႏွင့္ဆိုင္ရာ ငါးပါးသီလ,
ရွစ္ပါးသီလ, ကိုးပါးသီလ, ဆယ္ပါးသီလတို႔တြင္ ေအာက္ထစ္ဆုံးအားျဖင့္
ငါးပါးသီလကို ခံယူေဆာက္တည္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(၂) ခံႏၶာကိုယ္ကို လွဴဒါန္းျခင္း
အို, နာ, ေသ ဒုကၡ၀ဋ္မွ ကၽြတ္လြတ္လို၍ တပည့္ေတာ္/
တပည့္ေတာ္မ ၏ တရားအားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ခႏၶာငါးပါး၊ ႐ုပ္နာမ္တရား
ႀကီးကို ေက်းဇူးေတာ္အစုံ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၲႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ
ျမတ္စြာဘုရားအား လွဴဒါန္းပါ၏။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား လွဴဒါန္းပါ၏။
(၃) ကမၼ႒ာန္းေတာင္းျခင္း
အို, နာ, ေသေရး ဒုကၡေဘးႀကီးတို႔မွ ၿငိမ္းရာၿငိမ္းေၾကာင္း၊
သိမ္းရာသိမ္းေၾကာင္း၊ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း
တရားေတာ္ျမတ္ႀကီးကို တပည့္ေတာ္/မ အား က႐ုဏာ ေရွး႐ႈသနားမႈျဖင့္
ေပးသနားေတာ္ မူပါအရွင္ဘုရား။
(၄) အျပစ္မွ ေတာင္းပန္ျခင္း
သံသရာမွစ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ အရိယာအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီး
တို႔အေပၚ၍ ကာယကံ, ၀စီကံ, မေနာကံျဖင့္ သိလ်က္ျဖစ္ေစ၊ မသိလ်က္ျဖစ္ေစ
အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေစ၊ တမင္တကာျဖစ္ေစ ျပစ္မွားက်ဴးလြန္မိေသာ အျပစ္ႀကီး၊ ငယ္၊
တစ္စုံတစ္ရာ ရွိခဲ့ပါလွ်င္ သည္းခံေတာ္မူၾကပါ၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါ၊ ေက်ေအး
ေတာ္မူၾကပါ။ အကၽြႏု္ပ္အေပၚ၌ ျပစ္မွားထားေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ရွိခဲ့ပါလွ်င္လည္း
သည္းခံပါ၏၊ ေက်ေအးပါ၏။
(၅) အဓိပတိထားျခင္း
၀ိပႆနာအလုပ္ တရားဓမၼကို အားထုတ္တိုင္း၊ အားထုတ္တိုင္း
အဓိပတိ တရား (၃)ပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးပါးကို လက္ကိုင္ထား၍ အားထုတ္ရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
(က)အတၱာဓိပတိ။ ။မိမိကိုယ္ကို အႀကီးအကဲေျမႇာက္ထင္ၿပီး အဓိပတိထား၍
အားထုတ္ျခင္း။
(ခ)ေလာကာဓိပတိ။ ။ပတ္၀န္းက်င္ ေလာကႀကီးကို ငဲ့ကြက္ရွက္ေၾကာက္ၿပီး
သကာလ အဓိပတိထား၍ အားထုတ္ျခင္း။
(ဂ)ဓမၼာဓိပတိ။ ။ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး (၄၅)၀ါမွ် ကာလပတ္လုံး
ေဟာၾကားဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေသာ ဓမၼကၡႏၶာတရားေတာ္
ေတြကို အဓိပတိထား၍ အားထုတ္ျခင္းဟူ၍
အဓိပတိ(၃)ပါးရွိရာမွ မိမိကိုယ္ကို အႀကီးအကဲ ေျမႇာက္တင္ၿပီးသကာလ
အဓိပတိထား၍ အားထုတ္ျခင္းဆိုတဲ့ အတၱာဓိပတိကို ႏွလုံးသြင္းျဖစ္႐ုံမွ်
အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး လုိရင္းကိုပဲ ေျပာျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(က)အတၱာအဓိပတိ
(၁) ငါသည္ စားစရာ ေသာက္စရာမရွိလို႔ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၂) ၀တ္စရာ၊ ၿခဳံစရာ၊ အ၀တ္အထည္မရွိလို႔ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၃) ေနစရာ၊ ထိုင္စရာ အိုးအိမ္မရွိလို႔ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၄) ဒီခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီးကို က်န္းမာေစဖို႔၊ ခ်မ္းသာေစဖို႔
အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းဖို႔ ေဆး၀ါးအလို႔ငွာ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၅) လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ ဆိုတဲ့ ဘ၀ေကာင္းစားေရးကို အလိုရွိလို႔
တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၆) ငါသည္ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏာ ဟု ဆိုအပ္ေသာ ပဋိသေႏၶေနျခင္း၊
ေနျခင္း ဆိုးေဘး၊ အိုျခင္း ဆိုးေဘး၊ နာျခင္း ဆိုးေဘး၊ ေသျခင္း ဆိုးေဘးႀကီး
ေတြနဲ႔ ေရာေထြး၍ေနေသာ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ သံသရာ၀ဋ္ ဒုကၡႀကီးကို ေၾကာက္လြန္း၊
ရြံလြန္းလို႔၊ မုန္းလြန္းလို႔၊ ၎၀ဋ္ဒုကၡအေပါင္းတို႔မွ ကၽြတ္ျခင္း၊ လြတ္ျခင္း
ဉာဏ္အလင္းကို အလိုရွိ၍သာလွ်င္ အားထုတ္ျခင္း အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုစိတ္ထားျခင္း ႏွလုံးသြင္းျခင္းကို အတၱာအဓိပတိလို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီစိတ္ထားႏွလုံးသြင္းနဲ႔ တရားဓမၼအလုပ္ကို ႀကဳိးစား၍အားထုတ္ၾကပါ။
(၆) ယုံၾကည္ခ်က္ထားျခင္း
သံသရာနဲ႔အမွ် တစ္ခါမွ် အားမထုတ္ခဲ့ရဘူးေသးတဲ့ (၄)အသေခ်ၤႏွင့္
ကမာၻတစ္သိန္း ထိုက္တန္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
(၈)အသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ထိုက္တန္တ့ဲ တရားထူး တရားျမတ္
အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
(၁၆)အသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ထိုက္တန္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္
အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
ဘုရားအစရွိေသာ အရိယာအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီးတို႔ ႏွစ္ေထာင္း
အားရ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူၾကတဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလည္း အလိုလားဆုံး၊
အႏွစ္ၿခဳိက္ဆုံး၊ ၀မ္းအေျမာက္ဆုံး ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈ
အလုပ္ႀကီး။
မိမိတို႔ကို အို,နာ,ေသေရး ဒုကၡေဘးႀကီးတို႔မွ လုံး၀ၿငိမ္းေအးရာဌာနသို႔
မုခ်ဧကန္ အမွန္ပို႔ေပးမယ့္ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
ဒီေလာက္ ထူးျခားျမင့္ျမတ္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈ
အလုပ္ႀကီးကိုျဖင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္၊ ႀကဳံႀကဳံ ႀကဳိက္ႀကဳိက္၊ ဆုံဆုံ ဆည္းဆည္း၊
ဆိုက္ဆိုက္ ၿမဳိက္ၿမဳိက္ အားထုတ္ခြင့္ရေသ ငါသည္ အပါယ္(၄)ပါးေဘးမွ
ဧကန္မုခ် ကင္းေ၀းရေတာ့မွာပါကလား။
အဲဒီ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ တရားဓမၼအလုပ္ကို ႀကဳိးစားအားထုတ္ၾကပါ။
တရားအားထုတ္ရာ၌ သြား, ရပ္, ထုိင္, ေလ်ာင္းဆိုတဲ့ ဣရိယာပုတ္(၀ါ)
ဣရိယာပထ (၄)မ်ဳိးရွိရာမွာ ထိုင္းျခင္း ဣရိယာပုတ္နဲ႔ အားထုတ္ပုံ အားထုတ္နည္းကိုပဲ
ေျပာျပပါမယ္။
*ခႏၶာကိုယ္အေနအထား*
ေယဘုအားျဖင့္ အမ်ဳိးသားေယာဂီေတြက တင္ပ်ဥ္ေခြ၍ထိုင္ပါ။
အမ်ဳိးသမီးေယာဂီေတြကေတာ့ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ပါ။
သို႔ေသာ္ မေရႊ႕မေျပာင္း မလႈပ္မရွား၊ မျပင္မဆင္ဘဲနဲ႔ မိမိတို႔ အၾကာဆုံး
ထုိင္ႏိုင္တဲ့ အသက္သာဆုံး အေနအထားျဖင့္လည္း အားထုတ္ႏိုင္တယ္လို႔ မွတ္ပါ။
ခါးကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားပါ။ ေရွ႕ကိုလည္း ကုန္းမေနပါေစနဲ႔၊ ေနာက္ကိုလည္း
လန္မေနပါေစနဲ႔၊ ေဘးကိုလည္း ယုိင္မေနပါေစနဲ႔၊ ခါး႐ုိးခါးဆစ္ေတြ တည့္မတ္ေနပါေစ။
လည္တိုင္ကိုလည္း မတ္မတ္ကေလးထားပါ။ ေခါင္းငုံ႔မေနပါေစနဲ႔၊ ေခါင္းေမာ့
လြန္း မေနပါေစနဲ႔၊ ေဘးကိုလည္း ေစာင္းမေနပါေစနဲ႔၊ အသက္႐ႈလမ္းေၾကာင္း ႐ႈိက္လမ္း
ေၾကာင္းေတြ ေျဖာင့္တန္းေနပါေစ။
လက္အေနအထားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ဘယ္လက္၀ါးကိုျဖန္႔၍ ေအာက္က
ထားၿပီး ညာလက္၀ါးကို အေပၚက ထပ္၍ လက္မအဖ်ားခ်င္း ထိသည္ဆို႐ုံမွ် ထိထားပါ။
*မွတ္ခ်က္။ ။ (သတိ၊ ၀ီရိယကို အေထာက္အကူျပဳသည့္ လက္အေနအထားလို႔ မွတ္ပါ။)
ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခုကို ေစ့သည္ဆို႐ုံမွ် ေစ့၍ ပိတ္ထားပါ။ ပါးစပ္ဟၿပီး အားမ
ထုတ္ရပါဘူး။
မ်က္လႊာႏွစ္ခုကိုလည္း အာ႐ုံနိမိတ္မွ ကင္းဆိတ္သည္ဆို႐ုံမွ်၊ ေမွးသည္ဆုိ႐ုံ
ကေလးမွိတ္ထားပါ။ အလြန္ႀကီးလည္း မမွိတ္ရပါဘူး။ မွိတ္လြန္းအားႀကီးေတာ့လည္း
မ်က္ရည္ပူေတြ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။(၀ါ) မလိုလားအပ္တဲ့ အေရာင္အဆင္းေတြလည္း
ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေမွးသည္ဆို႐ုံကေလးသာ မွိတ္ပါ။
*သမာဓိထူေထာင္ပုံ (၀ါ) အားထုတ္ပုံ*
၀င္ေလထြက္ေလနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ မွန္မွန္႐ႈထုတ္ပါ။ မွန္မွန္႐ိႈက္သြင္းပါ။
ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မ႐ႈမ႐ိႈက္ရပါ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကီး ႐ႈ႐ႈိက္ေတာ့လည္း အေမာေဖာက္
လာတတ္တယ္ (၀ါ) အတၱကိလမထႏုေယာဂ ျဖစ္၍ နည္းမွားသြားမယ္။ သိမ္ေမြ႔လြန္းစြာ
႐ႈ႐ႈိက္ျပန္ေတာ့လည္း ထင္ထင္ရွားရွား မသိသာေပဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ႐ႈထုတ္မွန္း
႐ႈိက္သြင္းမွန္း သိသာ႐ုံမွ် ႐ႈ႐ႈိက္ပါ။
ႏွာသီးဖ်ား (သို႔မဟုတ္) ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ မိမိတို႔ႀကဳိက္ရာေနရာ၌ သတိ ကေလး
ကပ္ထားပါ။ ေလးကေလး ရိပ္ခနဲ ထိ၀င္လာရင္ "၀င္ျပန္ၿပီ" လို႔ သိေပးလိုက္ပါ။ ရိပ္ခနဲ
ထိထြက္ျပန္ရင္ "ထြက္ျပန္ၿပီ" လို႔ သိေပးလိုက္ပါ။ ဒီနည္းအားျဖင့္ ထိ၀င္ရင္ သိေပးလိုက္၊
ထိထြက္ရင္ သိေပးလိုက္၊ ၀င္တိုင္းသိ, ထြက္တိုင္းသိ, ထိ၀င္တာနဲ႔ သိတာနဲ႔ ထိထြက္တာ
နဲ႔ သိတာနဲ႔ အံက်အံက် ျဖစ္ေနပါေစ။
*မွတ္ခ်က္။ ။(၀င္တိုင္းသိ ထြက္တိုင္းသိ အားထုတ္ရာမွာ ေလေနာက္ကို လုံး၀မလိုက္ရပါ။
မိမိတို႔ သတိကေလးကပ္ထားတဲ့ ႏွာသီးဖ်ား (သို႔မဟုတ္) ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာပဲ ေလကေလး
ရိပ္ခနဲ ထိ၀င္ရင္ ထိ၀င္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ကေလးကို ထိ၀င္ရာ ေနရာကေလးမွာ ပဲ သတိ
ေလးစိုက္ၿပီးေတာ့ "၀င္ျပန္ၿပီ" လို႔ အသိကေလး လိုက္ေပးလိုက္႐ုံပါပဲ။ ရိပ္ခနဲ ထိထြက္ျပန္
ရင္ ထိထြက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ကေလးကို ထိထြက္တဲ့ ေနရာကေလးမွာပဲ သတိေလးစိုက္ၿပီး
"ထြက္ျပန္ၿပီ" လို႔ အသိကေလး လိုက္ေပးလိုက္႐ုံပါပဲ။)
၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္ကို အားထုတ္လ်က္ သမာဓိထူေထာင္ဆဲအခါမွာ
ခႏၶာကိုယ္ကို မလႈပ္ရွားေစရပါ။ ငိုက္ခနဲ စိုက္ခနဲ မျဖစ္ေစရပါ။ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္နဲ႔ ယိမ္းထိုး
၍လည္း မေနေစရပါ။ ေခါင္းငုံ၍လည္း မေနေစရပါ။
မိမိတို႔ အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္မွလြဲ၍ တျခား
ဘာကိုမွ်လည္း ဂ႐ုမစိုက္ရပါ။
၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိဆိုတဲ့ သမာဓိအခိုက္မွာ အာ႐ုံေနာက္သို႔လည္း လုံး၀
မလိုက္ရပါ။
၀ီရိယကိုလည္း မေလ်ာ့ေစရပါ။ သတိကိုလည္း မေပါ့ေစရပါ။ အာ႐ုံတစ္ပါး
အျခားသို႔လည္း မသြားေစရပါ။ မလစ္ေစရပါ။ မလြတ္ေစရပါ။
*ဆရာ။ ။ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အားထုတ္ရာမွာ ႀကဳိးစားၿပီး အားထုတ္ေနတဲ့
သေဘာကေလးက သမၼာ၀ါယမမဂၢင္၊ အလစ္မေပးတဲ့ သေဘာကေလး
က သမၼာသတိမဂၢင္၊ အာ႐ုံတစ္ပါး အျခားသို႔ မသြားေစတဲ့ သေဘာကေလး
က သမၼာဓိမဂၢင္။ ဒီေတာ့ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္ကို အားထုတ္ႏိုင္
ၿပီဆိုရင္ပဲ သမာဓိမဂၢင္ (၃)ပါး ကိုယ္ပိုင္ရေနတယ္လို႔ မွတ္ယူ ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္ကို အားထုတ္ႏိုင္ၿပီ
ဆိုရင္ပဲ သမာဓိမဂၢင္-(၃)ပါး ကိုယ္ပိုင္ရေနတယ္လို႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
၀ိပႆနာအစ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိက ဆိုသည့္အတိုင္း
၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ဖို႔အေရးမွာ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ
ဆိုတဲ့ သမာဓိအလုပ္ကို ပဏာမ ေရွးေျပးအျဖစ္ျဖင့္ ထူေထာင္ေပးရ
တယ္လို႔မွတ္ပါ။
*၀ိပႆနာသို႔ကူးပုံ*
အထက္ပါအတိုင္း ၀ီရိယမေလ်ာ့ေစဘဲလ်က္ သတိမေပါ့ေစဘဲလ်က္
စိတ္ကိုလည္း အာ႐ုံတစ္ပါး အျခားသို႔ မသြားေစဘဲလ်က္ အနည္းဆုံး(၅)မိနစ္၊
(၁၀)မိနစ္၊ (၁၅)မိနစ္၊ မိနစ္(၂၀) စသည္အားျဖင့္ ၀ိပႆနာ႐ႈပြား၍ ျဖစ္ႏိုင္
ေလာက႐ုံမွ် သမာဓိကေလးတည္ေအာင္ ထူေထာင္ႏိုင္ၿပီိဆိုရင္ ၀င္ေလသိ
ထြက္ေလသိ အလုပ္ကိုလႊတ္၍ ၀ိပႆနာအားထုတ္မႈအလုပ္သို႔ ကူးေျပာင္းရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
၀ိပႆနာ႐ႈပြားရာ၌ ထူေထာင္ၿပီးတဲ့ သမၼာဓိမဂၢင္-(၃)ပါးအေပၚမွာ
ပညာမဂၢင္-(၂)ပါး (သမၼာသကၤပၸမဂၢင္၊ သမၼဒိ႒ိ မဂၢင္) ထပ္ဆင့္၍ ခႏၶာကိုယ္
ထဲမွာ ဘယ္သေဘာေတြ ေျပာေနပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုေတြ ဆိုေနပါလိမ့္၊ ဘယ္ပုံ
စံေတြ ျပေနပါလိမ့္ ဆိုတာေတြကို ေစာင့္ၾကည့္၍ အကဲခတ္ေန႐ုံပါပဲ။
ခႏၶာ့သေဘာ ငါမေရာေစမူ၍၊ ခႏၶာ့အျပင္ဘက္ ဉာဏ္မထြက္ေစမူ၍၊
ခႏၶာက ဘာေျပာတယ္ဆိုတာကို ဉာဏ္မ်က္ျခည္မျပတ္တမ္း ခႏၶာထဲမွာဉာဏ္
ကေလးနဲ႔ လွည့္ပတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ေနတဲ့အလုပ္၊(၀ါ) ေတြးလုံးထုတ္
ေနတဲ့အလုပ္ (၀ါ) သုံးသပ္ေနတဲ့အလုပ္ (၀ါ) ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားေနတဲ့ အလုပ္ကို
၀ိပႆနာအားထုတ္တယ္လို႔ ေခၚတာပါပဲ။
ထိုကဲ့သို႔ ခႏၶာထဲမွာ ဉာဏ္ကေလးနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ေနစဥ္မွာပဲ
ခႏၶာထဲက ထင္ရွားတဲ့ အမူအရာကေလးတစ္ခု ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ ၎အမူအရာ
ကေလး၏ ေရွ႕အမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာ တူ-မတူ၊ ေျပာင္း-မေျပာင္း၊
ပ်က္-မပ်က္ကို ဉာဏ္ထဲမွာ ထင္ရွားလာသည့္တိုင္ေအာင္ အကဲခတ္ေ၀ဖန္ေနဖို႔
(၀ါ) ဉာဏ္ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးေနဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
(ဥပမာ)။ ။ နာမႈကေလးက သိပ္ၿပီးထင္ရွားေနတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။
ဒီနာတဲ့ သေဘာကေလးကိုပဲ ဉာဏ္ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီး
လိုက္ေန႐ုံပါပဲ။
"နာတာဟာ ငါလား"
"နာတတ္တဲ့ငါ ရွိပါရဲ႕လား"
"ငါမဟုတ္လို႔ရွိရင္ ငါ့မွာ မနာရပါဘူး"
"ငါမဟုတ္သျဖင့္ နာျပေနတာပါလား"
"နာတ္တဲ့ ခႏၶာႀကီး ရထားလို႔ နာတဲ့သေဘာ သူေျပာတာပါလား"
"ဒါျဖင့္... နာတယ္ဆိုတာသည္ ငါ့သေဘာ မပါပါလား"
"ခႏၶာ့သေဘာ ခႏၶာက ေျပာေနတာပါကလား"
ဤကဲ့သို႔အားျဖင့္ ဒီေနရာမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ႀကိမ္ခ်ေပးလိုက္ပါ။
"ငါ့သေဘာ မပါပါလား"လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ေတာ့ အတၱဒိ႒ိ (၀ါ)
သကၠာယဒိ႒ိ ျပဳတ္ပါတယ္။
"ခႏၶာ့သေဘာ ခႏၶာက ေျပာတာပါကလား" လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေတာ့
အနတၱဉာဏ္ (၀ါ) သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္ ရပါတယ္။
အတၱဒိ႒ိျပဳတ္ေတာ့ အပါယ္တံခါး ပိတ္ျခင္း ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။
အနတၱဉာဏ္ရေတာ့ နိဗၺာန္တံခါး ပြင့္ျခင္း ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီမွ်တြင္ ရပ္မေနပါနဲ႔၊ ဉာဏ္ေမးခြန္းေလးေတြ အဆက္မျပတ္
ေမးေပးပါ။ (၀ါ) ဉာဏ္ေတြးလုံးေလးေတြ အဆက္မျပတ္ ေတြးလိုက္သြားပါ။
"ဒီ... နာတဲ့ သေဘာေလးဟာ ဘယ္လိုနာေနပါလိမ့္၊ ဘယ္ပုံစံ
နာေန ပါလိမ့္၊ ဘယ္သေဘာ နာေနပါလိမ့္"
"ဒီ... နာတဲ့ သေဘာေလးဟာ မေျပာင္းေတာ့ဘူးတဲ့လား"
မပ်က္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။
ၿမဲၿမံေနသလား။
ခိုင္ခံ့ေနသလား။
တည္တံ့ေနသလား။
တနာတည္း နာေနသလား။
တစ္ဆက္တည္း နာေနသလား။
တရွိန္တည္း နာေနသလား။
ထိုကဲ့သို႔ ဉာဏ္ေမးခြန္းကေလးေတြ အဆက္မျပတ္ ေမးခြန္းထုတ္တတ္
ခဲ့သည္ရွိေသာ္(၀ါ) ဉာဏ္ေတြးလုံးကေလးေတြ အဆက္မျပတ္ ေတြးလုံးထုတ္
တတ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္-
နာတဲ့သေဘာကေလး၏ ေရွ႕အမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာ မတူ
ေျပာင္းလဲ ေနပုံေတြ(၀ါ) အသစ္အေဟာင္း ေျပာင္းလဲေနပုံေတြသည္
ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ဉာဏ္ထဲမွာ ရွင္းလာမွာ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွ႕အမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာမတူ ေျပာင္းလဲသြားတာေလး
တစ္ခ်က္ကို(၀ါ) အသစ္အေဟာင္း ေျပာင္းလဲသြားတာေလး တစ္ခ်က္ကို
ေတြးေနတဲ့ ဉာဏ္ထဲမွာ တစ္ခါရွင္းသြားလွ်င္ျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္ကို တစ္ႀကိမ္
ျမင္တာပဲလို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ မိုးကုတ္ဥပနိႆယ က "ျဖစ္ပ်က္႐ႈ" "ျဖစ္ပ်က္႐ႈ"
ဆိုလို႔ ပါးစပ္က "ျဖစ္ပ်က္" "ျဖစ္ပ်က္" နဲ႔ ျမည္ေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခႏၶာထဲမွာ ေရွကအမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာ မတူဘဲ ေျပာင္းလဲေနပုံ
ေတြ (၀ါ) အသစ္အေဟာင္း ေျပာင္းလဲေနပုံေတြကို ဉာဏ္ထဲမွာ ရွင္း
လာသည့္တိုင္ေအာင္ ဉာဏ္ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေန႐ုံပါပဲ။
ဒါျဖင့္... အေတြးေကာင္းလွ်င္၊ ခႏၶာ၏ ျဖစ္ပ်က္သေဘာေတြ
ကို မွန္မွန္ ကန္ကန္ သိႏိုင္တာပါပဲ။
ဒီေတာ့... ၀ိပႆနာဉာဏဆိုတာသည္ ေတြးမွသိရတဲ့
သေဘာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ကို ေတြးသိလို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။
ဤနည္းအားျဖင့္ ေညာင္းမႈထင္ရွားရင္ ေညာင္းမႈကို႐ႈ။
ေအာင့္မႈထင္ရွားရင္ ေအာင့္မႈကို႐ႈ၊
ယားမႈထင္ရွားရင္ ယားမႈကို႐ႈ။
ပူမႈထင္ရွားရင္ ပူမႈကို႐ႈ။
ထုံက်င္မႈထင္ရွားရင္ ထုံက်င္မႈကို႐ႈ။
ကိုက္ခဲမႈထင္ရွားရင္ ကိုက္ခဲမႈကို႐ႈ။
ဘယ္ဟာမွ် မထင္ရွားခဲ့လွ်င္ ၀င္ေလစိတ္၊ ထြက္ေလစိတ္ကိုပဲ..
* ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ထိ၀င္တဲ့ သေဘာကေလးဟာ ထိ၀င္ၿပီး မရွိဘူး၊
ပ်က္သြားပုံကိုလည္းေကာင္း။
* ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ထိထြက္တဲ့ သေဘာကေလးဟာ ထိထြက္ၿပီး မရွိဘူး၊
ပ်က္သြားပုံကိုလည္းေကာင္း၊
ဉာဏ္အားလပ္မႈမရွိေအာင္ ႐ႈေပးရမည္ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုကဲ့သို႔ အ အားမရွိ- အနားမရွိေအာင္ ႐ႈပြားႏိုင္လို႔ မိမိတို႔
ဉာဏ္ထဲမွာ အပ်က္ကို သေဘာက်ရင္ သႆတဒိ႒ိ ျပဳတ္ေနတာပါပဲ။
အျဖစ္ကို သေဘာက်ရင္လည္း ဥေစၧဒဒိ႒ိ ျပဳတ္ေနတာပါပဲ။
ျဖစ္ပ်က္ကို သေဘာက်ကတည္းက သကၠာယဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာ
တို႔ကလည္း ျပဳတ္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ ပြားမႈနဲ႔ ဒိ႒ိျပဳတ္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဤကဲသို႔အားျဖင့္ လက္ေတြ႕က်က် ၀ိပႆနာ႐ႈပြားေနတဲ့
ေနရာမွာ႐ုပ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ဆြဲၿပီး ႐ႈရင္လည္း ႐ုပ္ကိုမေတြ႔ေစရပါ။
႐ုပ္၏ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ(၀ါ) ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ ေတြ႔ေအာင္႐ႈရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
ေ၀ဒနာရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ဆြဲၿပီး ႐ႈရင္လည္း ေ၀ဒနာကို
မေတြ႔ေစရပါ။ ေ၀ဒနာ၏ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ (၀ါ) ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ
ေတြ႔ေအာင္႐ႈရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ဆြဲၿပီး ႐ႈလွ်င္
လည္း စိတ္ကိုမေတြ႔ေစရပါ။ စိတ္၏ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ (၀ါ)
ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ ေတြ႔ေအာင္႐ႈရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါျဖင့္... ဆိုင္းဘုတ္ကို မ႐ႈရပါ။ ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ ေတြ႔ေအာင္
႐ႈရပါမည္။ ဒီေတာ့... ဘယ္ဟာကိုပဲ ႐ႈ႐ႈ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ရင္
သစၥာဆိုက္တာခ်ည္းျဖစ္၍ ဓမၼာႏုပႆနာအလုပ္ အထေျမာက္ေတာ့
သည္သာ (၀ါ) တိရဏပရိညာအလုပ္ အထေျမာက္ေတာ့သည္သာ
ျဖစ္ပါတယ္။
သီရိသုမနေခ်ာင္ မဂၢင္ဓမၼရိပ္သာ
"ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမန"
ေရးသားျပဳစုအပ္ေသာ
မိုးကုတ္၀ိပႆနာ
ဉာတပရိညာစခန္း
အေျခခံပဋိစၥသမုပၸါဒ္သင္တန္း
သင္ခန္းစာ (၂၂)
ဆရာ။ ။ ဒီသင္ခန္းစာမွာေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာပ႑ိတ
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဥပနိႆယအတိုင္း တရားအား
ထုတ္ပုံ အားထုတ္နည္းကို ေျပာျပပါမယ္။
တရားအားမထုတ္မီ ေရွးအဖို႔၌ ထုံစံအတိုင္း သီလခံယူျခင္း၊
ခႏၶာကိုယ္လွဴဒါန္းျခင္း၊ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းျခင္း၊ အျပစ္မွ ခြင့္လႊတ္ရန္
ေတာင္းပန္ျခင္း၊ အဓိပတိတစ္ခုခုကို လက္ကိုင္ထားျခင္း၊ ယုံၾကည္ခ်က္
ထားျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို ပုဗၺကိစၥ (၀ါ) ေရွးဦးစြာျပဳရမည့္ အမႈကိစၥတို႔
ကို တရားအားထုတ္ခါနီးတိုင္း မျပဳလွ်င္မျဖစ္ ဧကန္မုခ် ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။
(၁) သီလခံယူျခင္း
ရဟန္း, ေယာဂီျဖစ္လွ်င္ ရဟန္းတို႔ သီလအလိုက္၊ သာမေဏ
ေယာဂီ ျဖစ္လွ်င္ သာမေဏတို႔ သီလအလိုက္ မိမိတို႔ ထိန္းသိမ္းေစာင့္
ေရွာက္အပ္ေသာ သီလကို စင္ၾကယ္လွ်င္လည္း စင္ၾကယ္သည့္အေလ်ာက္
အကယ္၍ သင့္ေရာက္ၿပီးေသာ အျပစ္ရွိလွ်င္လည္း ထိုအျပစ္ကို ဆိုင္ရာ
ေဒသနာကံျဖင့္ ကုစား၍ စင္ၾကယ္ၿပီးျဖစ္ေစရပါမည္။
လူေယာဂီျဖစ္လွ်င္လည္း လူတို႔ႏွင့္ဆိုင္ရာ ငါးပါးသီလ,
ရွစ္ပါးသီလ, ကိုးပါးသီလ, ဆယ္ပါးသီလတို႔တြင္ ေအာက္ထစ္ဆုံးအားျဖင့္
ငါးပါးသီလကို ခံယူေဆာက္တည္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(၂) ခံႏၶာကိုယ္ကို လွဴဒါန္းျခင္း
အို, နာ, ေသ ဒုကၡ၀ဋ္မွ ကၽြတ္လြတ္လို၍ တပည့္ေတာ္/
တပည့္ေတာ္မ ၏ တရားအားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ခႏၶာငါးပါး၊ ႐ုပ္နာမ္တရား
ႀကီးကို ေက်းဇူးေတာ္အစုံ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၲႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ
ျမတ္စြာဘုရားအား လွဴဒါန္းပါ၏။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား လွဴဒါန္းပါ၏။
(၃) ကမၼ႒ာန္းေတာင္းျခင္း
အို, နာ, ေသေရး ဒုကၡေဘးႀကီးတို႔မွ ၿငိမ္းရာၿငိမ္းေၾကာင္း၊
သိမ္းရာသိမ္းေၾကာင္း၊ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း
တရားေတာ္ျမတ္ႀကီးကို တပည့္ေတာ္/မ အား က႐ုဏာ ေရွး႐ႈသနားမႈျဖင့္
ေပးသနားေတာ္ မူပါအရွင္ဘုရား။
(၄) အျပစ္မွ ေတာင္းပန္ျခင္း
သံသရာမွစ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ အရိယာအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီး
တို႔အေပၚ၍ ကာယကံ, ၀စီကံ, မေနာကံျဖင့္ သိလ်က္ျဖစ္ေစ၊ မသိလ်က္ျဖစ္ေစ
အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေစ၊ တမင္တကာျဖစ္ေစ ျပစ္မွားက်ဴးလြန္မိေသာ အျပစ္ႀကီး၊ ငယ္၊
တစ္စုံတစ္ရာ ရွိခဲ့ပါလွ်င္ သည္းခံေတာ္မူၾကပါ၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါ၊ ေက်ေအး
ေတာ္မူၾကပါ။ အကၽြႏု္ပ္အေပၚ၌ ျပစ္မွားထားေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ရွိခဲ့ပါလွ်င္လည္း
သည္းခံပါ၏၊ ေက်ေအးပါ၏။
(၅) အဓိပတိထားျခင္း
၀ိပႆနာအလုပ္ တရားဓမၼကို အားထုတ္တိုင္း၊ အားထုတ္တိုင္း
အဓိပတိ တရား (၃)ပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးပါးကို လက္ကိုင္ထား၍ အားထုတ္ရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
(က)အတၱာဓိပတိ။ ။မိမိကိုယ္ကို အႀကီးအကဲေျမႇာက္ထင္ၿပီး အဓိပတိထား၍
အားထုတ္ျခင္း။
(ခ)ေလာကာဓိပတိ။ ။ပတ္၀န္းက်င္ ေလာကႀကီးကို ငဲ့ကြက္ရွက္ေၾကာက္ၿပီး
သကာလ အဓိပတိထား၍ အားထုတ္ျခင္း။
(ဂ)ဓမၼာဓိပတိ။ ။ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး (၄၅)၀ါမွ် ကာလပတ္လုံး
ေဟာၾကားဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေသာ ဓမၼကၡႏၶာတရားေတာ္
ေတြကို အဓိပတိထား၍ အားထုတ္ျခင္းဟူ၍
အဓိပတိ(၃)ပါးရွိရာမွ မိမိကိုယ္ကို အႀကီးအကဲ ေျမႇာက္တင္ၿပီးသကာလ
အဓိပတိထား၍ အားထုတ္ျခင္းဆိုတဲ့ အတၱာဓိပတိကို ႏွလုံးသြင္းျဖစ္႐ုံမွ်
အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး လုိရင္းကိုပဲ ေျပာျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(က)အတၱာအဓိပတိ
(၁) ငါသည္ စားစရာ ေသာက္စရာမရွိလို႔ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၂) ၀တ္စရာ၊ ၿခဳံစရာ၊ အ၀တ္အထည္မရွိလို႔ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၃) ေနစရာ၊ ထိုင္စရာ အိုးအိမ္မရွိလို႔ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၄) ဒီခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီးကို က်န္းမာေစဖို႔၊ ခ်မ္းသာေစဖို႔
အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းဖို႔ ေဆး၀ါးအလို႔ငွာ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၅) လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ ဆိုတဲ့ ဘ၀ေကာင္းစားေရးကို အလိုရွိလို႔
တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
(၆) ငါသည္ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏာ ဟု ဆိုအပ္ေသာ ပဋိသေႏၶေနျခင္း၊
ေနျခင္း ဆိုးေဘး၊ အိုျခင္း ဆိုးေဘး၊ နာျခင္း ဆိုးေဘး၊ ေသျခင္း ဆိုးေဘးႀကီး
ေတြနဲ႔ ေရာေထြး၍ေနေသာ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ သံသရာ၀ဋ္ ဒုကၡႀကီးကို ေၾကာက္လြန္း၊
ရြံလြန္းလို႔၊ မုန္းလြန္းလို႔၊ ၎၀ဋ္ဒုကၡအေပါင္းတို႔မွ ကၽြတ္ျခင္း၊ လြတ္ျခင္း
ဉာဏ္အလင္းကို အလိုရွိ၍သာလွ်င္ အားထုတ္ျခင္း အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုစိတ္ထားျခင္း ႏွလုံးသြင္းျခင္းကို အတၱာအဓိပတိလို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီစိတ္ထားႏွလုံးသြင္းနဲ႔ တရားဓမၼအလုပ္ကို ႀကဳိးစား၍အားထုတ္ၾကပါ။
(၆) ယုံၾကည္ခ်က္ထားျခင္း
သံသရာနဲ႔အမွ် တစ္ခါမွ် အားမထုတ္ခဲ့ရဘူးေသးတဲ့ (၄)အသေခ်ၤႏွင့္
ကမာၻတစ္သိန္း ထိုက္တန္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
(၈)အသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ထိုက္တန္တ့ဲ တရားထူး တရားျမတ္
အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
(၁၆)အသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ထိုက္တန္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္
အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
ဘုရားအစရွိေသာ အရိယာအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီးတို႔ ႏွစ္ေထာင္း
အားရ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူၾကတဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလည္း အလိုလားဆုံး၊
အႏွစ္ၿခဳိက္ဆုံး၊ ၀မ္းအေျမာက္ဆုံး ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈ
အလုပ္ႀကီး။
မိမိတို႔ကို အို,နာ,ေသေရး ဒုကၡေဘးႀကီးတို႔မွ လုံး၀ၿငိမ္းေအးရာဌာနသို႔
မုခ်ဧကန္ အမွန္ပို႔ေပးမယ့္ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈအလုပ္ႀကီး။
ဒီေလာက္ ထူးျခားျမင့္ျမတ္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ အားထုတ္မႈ
အလုပ္ႀကီးကိုျဖင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္၊ ႀကဳံႀကဳံ ႀကဳိက္ႀကဳိက္၊ ဆုံဆုံ ဆည္းဆည္း၊
ဆိုက္ဆိုက္ ၿမဳိက္ၿမဳိက္ အားထုတ္ခြင့္ရေသ ငါသည္ အပါယ္(၄)ပါးေဘးမွ
ဧကန္မုခ် ကင္းေ၀းရေတာ့မွာပါကလား။
အဲဒီ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ တရားဓမၼအလုပ္ကို ႀကဳိးစားအားထုတ္ၾကပါ။
တရားအားထုတ္ရာ၌ သြား, ရပ္, ထုိင္, ေလ်ာင္းဆိုတဲ့ ဣရိယာပုတ္(၀ါ)
ဣရိယာပထ (၄)မ်ဳိးရွိရာမွာ ထိုင္းျခင္း ဣရိယာပုတ္နဲ႔ အားထုတ္ပုံ အားထုတ္နည္းကိုပဲ
ေျပာျပပါမယ္။
*ခႏၶာကိုယ္အေနအထား*
ေယဘုအားျဖင့္ အမ်ဳိးသားေယာဂီေတြက တင္ပ်ဥ္ေခြ၍ထိုင္ပါ။
အမ်ဳိးသမီးေယာဂီေတြကေတာ့ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ပါ။
သို႔ေသာ္ မေရႊ႕မေျပာင္း မလႈပ္မရွား၊ မျပင္မဆင္ဘဲနဲ႔ မိမိတို႔ အၾကာဆုံး
ထုိင္ႏိုင္တဲ့ အသက္သာဆုံး အေနအထားျဖင့္လည္း အားထုတ္ႏိုင္တယ္လို႔ မွတ္ပါ။
ခါးကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားပါ။ ေရွ႕ကိုလည္း ကုန္းမေနပါေစနဲ႔၊ ေနာက္ကိုလည္း
လန္မေနပါေစနဲ႔၊ ေဘးကိုလည္း ယုိင္မေနပါေစနဲ႔၊ ခါး႐ုိးခါးဆစ္ေတြ တည့္မတ္ေနပါေစ။
လည္တိုင္ကိုလည္း မတ္မတ္ကေလးထားပါ။ ေခါင္းငုံ႔မေနပါေစနဲ႔၊ ေခါင္းေမာ့
လြန္း မေနပါေစနဲ႔၊ ေဘးကိုလည္း ေစာင္းမေနပါေစနဲ႔၊ အသက္႐ႈလမ္းေၾကာင္း ႐ႈိက္လမ္း
ေၾကာင္းေတြ ေျဖာင့္တန္းေနပါေစ။
လက္အေနအထားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ဘယ္လက္၀ါးကိုျဖန္႔၍ ေအာက္က
ထားၿပီး ညာလက္၀ါးကို အေပၚက ထပ္၍ လက္မအဖ်ားခ်င္း ထိသည္ဆို႐ုံမွ် ထိထားပါ။
*မွတ္ခ်က္။ ။ (သတိ၊ ၀ီရိယကို အေထာက္အကူျပဳသည့္ လက္အေနအထားလို႔ မွတ္ပါ။)
ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခုကို ေစ့သည္ဆို႐ုံမွ် ေစ့၍ ပိတ္ထားပါ။ ပါးစပ္ဟၿပီး အားမ
ထုတ္ရပါဘူး။
မ်က္လႊာႏွစ္ခုကိုလည္း အာ႐ုံနိမိတ္မွ ကင္းဆိတ္သည္ဆို႐ုံမွ်၊ ေမွးသည္ဆုိ႐ုံ
ကေလးမွိတ္ထားပါ။ အလြန္ႀကီးလည္း မမွိတ္ရပါဘူး။ မွိတ္လြန္းအားႀကီးေတာ့လည္း
မ်က္ရည္ပူေတြ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။(၀ါ) မလိုလားအပ္တဲ့ အေရာင္အဆင္းေတြလည္း
ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေမွးသည္ဆို႐ုံကေလးသာ မွိတ္ပါ။
*သမာဓိထူေထာင္ပုံ (၀ါ) အားထုတ္ပုံ*
၀င္ေလထြက္ေလနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ မွန္မွန္႐ႈထုတ္ပါ။ မွန္မွန္႐ိႈက္သြင္းပါ။
ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မ႐ႈမ႐ိႈက္ရပါ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကီး ႐ႈ႐ႈိက္ေတာ့လည္း အေမာေဖာက္
လာတတ္တယ္ (၀ါ) အတၱကိလမထႏုေယာဂ ျဖစ္၍ နည္းမွားသြားမယ္။ သိမ္ေမြ႔လြန္းစြာ
႐ႈ႐ႈိက္ျပန္ေတာ့လည္း ထင္ထင္ရွားရွား မသိသာေပဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ႐ႈထုတ္မွန္း
႐ႈိက္သြင္းမွန္း သိသာ႐ုံမွ် ႐ႈ႐ႈိက္ပါ။
ႏွာသီးဖ်ား (သို႔မဟုတ္) ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ မိမိတို႔ႀကဳိက္ရာေနရာ၌ သတိ ကေလး
ကပ္ထားပါ။ ေလးကေလး ရိပ္ခနဲ ထိ၀င္လာရင္ "၀င္ျပန္ၿပီ" လို႔ သိေပးလိုက္ပါ။ ရိပ္ခနဲ
ထိထြက္ျပန္ရင္ "ထြက္ျပန္ၿပီ" လို႔ သိေပးလိုက္ပါ။ ဒီနည္းအားျဖင့္ ထိ၀င္ရင္ သိေပးလိုက္၊
ထိထြက္ရင္ သိေပးလိုက္၊ ၀င္တိုင္းသိ, ထြက္တိုင္းသိ, ထိ၀င္တာနဲ႔ သိတာနဲ႔ ထိထြက္တာ
နဲ႔ သိတာနဲ႔ အံက်အံက် ျဖစ္ေနပါေစ။
*မွတ္ခ်က္။ ။(၀င္တိုင္းသိ ထြက္တိုင္းသိ အားထုတ္ရာမွာ ေလေနာက္ကို လုံး၀မလိုက္ရပါ။
မိမိတို႔ သတိကေလးကပ္ထားတဲ့ ႏွာသီးဖ်ား (သို႔မဟုတ္) ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာပဲ ေလကေလး
ရိပ္ခနဲ ထိ၀င္ရင္ ထိ၀င္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ကေလးကို ထိ၀င္ရာ ေနရာကေလးမွာ ပဲ သတိ
ေလးစိုက္ၿပီးေတာ့ "၀င္ျပန္ၿပီ" လို႔ အသိကေလး လိုက္ေပးလိုက္႐ုံပါပဲ။ ရိပ္ခနဲ ထိထြက္ျပန္
ရင္ ထိထြက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ကေလးကို ထိထြက္တဲ့ ေနရာကေလးမွာပဲ သတိေလးစိုက္ၿပီး
"ထြက္ျပန္ၿပီ" လို႔ အသိကေလး လိုက္ေပးလိုက္႐ုံပါပဲ။)
၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္ကို အားထုတ္လ်က္ သမာဓိထူေထာင္ဆဲအခါမွာ
ခႏၶာကိုယ္ကို မလႈပ္ရွားေစရပါ။ ငိုက္ခနဲ စိုက္ခနဲ မျဖစ္ေစရပါ။ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္နဲ႔ ယိမ္းထိုး
၍လည္း မေနေစရပါ။ ေခါင္းငုံ၍လည္း မေနေစရပါ။
မိမိတို႔ အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္မွလြဲ၍ တျခား
ဘာကိုမွ်လည္း ဂ႐ုမစိုက္ရပါ။
၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိဆိုတဲ့ သမာဓိအခိုက္မွာ အာ႐ုံေနာက္သို႔လည္း လုံး၀
မလိုက္ရပါ။
၀ီရိယကိုလည္း မေလ်ာ့ေစရပါ။ သတိကိုလည္း မေပါ့ေစရပါ။ အာ႐ုံတစ္ပါး
အျခားသို႔လည္း မသြားေစရပါ။ မလစ္ေစရပါ။ မလြတ္ေစရပါ။
*ဆရာ။ ။ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အားထုတ္ရာမွာ ႀကဳိးစားၿပီး အားထုတ္ေနတဲ့
သေဘာကေလးက သမၼာ၀ါယမမဂၢင္၊ အလစ္မေပးတဲ့ သေဘာကေလး
က သမၼာသတိမဂၢင္၊ အာ႐ုံတစ္ပါး အျခားသို႔ မသြားေစတဲ့ သေဘာကေလး
က သမၼာဓိမဂၢင္။ ဒီေတာ့ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္ကို အားထုတ္ႏိုင္
ၿပီဆိုရင္ပဲ သမာဓိမဂၢင္ (၃)ပါး ကိုယ္ပိုင္ရေနတယ္လို႔ မွတ္ယူ ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ အလုပ္ကို အားထုတ္ႏိုင္ၿပီ
ဆိုရင္ပဲ သမာဓိမဂၢင္-(၃)ပါး ကိုယ္ပိုင္ရေနတယ္လို႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
၀ိပႆနာအစ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိက ဆိုသည့္အတိုင္း
၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ဖို႔အေရးမွာ ၀င္ေလသိ ထြက္ေလသိ
ဆိုတဲ့ သမာဓိအလုပ္ကို ပဏာမ ေရွးေျပးအျဖစ္ျဖင့္ ထူေထာင္ေပးရ
တယ္လို႔မွတ္ပါ။
*၀ိပႆနာသို႔ကူးပုံ*
အထက္ပါအတိုင္း ၀ီရိယမေလ်ာ့ေစဘဲလ်က္ သတိမေပါ့ေစဘဲလ်က္
စိတ္ကိုလည္း အာ႐ုံတစ္ပါး အျခားသို႔ မသြားေစဘဲလ်က္ အနည္းဆုံး(၅)မိနစ္၊
(၁၀)မိနစ္၊ (၁၅)မိနစ္၊ မိနစ္(၂၀) စသည္အားျဖင့္ ၀ိပႆနာ႐ႈပြား၍ ျဖစ္ႏိုင္
ေလာက႐ုံမွ် သမာဓိကေလးတည္ေအာင္ ထူေထာင္ႏိုင္ၿပီိဆိုရင္ ၀င္ေလသိ
ထြက္ေလသိ အလုပ္ကိုလႊတ္၍ ၀ိပႆနာအားထုတ္မႈအလုပ္သို႔ ကူးေျပာင္းရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
၀ိပႆနာ႐ႈပြားရာ၌ ထူေထာင္ၿပီးတဲ့ သမၼာဓိမဂၢင္-(၃)ပါးအေပၚမွာ
ပညာမဂၢင္-(၂)ပါး (သမၼာသကၤပၸမဂၢင္၊ သမၼဒိ႒ိ မဂၢင္) ထပ္ဆင့္၍ ခႏၶာကိုယ္
ထဲမွာ ဘယ္သေဘာေတြ ေျပာေနပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုေတြ ဆိုေနပါလိမ့္၊ ဘယ္ပုံ
စံေတြ ျပေနပါလိမ့္ ဆိုတာေတြကို ေစာင့္ၾကည့္၍ အကဲခတ္ေန႐ုံပါပဲ။
ခႏၶာ့သေဘာ ငါမေရာေစမူ၍၊ ခႏၶာ့အျပင္ဘက္ ဉာဏ္မထြက္ေစမူ၍၊
ခႏၶာက ဘာေျပာတယ္ဆိုတာကို ဉာဏ္မ်က္ျခည္မျပတ္တမ္း ခႏၶာထဲမွာဉာဏ္
ကေလးနဲ႔ လွည့္ပတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ေနတဲ့အလုပ္၊(၀ါ) ေတြးလုံးထုတ္
ေနတဲ့အလုပ္ (၀ါ) သုံးသပ္ေနတဲ့အလုပ္ (၀ါ) ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားေနတဲ့ အလုပ္ကို
၀ိပႆနာအားထုတ္တယ္လို႔ ေခၚတာပါပဲ။
ထိုကဲ့သို႔ ခႏၶာထဲမွာ ဉာဏ္ကေလးနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ေနစဥ္မွာပဲ
ခႏၶာထဲက ထင္ရွားတဲ့ အမူအရာကေလးတစ္ခု ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ ၎အမူအရာ
ကေလး၏ ေရွ႕အမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာ တူ-မတူ၊ ေျပာင္း-မေျပာင္း၊
ပ်က္-မပ်က္ကို ဉာဏ္ထဲမွာ ထင္ရွားလာသည့္တိုင္ေအာင္ အကဲခတ္ေ၀ဖန္ေနဖို႔
(၀ါ) ဉာဏ္ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးေနဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
(ဥပမာ)။ ။ နာမႈကေလးက သိပ္ၿပီးထင္ရွားေနတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။
ဒီနာတဲ့ သေဘာကေလးကိုပဲ ဉာဏ္ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီး
လိုက္ေန႐ုံပါပဲ။
"နာတာဟာ ငါလား"
"နာတတ္တဲ့ငါ ရွိပါရဲ႕လား"
"ငါမဟုတ္လို႔ရွိရင္ ငါ့မွာ မနာရပါဘူး"
"ငါမဟုတ္သျဖင့္ နာျပေနတာပါလား"
"နာတ္တဲ့ ခႏၶာႀကီး ရထားလို႔ နာတဲ့သေဘာ သူေျပာတာပါလား"
"ဒါျဖင့္... နာတယ္ဆိုတာသည္ ငါ့သေဘာ မပါပါလား"
"ခႏၶာ့သေဘာ ခႏၶာက ေျပာေနတာပါကလား"
ဤကဲ့သို႔အားျဖင့္ ဒီေနရာမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ႀကိမ္ခ်ေပးလိုက္ပါ။
"ငါ့သေဘာ မပါပါလား"လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ေတာ့ အတၱဒိ႒ိ (၀ါ)
သကၠာယဒိ႒ိ ျပဳတ္ပါတယ္။
"ခႏၶာ့သေဘာ ခႏၶာက ေျပာတာပါကလား" လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေတာ့
အနတၱဉာဏ္ (၀ါ) သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္ ရပါတယ္။
အတၱဒိ႒ိျပဳတ္ေတာ့ အပါယ္တံခါး ပိတ္ျခင္း ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။
အနတၱဉာဏ္ရေတာ့ နိဗၺာန္တံခါး ပြင့္ျခင္း ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီမွ်တြင္ ရပ္မေနပါနဲ႔၊ ဉာဏ္ေမးခြန္းေလးေတြ အဆက္မျပတ္
ေမးေပးပါ။ (၀ါ) ဉာဏ္ေတြးလုံးေလးေတြ အဆက္မျပတ္ ေတြးလိုက္သြားပါ။
"ဒီ... နာတဲ့ သေဘာေလးဟာ ဘယ္လိုနာေနပါလိမ့္၊ ဘယ္ပုံစံ
နာေန ပါလိမ့္၊ ဘယ္သေဘာ နာေနပါလိမ့္"
"ဒီ... နာတဲ့ သေဘာေလးဟာ မေျပာင္းေတာ့ဘူးတဲ့လား"
မပ်က္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။
ၿမဲၿမံေနသလား။
ခိုင္ခံ့ေနသလား။
တည္တံ့ေနသလား။
တနာတည္း နာေနသလား။
တစ္ဆက္တည္း နာေနသလား။
တရွိန္တည္း နာေနသလား။
ထိုကဲ့သို႔ ဉာဏ္ေမးခြန္းကေလးေတြ အဆက္မျပတ္ ေမးခြန္းထုတ္တတ္
ခဲ့သည္ရွိေသာ္(၀ါ) ဉာဏ္ေတြးလုံးကေလးေတြ အဆက္မျပတ္ ေတြးလုံးထုတ္
တတ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္-
နာတဲ့သေဘာကေလး၏ ေရွ႕အမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာ မတူ
ေျပာင္းလဲ ေနပုံေတြ(၀ါ) အသစ္အေဟာင္း ေျပာင္းလဲေနပုံေတြသည္
ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ဉာဏ္ထဲမွာ ရွင္းလာမွာ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွ႕အမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာမတူ ေျပာင္းလဲသြားတာေလး
တစ္ခ်က္ကို(၀ါ) အသစ္အေဟာင္း ေျပာင္းလဲသြားတာေလး တစ္ခ်က္ကို
ေတြးေနတဲ့ ဉာဏ္ထဲမွာ တစ္ခါရွင္းသြားလွ်င္ျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္ကို တစ္ႀကိမ္
ျမင္တာပဲလို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ မိုးကုတ္ဥပနိႆယ က "ျဖစ္ပ်က္႐ႈ" "ျဖစ္ပ်က္႐ႈ"
ဆိုလို႔ ပါးစပ္က "ျဖစ္ပ်က္" "ျဖစ္ပ်က္" နဲ႔ ျမည္ေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခႏၶာထဲမွာ ေရွကအမူအရာနဲ႔ ေနာက္အမူအရာ မတူဘဲ ေျပာင္းလဲေနပုံ
ေတြ (၀ါ) အသစ္အေဟာင္း ေျပာင္းလဲေနပုံေတြကို ဉာဏ္ထဲမွာ ရွင္း
လာသည့္တိုင္ေအာင္ ဉာဏ္ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေန႐ုံပါပဲ။
ဒါျဖင့္... အေတြးေကာင္းလွ်င္၊ ခႏၶာ၏ ျဖစ္ပ်က္သေဘာေတြ
ကို မွန္မွန္ ကန္ကန္ သိႏိုင္တာပါပဲ။
ဒီေတာ့... ၀ိပႆနာဉာဏဆိုတာသည္ ေတြးမွသိရတဲ့
သေဘာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ကို ေတြးသိလို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။
ဤနည္းအားျဖင့္ ေညာင္းမႈထင္ရွားရင္ ေညာင္းမႈကို႐ႈ။
ေအာင့္မႈထင္ရွားရင္ ေအာင့္မႈကို႐ႈ၊
ယားမႈထင္ရွားရင္ ယားမႈကို႐ႈ။
ပူမႈထင္ရွားရင္ ပူမႈကို႐ႈ။
ထုံက်င္မႈထင္ရွားရင္ ထုံက်င္မႈကို႐ႈ။
ကိုက္ခဲမႈထင္ရွားရင္ ကိုက္ခဲမႈကို႐ႈ။
ဘယ္ဟာမွ် မထင္ရွားခဲ့လွ်င္ ၀င္ေလစိတ္၊ ထြက္ေလစိတ္ကိုပဲ..
* ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ထိ၀င္တဲ့ သေဘာကေလးဟာ ထိ၀င္ၿပီး မရွိဘူး၊
ပ်က္သြားပုံကိုလည္းေကာင္း။
* ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ထိထြက္တဲ့ သေဘာကေလးဟာ ထိထြက္ၿပီး မရွိဘူး၊
ပ်က္သြားပုံကိုလည္းေကာင္း၊
ဉာဏ္အားလပ္မႈမရွိေအာင္ ႐ႈေပးရမည္ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုကဲ့သို႔ အ အားမရွိ- အနားမရွိေအာင္ ႐ႈပြားႏိုင္လို႔ မိမိတို႔
ဉာဏ္ထဲမွာ အပ်က္ကို သေဘာက်ရင္ သႆတဒိ႒ိ ျပဳတ္ေနတာပါပဲ။
အျဖစ္ကို သေဘာက်ရင္လည္း ဥေစၧဒဒိ႒ိ ျပဳတ္ေနတာပါပဲ။
ျဖစ္ပ်က္ကို သေဘာက်ကတည္းက သကၠာယဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာ
တို႔ကလည္း ျပဳတ္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ ပြားမႈနဲ႔ ဒိ႒ိျပဳတ္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဤကဲသို႔အားျဖင့္ လက္ေတြ႕က်က် ၀ိပႆနာ႐ႈပြားေနတဲ့
ေနရာမွာ႐ုပ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ဆြဲၿပီး ႐ႈရင္လည္း ႐ုပ္ကိုမေတြ႔ေစရပါ။
႐ုပ္၏ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ(၀ါ) ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ ေတြ႔ေအာင္႐ႈရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
ေ၀ဒနာရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ဆြဲၿပီး ႐ႈရင္လည္း ေ၀ဒနာကို
မေတြ႔ေစရပါ။ ေ၀ဒနာ၏ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ (၀ါ) ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ
ေတြ႔ေအာင္႐ႈရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ဆြဲၿပီး ႐ႈလွ်င္
လည္း စိတ္ကိုမေတြ႔ေစရပါ။ စိတ္၏ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ (၀ါ)
ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ ေတြ႔ေအာင္႐ႈရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါျဖင့္... ဆိုင္းဘုတ္ကို မ႐ႈရပါ။ ျဖစ္ပ်က္ကိုသာ ေတြ႔ေအာင္
႐ႈရပါမည္။ ဒီေတာ့... ဘယ္ဟာကိုပဲ ႐ႈ႐ႈ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ရင္
သစၥာဆိုက္တာခ်ည္းျဖစ္၍ ဓမၼာႏုပႆနာအလုပ္ အထေျမာက္ေတာ့
သည္သာ (၀ါ) တိရဏပရိညာအလုပ္ အထေျမာက္ေတာ့သည္သာ
ျဖစ္ပါတယ္။
Monday, August 27, 2012
မဂၢင္ရွစ္ပါး
မဇၥ်ိမပဋိပဒါ၏အက်ဳိး
(မဇၥ်ိမ = အလယ္အလတ္ + ပဋိပဒါ = အက်င့္ (နိဗၺာန္သြားေၾကာင္း လမ္းစဥ္)ကာမလိုက္စားေသာ ကာမသုခလႅိက အက်င့္သည္ လက္ယာလမ္းျဖစ္၍ ေအာက္တန္းက်၏၊ ေပ်ာ့ညံ့လွ၏၊
ေလ်ာ့ေသာေစာင္း ႀကဳိးသည္ အသံေကာင္းမျမည္ေစသကဲ့သို႔ ထိုအက်င့္ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို မရႏိုင္၊
ခႏၶာကိုယ္ ဒုကၡေပးေသာ အတၱကိလမထအက်င့္ကား လက္၀ဲလမ္းျဖစ္၍ တင္းလြန္း၏၊ ေအာက္တန္းက်သည္,ယုတ္ညံ့သည္ဟု မဆိုရေသာ္လည္း ထို အလြန္တင္း၍ အျပင္းအထန္ က်င့္မႈလည္း
(တင္းလြန္းေသာေစာင္းႀကဳိးသည္
အသံေကာင္း မျမည္ေစသကဲ့သို႔) မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဖို႔ရန္ မွန္ေသာလမ္း မဟုတ္ေသးေခ်။
မေလ်ာ့မတင္း ေစာင္းႀကဳိးညင္းကဲ့သို႔ ေလ်ာ့လည္း မေလ်ာ့, တင္းလည္း မတင္းဘဲ ဉာဏ္စကၡဳအလင္းရေအာင္ ျပဳႏိုင္,ထိုးထြင္း၍လည္း သိေအာင္ျပဳႏိုင္, နိဗၺာန္ကိုလည္း သိျမင္ေစႏိုင္ေသာ အက်င့္သည္သာ အလည္အလတ္အက်င့္ျဖစ္၍ လမ္းမွန္ေသာ အက်င့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ ဗုဒၶေလာင္းေတာ္ကား ထိုက်င့္စဥ္အမွန္ကိုေတြ႔မွ ဗုဒၶအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရေပသည္၊ထိုအက်င့္ကား တျခားမဟုတ္, သမၼာဒိ႒ိ စေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါးပင္တည္း။
(၁)သမၼာဒိ႒ိ
[သမၼာ = မွန္ေသာ + ဒိ႒ိ = အျမင္ (အသိဉာဏ္)]မွန္ေသာ ဉာဏ္အျမင္ကို "သမၼာဒိ႒ိ" ဟုေခၚ၏။ ထို သမၼာဒိ႒ိသည္ ကမၼႆကတာဉာဏ္, ၀ိပႆနာဉာဏ္ဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိ၏။
ေကာင္းေသာအရာျဖစ္ေစ, မေကာင္းေသာအရာျဖစ္ေစ သိသိသာသာ စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳအပ္ေသာ ကိုယ္မႈ ႏႈတ္မႈ စိတ္မႈတို႔သည္ အမွတ္တမဲ့စိတ္မ်ားႏွင့္ မတူဘဲ ဆိုင္ရာကိစၥ၌ ဗ်ာပါရ ရွိေနၾကသည္၊ ထုိစိတ္၏ ဗ်ာပါရ (စိတ္လႈံ႔ေဆာ္မႈ)ကိုပင္အဘိဓမၼာသေဘာအားျဖင့္ "ေစတနာေစတသိက္" ဟု ေခၚ၍ ထိုလႈ႔ံေဆာ္မႈ ေစတနာ ဗ်ာပါရကိုပင္ "ကံ=အမႈသည္=လက္သည္"ဟု ဆိုရပါသည္၊ ျပဳလုပ္ ေျပာဆို ၾကံစည္စိတ္ကူးၿပီးေသာအခါ ထို(ေစတနာ)ကံသည္ ခ်ဳပ္ကြယ္သြားေသာ္လည္း သူ၏သတၱိကား မေပ်ာက္ကြယ္ဘဲ ခႏၶာအစဥ္မွာ တည္ရွိရစ္ပါသည္။ဥပမာ... ပညာသင္ၾကား၍ တတ္ေျမာက္သူတို႔သႏၲာန္၌ ထိုသင္ထားေသာ က်က္စာေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္းထိုစာႏွင့္ဆိုင္ေသာ အသိဉာဏ္ဓာတ္ခံမွာမူ အဖတ္တင္ရစ္သကဲ့သို႔တည္း ထိုသို႔ အဖတ္တင္ရစ္ေသာ ကံ၏သတၱိသည္ယခုဘ၀မွာျဖစ္ေစ, ေနာက္ေနာက္ ဘ၀မွာျဖစ္ေစ အက်ဳိးေပးခြင့္ ႀကဳံလာလွ်င္ အက်ဳိးေပးႏိုင္၏။ အလြန္ထက္သန္ေသာ ကံတခ်ဳိ႕သည္ ယခုဘ၀မွာပင္ အက်ဳိးေပး၏။ အခ်ဳိ႕ကံကား ေနာက္ဘ၀၌ သူႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ ဘုံဘ၀ကို ရျခင္း,
သူ႔ကို အကူအညီေပးမည့္ ဉာဏ္ ၀ီရိယ စိုက္ထုတ္၍ အလုပ္လုပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကဳံရေသာအခါ အက်ဳိးေပး၏။ ဤသို႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ အလိုေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိး မေကာင္းက်ဳိး ခံစားရသည္ဟု မယူဆဘဲ မိမိျပဳအပ္ေသာ ကံႏွင့္ ဉာဏ္ ၀ီရိယတို႔၏ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈေၾကာင့္သာ ေကာင္းက်ဳိး မေကာင္းက်ဳိး ခံစားရသည္ဟု သိျမင္ နားလည္ျခင္းသည္"ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ" မည္၏။ [ကမၼႆကတာ=ကံသာလွ်င္ ေရာက္ရာ ဘ၀၌ လိုက္ပါ၍ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာရွိေၾကာင္း(ပစၥည္းဥစၥာ ရတနာတို႔ကား ေနာက္ေနာက္ဘ၀သို႔ မပါသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ဟု မဆိုႏိုင္ေၾကာင္း) ကို +သမၼာဒိ႒ိ=အမွန္အတိုင္း သိျမင္ေသာဉာဏ္။]
၀ိပႆနာဉာဏ္ဟု ေခၚရေသာ သမၼာဒိ႒ိကား ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိထက္ အဆင့္အတန္း ရင့္သာလာ၏၊ ကံႏွင့္ ကံ၏အက်ဳိးကုိ ယုံၾကည္ သိျမင္႐ုံသာမကဘဲ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး၏ အနိစၥ=မၿမဲပုံ, ဒုကၡ=ဒုကၡျဖစ္ပုံ, အနတၱ=အတၱ မဟုတ္, အတၱမရွိပုံတို႔ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖုံဖုံ ဉာဏ္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈ ဆင္ျခင္ႏိုင္သည္။
(၂)သမၼာသကၤပၸ
(ကာမသကၤပၸ)
[သမၼာ = ေကာင္းေသာ, အျပစ္ကင္းေသာ + သကၤပၸ = ႀကံစည္မႈ, စိတ္ကူးမႈ, စဥ္းစားမႈ၊](ကာမသကၤပၸ)
ေလာက၌ "မိစၧာသကၤပၸ" ဟုေခၚရေသာ မေကာင္းေသာ အႀကံအစည္ စိတ္ကူး စဥ္းစားမႈမ်ားသည္
"ကာမသကၤပၸ, ဗ်ာပါဒသကၤပၸ, ၀ိဟႎသာသကၤပၸ" ဟု သုံးမ်ဳိးရွိ၏။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့... လွပေသာ အဆင္း,
သာယာဖြယ္ အသံ, ေမႊးႀကဳိင္ေသာအနံ႔, ေကာင္းေသာ အရသာ, ေကာင္းေသာ အေတြ႔ အားျဖင့္
ငါးပါးေသာ ကာမဆိုင္ရာအာ႐ုံမ်ားကို ခံစားခ်င္ေသာ ေဇာစိတ္ျဖင့္ ေတြးေတာႀကံစည္ စိတ္ကူးေနျခင္း,
ခံစားၿပီးသည္ကို မွန္းဆ၍ တမ္းတေအာက္ေမ့ေနျခင္း ထိုအာ႐ုံမ်ားကို ခံစားဖို႔ရန္ ပစၥည္းဥစၥာ,
ေနရာထိုင္ခင္း, အိမ္၀င္း ဥယ်ာဥ္ စသည္တို႔ကို ရေအာင္ ရွာေဖြၾကံစည္ေနျခင္းသည္ ကာမဆိုင္ရာကို
ၾကံစည္ေနေသာ "ကာမသကၤပၸ" မည္၏။
(ဗ်ာပါဒသကၤပၸ)
ပင္ကိုအတိုင္း စိတ္ေကာင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးေနေသာ ေဒါသကို "ဗ်ာပါဒ" ဟုေခၚ၏၊ ေဒါသျဖစ္လြန္းမက ျဖစ္လွ၍ မိမိႏွင့္ မတည့္သူကို ေတြးကာ "ဒီအေကာင္ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေသပါ့မလဲ,
ငါကိုယ္တိုင္ သတ္ရေကာင္းမလား, ဘယ္သူလာၿပီး သတ္ပါ့မလဲ" စသည္ျဖင့္ ႀကံစည္စိတ္ကူးမႈသည္
"ဗ်ာပါဒသကၤပၸ" မည္၏။
(၀ိဟႎသာသကၤပၸ)
သူတစ္ပါးကို ေသေအာင္ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ဆင္းရဲ႐ုံ, ကိုယ္ဆင္းရဲ႐ုံ, ကိုယ္တိုင္ညႇဥ္းဆဲလိုေသာ,သူတစ္ပါး လာ၍ ညႇဥ္းဆဲေစလိုေသာ, ႐ုံးကနားေရာက္၍ ေငြကုန္ေၾကးက် ျဖစ္ေစလိုေသာ အၾကံအစည္
သည္ "၀ိဟႎသာသကၤပၸ" မည္၏။
*ေနကၡမၼသကၤပၸ*
မိမိစိတ္၌ ထို သုံးမ်ဳိးလုံး မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္စည္း၍ ေနကၡမၼသကၤပၸ, အဗ်ာပါဒသကၤပၸ, အ၀ိဟႎသာသကၤပၸ၊ျဖစ္ေနေစျခင္းသည္ "သမၼာသကၤပၸ" မည္၏။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ - [ေနကၡမၼ = ကာမမွ ထြက္ေျမာက္ေသာ + သကၤပၸ =
ၾကံစည္, စိတ္ကူးမႈ] ကာမအာ႐ုံကို စြန္႔ပယ္၍ ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္ ျပဳလုပ္မည္ဟုၾကံစည္စိတ္ကူးျခင္း၊
ေတာထြက္၍ က်င့္မည္ဟု ၾကံစည္စိတ္ကူးျခင္း၊ စ်ာန္ရေအာင္ အားထုတ္မည္, ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္မည္ဟု
ၾကံစည္စိတ္ကူးျခင္း၊ ကုသုိလ္တရားေတြ မိမိမွာ မ်ားမ်ားျဖစ္ေစဖို႔ရန္ ဒါနျပဳမည္, ဥပုသ္ေစာင့္မည္ဟု ၾကံစည္ျခင္း ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ကာမလိုက္စားမႈ၏ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ၾကံစည္စိတ္ကူးျခင္းဟူသမွ်သည္ ေနကၡမၼသကၤပၸတည္း၊
*အဗ်ာပါဒသကၤပၸ*
ေဒါသ၏ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ ေမတၱာကို "အဗ်ာပါဒ" ေခၚ၏၊ တစ္ေယာက္အေပၚ၌ ျဖစ္ေစ, အမ်ားအေပၚ၌ျဖစ္ေစ တရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္ အက်ဳိးကို လိုလားကာ ခ်မ္းသာ က်န္းမာေစလို, အႏၲရာယ္ကင္း ရန္းေဘး ရွင္းေစလိုေသာ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ စိတ္ကူးျခင္း၊ ဆရာသမားျဖစ္၍ တပည့္မ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားျဖစ္မည့္ အလုပ္ေတြကို ၾကံစည္စိတ္ကူးညႊန္ျပေနျခင္း၊ မိဘ ရပ္ရြာလူႀကီး တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၍ အိမ္သူအိမ္သား ရပ္သူရြာသား တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ၾကံစည္စိတ္ကူးေနျခင္းသည္ အဗ်ာပါဒသကၤပၸ မည္၏။ [ထိုသို႔ ၾကံစည္ရာ၌ သူတစ္ပါး၏ စီးပြားေရးကို ထိခိုက္ေနလွ်င္ ၀ိဟႎသာသကၤပၸ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ မထိခိုက္ေစေအာင္ သတိထားရေပမည္။]
*အ၀ိဟႎသာသကၤပၸ*
ညႇဥ္းဆဲလိုေသာ ေဒါသ၏ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနေသာ က႐ုဏာသည္ အ၀ိဟႎသာသကၤပၸ မည္၏။ထိုက႐ုဏာျဖင့္ ဆင္းရဲသူမ်ားကို သနားၾကင္နာ၍ ကယ္ဆယ္လိုျခင္း၊ ေအာက္က် ေနာက္က်ျဖစ္ေန ေသာ တိုင္းသူျပည္သား, ရပ္သူနယ္သား, ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား, တပည့္ဒကာ ဒကာမမ်ားကို သနားညႇာတာ၍ အထက္တန္းေရာက္ဖို႔ နည္းလမ္းရွာေဖြ စိတ္ကူးေနျခင္းသည္ အ၀ိဟႎသာသကၤပၸ မည္၏။ ဤသကၤပၸ သုံးမ်ဳိးသည္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ၌ ပါ၀င္ေသာ သမၼာသကၤပၸ မဂၢင္တစ္ပါးေပတည္း။
(၃)သမၼာ၀ါစာ
မုသာ၀ါဒ = မုသားေျပာမႈ (လိမ္မႈ, လွည့္ပတ္မႈ, ညာျဖန္းမႈ)
ပိသုဏ၀ါစ = ရန္တိုက္မႈ၊
ဖ႐ုသ၀ါစာ = ၾကမ္းတမ္းယုတ္မာ ဆဲဆိုမႈ၊
သမၹပၸလာပ = အဖ်င္းစကား အပ်က္စကား (သက္သက္ ရယ္ေမာစရာသာ ျဖစ္၍ အက်ဳိးမရွိေသာ
စကား) ေျပာမႈမ်ားကို "၀စီဒုစ႐ိုက္ = ႏႈတ္ျဖင့္ မေကာင္းျပဳက်င့္မႈ" ဟု ေခၚ၏၊ "မိစၧာ၀ါစာ" ဟုလည္းပိသုဏ၀ါစ = ရန္တိုက္မႈ၊
ဖ႐ုသ၀ါစာ = ၾကမ္းတမ္းယုတ္မာ ဆဲဆိုမႈ၊
သမၹပၸလာပ = အဖ်င္းစကား အပ်က္စကား (သက္သက္ ရယ္ေမာစရာသာ ျဖစ္၍ အက်ဳိးမရွိေသာ
ေခၚ၏၊ ထုိစကားေလးမ်ဳိးကို ေျပာခြင့္ႀကဳံလာလ်က္ မေျပာမိေအာင္ ေရွာင္ျခင္းသည္ သမၼာ၀ါစာ မည္၏။
မွန္ေသာစကားကိုသာ ေျပာျခင္း၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မကြဲျပားေအာင္ ညီညီညြတ္ညြတ္
သင့္သင့္မွ်မွ် ရွိေအာင္ ေျပာေပးျခင္း၊ နားေထာင္သူတို႔မွာ အက်ဳိးမ်ားေသာ စကားကိုသာ သာယာ
ေခ်ငံစြာ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေျပာျခင္း၊ ၾကားနာသူတို႔၏ ေကာင္းက်ဳိးသက္သက္ကို ေမွ်ာ္၍ (ဂုဏ္ရဖို႔ လာဘ္ရဖို႔
မေမွ်ာ္ဘဲ) တရားေဟာျပျခင္းမ်ားလည္း သမၼာ၀ါစာပင္တည္း။
(၄)သမၼာကမၼႏၲ
ပါဏာတိပါတမႈ, အဒိႏၷာဒါနမႈ, ကာေမသုမိစၧာစာရမႈ ဤသုံးပါးကို"ကာယဒုစ႐ိုက္ = ကိုယ္ျဖင့္ မေကာင္းက်င့္မႈ" ဟု ေခၚ၏။ "မိစၧာကမၼႏၲ" ဟုလည္း ေခၚ၏။ ထို သုံးမ်ဳိးမွ ေရွာင္ျခင္း (ျပဳခြင့္ႀကဳံလာလ်က္ မျပဳဘဲ ေရွာင္ျခင္း)သည္ သမၼာကမၼႏၲ မည္၏။ သူတစ္ပါး၏ အသက္ရွည္ေၾကာင္း, အနာေရာဂါ ကင္းေၾကာင္း, ေဆး၀ါးစုေဆာင္းမႈ ေဆးတိုက္ ေဆး႐ုံဖြင့္၍ ကုသိုလ္ျပဳမႈ, သူတစ္ပါးဥစၥာ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈ, ဒါန ျပဳမႈ,သူတစ္ပါးတို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးေအာင္ တံျမတ္လွည္းမႈ, လမ္းျပင္ေပးမႈ, ဘုရားတန္ေဆာင္း စသည္၌ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ျပဳမႈ, ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ဖို႔ ေနရာထိုင္ခင္း သန္႔ရွင္းေပးမႈ စေသာ ကိုယ္မႈဟူသမွ်သည္ သမၼာကမၼႏၲခ်ည္းတည္း။
(၅)သမၼာအာဇီ၀
အာဇီ၀ - အသက္ေမြးဖို႔ ပစၥည္းရွာေဖြမႈ၊ပါဏာတိပါတ စေသာ ဒုစ႐ိုက္ မပါေစဘဲ တရားသျဖင့္ လယ္ယာလုပ္၍, ကုန္ေရာင္း၍, ေငြေခ်း၍ အသက္ေမြးျခင္း၊ ကိုယ္ျဖင့္ ရင္းႏွီး၍, ပညာျဖင့္ ရင္းႏွီး၍ အသက္ေမြးျခင္း, အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ငါးပါးသီလ မပ်က္ေအာင္ အသက္ေမြးျခင္းသည္ "သမၼာအာဇီ၀" ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ မဟုတ္ဘဲ ဒုစ႐ိုက္မႈျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း, လိမ္လည္ လွည့္စား၍ ေရာင္း၀ယ္ အသက္ေမြးျခင္းသည္ "မိစၧာဇီ၀" ျဖစ္၏။
(၆)သမၼာ၀ါယာမ
အားထုတ္မႈ ၀ီရိယကို ``၀ါယာမ´´ဟု ေခၚ၏။ မတရားသျဖင့္ ပစၥည္းရွာမႈ
ပါဏာတိပါတအမႈ စသည္ကို ျပဳရာ၌ လုံလ၊ ၀ီရိယ ပါၾကရသည္။ ထို၀ီရိယမ်ဳိးကို
"မိစၧာ၀ါယာမ" ဟု ေခၚ၏။ ထို၀ီရိယမ်ဳိး မျဖစ္ေစဘဲတရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္မႈသည္ "သမၼာ၀ါယာမ" ခ်ည္းသာတည္း၊
ထို ၀ါယာမကို က်မ္းဂန္တို႔၌ ေလးမ်ဳိးျပ၏။
၁။ သူတစ္ပါး၌ ျဖစ္တတ္ေသာ အကုသိုလ္မ်ဳိးသည္ ယခုဘ၀၌ မိမိမွာ တစ္ခါမွ်
မျဖစ္ဘူးေသးလွ်င္ ထိုအကုသုိလ္မ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစား၍ ေရွာင္ရွားျခင္းသည္ သမၼာ၀ါယာမတည္း။
၂။ ထိုအကုသိုလ္မ်ဳိး ျဖစ္မိျပန္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေအာင္ အကုသိုလ္ မတိုးပြားေအာင္
ႀကဳိးစားျခင္းသည္ ျဖစ္ၿပီးအကုသိုလ္ကို ပယ္ရွားေသာ သမၼာ၀ါယာမ တစ္မ်ဳိးတည္း။
၃။ မိမိသႏၲာန္၌ မျဖစ္ဖူးေသးေသာ ကုသိုလ္အထူးကိုရေအာင္ စ်ာန္, မဂ္ အထိ ႀကဳိးစားျခင္း
သည္ မျဖစ္ေသးေသာ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားေသာ သမၼာ၀ါယာမ တစ္မ်ဳိးတည္း။
၄။ ျဖစ္လက္စ ကုသိုလ္ကို ေနာက္ မဆုတ္ဘဲ ေရွ႕သို႔သာ တိုးေအာင္ ရဟႏၲာျဖစ္သည္အထိ
ႀကဳိးစားျခင္းသည္ ျဖစ္ၿပီးကုသိုလ္ကို တိုးတတ္ေအာင္ အားထုတ္ေသာ သမၼာ၀ါယာမ တစ္မ်ဳိးတည္း။
(၇)သမၼာသတိ
ေကာင္းေသာအမွတ္ရျခင္း, ေကာင္းေသာသတိထားျခင္းကို ``သမၼာသတိ´´ဟုေခၚ၏။
ခႏၶာကိုယ္၌ ဆံပင္၊ အေမြး စသည္ကို စိတ္ျဖင့္ ခြဲျခား၍ ထိုအားလုံးကို
အသုဘဟု(မတင့္တယ္ ရြံစဖြယ္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ဟု) သတိထားျခင္းသည္ သမၼာသတိ တည္း၊
ခံစားမႈ စေသာ ေ၀ဒနာတို႔၌ ေကာင္းေသာ ေ၀ဒနာျဖစ္လွ်င္ထိုေ၀ဒနာ ပ်က္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္ ဒုကၡျဖစ္ရေတာ့၏။ ကိုယ္ဆင္းရဲမႈျဖစ္ရေသာ ဒုကၡေ၀ဒနာမ်ားကား သူ႔နဂိုအတိုင္း ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွား၏။ ဤသို႔ ေ၀ဒနာျဖစ္သမွ်၌ ေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ, ဆိုးသည္ ျဖစ္ေစ ဒုကၡဟုခ်ည္း သတိထားေနျခင္းသည္ သမၼာသတိ တစ္မ်ဳိးတည္း။ မိမိ၏ စိတ္အစဥ္ကို သတိထား၍ စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ႐ူပါ႐ုံကို ၾကည့္ေနစဥ္က ၾကည့္စိတ္တစ္မ်ဳိး, သဒၵါ႐ုံကို ၾကားျပန္ေတာ့ ၾကားစိတ္ကတစ္မ်ဳိး စသည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း, ဘုရားအစရွိသည္ကို အာ႐ုံျပဳ၍ ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေနရာမွ မေက်နပ္ ဖြယ္အေၾကာင္းေတြ ေပၚလာ၍ ေဒါသျဖစ္ရေသာအခါ ေဒါသစိတ္တစ္မ်ဳိး ဤသို႔စိတ္အစဥ္ ေျပာင္းလဲပုံကို သတိထား၍ စိတ္မၿမဲေၾကာင္း, အနိစၥျဖစ္ေၾကာင္းကို သိမွတ္ေနေသာ
သတိသည္ သမၼာသတိတစ္မ်ဳိးတည္း။ အဘိဓမၼာကို လိုက္စား၍ အေတာ္အသားက်ေနသူတို႔သည္ မည္သည့္ကိစၥ၌မဆို အတၱမရွိ, ဖႆ ေ၀ဒနာ သညာ စေသာ တရားေတြသာ ဆိုင္ရာကိစၥတို႔ကို ျပဳလုပ္
ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္ဟု သတိထားၾကည့္က သိရွိႏိုင္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ ဖႆ စေသာ တရားအစုကို သတိထား၍ အတၱမရွိေၾကာင္းကို သိမွတ္ေသာ သတိသည္ သမၼာသတိ မည္၏။
(၈)သမၼာသမာဓိ
က်မ္းဂန္တို႔၌ စ်ာန္၀င္စားေသာ သမာဓိကိုသာ သမၼာသမာဓိဟု ျပထား၏။ သို႔ေသာ္ ကမၼ႒ာန္း၌ သမာဓိရေနျခင္း၊ ေကာင္းေသာ စာေပကို ၾကည့္႐ႈေရးသားေနရာ၌ သမာဓိရေနျခင္း၊ ဒါနကိစၥ, သီလကိစၥ, အမ်ားအက်ဳိးကိုေဆာင္ရမည့္ကိစၥ စေသာ ကုသုိလ္ကိစၥကို စဥ္းစားေနရာ၌ သမာဓိရေနျခင္းကိုလည္း``သမၼာသမာဓိ = ေကာင္းေသာတည္ၾကည္ျခင္း´´ ဟု ဆိုထိုက္ေပသည္။
အထပ္ထပ္ႀကဳိးစားပါ
ဤျပခဲ့ေသာ သမၼာဒိ႒ိစေသာ ရွစ္ပါးကို ``မဇၥ်ိမပဋိပဒါ´´ဟုေခၚ၏၊ ဤတရားရွစ္ပါးကို မိမိသႏၲာန္၀ယ္ ျဖစ္ေအာင္ႀကဳိးစားရာ၌ တစ္ေန႔၊ တစ္ရက္၊ တစ္နံနက္တစ္ခဏမွ် ႀကဳိးစားရမည္ မဟုတ္၊ အရက်က္သူသည္ တစ္ေခါက္က်က္႐ုံမွ်ျဖင့္မရဘဲ အေခါက္ေခါက္ က်က္ရ၏။ ရျပန္ပါလည္း မေက်မခ်င္း ထပ္၍ထပ္၍ အံရ၏။ ထိုမွ်ေလာက္ႀကဳိးစားထားမွ ထိုစာႏွင့္ဆိုင္ေသာ အက်ဳိးကို ရႏိုင္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ၀ိပႆနာ သမၼာဒိ႒ိအခန္း၀ယ္ ျပခဲ့သည့္အတိုင္း မိမိခႏၶာကိုယ္ကို အာ႐ုံျပဳ၍ မၿမဲပုံ(အနိစၥ) စေသာ အျခင္းအရာကုိ ႐ႈကာ ``မဇၥ်ိမပဋိပါဒါ´´ေခၚ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို မိမိသႏၲာန္၌ ပထမ ျဖစ္ေအာင္ႀကဳိးစားပါ။ ထို႔ေနာက္ ထပ္၍ ထပ္၍
ျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကဳိးစားပါ။ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ ႀကဳိးစားလွ်င္
"စကၡဳကရဏီ = ဉာဏ္စကၡဳအလင္းရ၍" တစ္သံသရာလုံး၌ မျမင္ရခဲ့ေသာ
သစၥာေလးပါးကို သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ၏
အနာဂတ္သာသနာေရးမွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားပါသည္။
Saturday, August 25, 2012
ပြဲႏွင့္အစြဲ
အႀကဳိက္ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ အေငြ႔အာ႐ုံကို အေတြ႔ထင္ၿပီး
အစြဲႀကီးစြဲသြားတတ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ငယ္စဥ္က
ေတာဓေလ့ကိုယ္ေတြ႔ေလး ေျပာျပရဦးမယ္။
တို႔ေတာအရပ္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုတာ ႀကဳံရခဲဘိျခင္း။
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲမ်ဳိးနဲ႔ႀကဳံမွ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ
အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပေလ့ရွိတာ။ ဘုန္းႀကီးပ်ံဆိုတာ
လည္း ဆယ္ေကြ႔တစ္ေကြ႔ ႀကဳံရခဲပါတယ္။
ငါတို႔လက္ဦးဆရာ မင္းကုန္းေတာေက်ာင္းႀကီး
ဆရာေတာ္ ဦးသုနႏၵ ပ်ံေတာ္မူပြဲကို ၁၃၁၅၊
တေပါင္းလမွာ က်င္းပတုန္းက ပြဲသဘင္ေတြ
စုံလိုက္တာ။ မ႑ပ္ႀကီး မ႑ပ္ငယ္ေတြလည္း
ဆန္းဆန္းျပားျပားဆင္သထားလိုက္တာ။
ထမင္းဆုိင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ စည္လိုက္တာ။
ကရ၀ိတ္ေလာင္တိုက္တလားစတဲ့ ခန္းနားတဲ့ အဆင္
အျပင္ေတြလည္း အကုန္ပါ။ စုံတကာေစ့လုိ႔ ဆိုရမွာေပါ့။
ဘုန္းႀကီးပ်ံက ႏွစ္ရက္ပဲ က်င္းပခဲ့တာ။ ပြဲၿပီးလို႔
ဇာတ္အဖြဲ႔ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႔နဲ႔ ေစ်းသည္ေတြျပန္သြားၾက
ေပမယ့္ ငါတို႔မ်က္လုံးထဲ နားထဲ အာ႐ုံထဲမွာ
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီးက မၿပီးေသးဘူး။ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပ
တုန္း။ ငါတို႔ဆီမွာက်န္ခဲ့တာက ပြဲမဟုတ္ဘူးဗ်၊ အစြဲ။
ဇာတ္သမားက သူ႔အိမ္သူျပန္နားေနၿပီ။ ငါတို႔က
အစြဲနဲ႔ ပြဲကလို႔ေကာင္းတုန္း။ ခံစားမႈေ၀ဒနာက ခ်ဲ႕ကား၊
အစြဲသိ၀ိဉာဏ္ကလွည့္စားနဲ႔ဆိုေတာ့ အေျခခံမေကာင္းရင္
အေၾကာင္းခံမမွန္ျဖစ္တတ္တာ ကိုလည္း သတိျပဳၾကေစလိုပါတယ္။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ (၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ နတ္တလူေတာရ ၾသ၀ါဒ)
အစြဲႀကီးစြဲသြားတတ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ငယ္စဥ္က
ေတာဓေလ့ကိုယ္ေတြ႔ေလး ေျပာျပရဦးမယ္။
တို႔ေတာအရပ္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုတာ ႀကဳံရခဲဘိျခင္း။
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲမ်ဳိးနဲ႔ႀကဳံမွ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ
အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပေလ့ရွိတာ။ ဘုန္းႀကီးပ်ံဆိုတာ
လည္း ဆယ္ေကြ႔တစ္ေကြ႔ ႀကဳံရခဲပါတယ္။
ငါတို႔လက္ဦးဆရာ မင္းကုန္းေတာေက်ာင္းႀကီး
ဆရာေတာ္ ဦးသုနႏၵ ပ်ံေတာ္မူပြဲကို ၁၃၁၅၊
တေပါင္းလမွာ က်င္းပတုန္းက ပြဲသဘင္ေတြ
စုံလိုက္တာ။ မ႑ပ္ႀကီး မ႑ပ္ငယ္ေတြလည္း
ဆန္းဆန္းျပားျပားဆင္သထားလိုက္တာ။
ထမင္းဆုိင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ စည္လိုက္တာ။
ကရ၀ိတ္ေလာင္တိုက္တလားစတဲ့ ခန္းနားတဲ့ အဆင္
အျပင္ေတြလည္း အကုန္ပါ။ စုံတကာေစ့လုိ႔ ဆိုရမွာေပါ့။
ဘုန္းႀကီးပ်ံက ႏွစ္ရက္ပဲ က်င္းပခဲ့တာ။ ပြဲၿပီးလို႔
ဇာတ္အဖြဲ႔ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႔နဲ႔ ေစ်းသည္ေတြျပန္သြားၾက
ေပမယ့္ ငါတို႔မ်က္လုံးထဲ နားထဲ အာ႐ုံထဲမွာ
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီးက မၿပီးေသးဘူး။ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပ
တုန္း။ ငါတို႔ဆီမွာက်န္ခဲ့တာက ပြဲမဟုတ္ဘူးဗ်၊ အစြဲ။
ဇာတ္သမားက သူ႔အိမ္သူျပန္နားေနၿပီ။ ငါတို႔က
အစြဲနဲ႔ ပြဲကလို႔ေကာင္းတုန္း။ ခံစားမႈေ၀ဒနာက ခ်ဲ႕ကား၊
အစြဲသိ၀ိဉာဏ္ကလွည့္စားနဲ႔ဆိုေတာ့ အေျခခံမေကာင္းရင္
အေၾကာင္းခံမမွန္ျဖစ္တတ္တာ ကိုလည္း သတိျပဳၾကေစလိုပါတယ္။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ (၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ နတ္တလူေတာရ ၾသ၀ါဒ)
ငယ္လင္ငယ္မယား
စိတ္ဆိုတာ အစြဲရွိရာမွာပဲ ေမးတင္ေနတတ္တာ။ ဆိုပါစို႔
အနီေရာင္ကိုစြဲသူရဲ႕အျမင္ဟာ အနီေရာင္မွာပဲ
ေမးတင္ေနတတ္တယ္။ အဆင္း၊ အနံ႔၊ အသံေတြမွာလည္း
ဒီလိုပဲ. . . စိတ္စြဲရာကိုပဲ ျမင္ေနေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီအစြဲသိေၾကာင့္ အထဲသိ ျဖစ္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္ေနတာ။
အိမ္ေထာင္သက္ရင့္ၾကာလာၿပီျဖစ္တဲ့ အဖုိးအဖြား
လင္မယားနဲ႔ပဲ ဥပမာေပးၾကည့္ၾကစို႔။
ဆံျဖဴ၊ သြားက်ဳိး၊ ခါးကိုင္း၊ နားထိုင္းေနတဲ့ အဖြားကို
ျမင္ေနရေပမယ့္ အဖိုးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အဖြားဟာ
သတို႔သမီးေလးလိုပဲ။ အဖြားရဲ႕အျမင္မွာလည္း အဖိုးဟာ
လူပ်ဳိေလးလိုပဲ။ သူတို႔ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေနတာကို
နားေထာင္ၾကည့္ေလ `က်ဳပ္တို႔က ငယ္လင္ ငယ္မယားပါ´
တဲ့ `အဖိုးလင္ အဖိုးမယား´လို႔ မေျဖပါဘူး။
ငယ္ဘ၀ ငယ္႐ုပ္ပုံေတြကို စြဲေနေတာ့ `ငယ္လင္
ငယ္မယား´လို႔ပဲ ေျဖေနၾကဆဲ၊ အဲဒါအစြဲ။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ (၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ေက်ာက္ထီးေတာရ ၾသ၀ါဒ)
အနီေရာင္ကိုစြဲသူရဲ႕အျမင္ဟာ အနီေရာင္မွာပဲ
ေမးတင္ေနတတ္တယ္။ အဆင္း၊ အနံ႔၊ အသံေတြမွာလည္း
ဒီလိုပဲ. . . စိတ္စြဲရာကိုပဲ ျမင္ေနေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီအစြဲသိေၾကာင့္ အထဲသိ ျဖစ္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္ေနတာ။
အိမ္ေထာင္သက္ရင့္ၾကာလာၿပီျဖစ္တဲ့ အဖုိးအဖြား
လင္မယားနဲ႔ပဲ ဥပမာေပးၾကည့္ၾကစို႔။
ဆံျဖဴ၊ သြားက်ဳိး၊ ခါးကိုင္း၊ နားထိုင္းေနတဲ့ အဖြားကို
ျမင္ေနရေပမယ့္ အဖိုးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အဖြားဟာ
သတို႔သမီးေလးလိုပဲ။ အဖြားရဲ႕အျမင္မွာလည္း အဖိုးဟာ
လူပ်ဳိေလးလိုပဲ။ သူတို႔ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေနတာကို
နားေထာင္ၾကည့္ေလ `က်ဳပ္တို႔က ငယ္လင္ ငယ္မယားပါ´
တဲ့ `အဖိုးလင္ အဖိုးမယား´လို႔ မေျဖပါဘူး။
ငယ္ဘ၀ ငယ္႐ုပ္ပုံေတြကို စြဲေနေတာ့ `ငယ္လင္
ငယ္မယား´လို႔ပဲ ေျဖေနၾကဆဲ၊ အဲဒါအစြဲ။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ (၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ေက်ာက္ထီးေတာရ ၾသ၀ါဒ)
သံေကာင္းမွဓားေကာင္း
လယ္ေျမမေကာင္းရင္ သီးႏွံေကာင္းမထြက္ႏိုင္သလိုပဲ။
စိတ္ေကာင္းမရွိဘဲ လူေကာင္းမျဖစ္ဘူး။ ၀တ္ေကာင္းစားလွ
ေတြဘယ္လိုပဲ ဆင္သထားပါေစ စိတ္ေကာင္းမရွိဘဲ
လူေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သံေကာင္းမွ ဓားေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သံေကာင္းဖို႔ မီးနဲ႔ နာနာအပူေပးၿပီး ျပဳျပင္ယူရသလိုပဲ
စိတ္ေကာင္းျဖစ္ေပၚလာဖို႔ စိတ္ဆိုး စိတ္ညံ့ေတြကို သတိနဲ႔
နာနာ႐ႈမွတ္ရမယ္။ မီးက်ီးရဲရဲမွာ သံခဲတင္သလိုပဲ၊
စိတ္ေကာင္း၊ လူေကာင္းျဖစ္လာေအာင္ အေတာ့္ကိုျပဳျပင္
အားထုတ္ၾကရမယ္။
စိတ္ေကာင္းမရွိဘဲ လူေကာင္းမျဖစ္ဘူး။ ၀တ္ေကာင္းစားလွ
ေတြဘယ္လိုပဲ ဆင္သထားပါေစ စိတ္ေကာင္းမရွိဘဲ
လူေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သံေကာင္းမွ ဓားေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သံေကာင္းဖို႔ မီးနဲ႔ နာနာအပူေပးၿပီး ျပဳျပင္ယူရသလိုပဲ
စိတ္ေကာင္းျဖစ္ေပၚလာဖို႔ စိတ္ဆိုး စိတ္ညံ့ေတြကို သတိနဲ႔
နာနာ႐ႈမွတ္ရမယ္။ မီးက်ီးရဲရဲမွာ သံခဲတင္သလိုပဲ၊
စိတ္ေကာင္း၊ လူေကာင္းျဖစ္လာေအာင္ အေတာ့္ကိုျပဳျပင္
အားထုတ္ၾကရမယ္။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ (၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ေက်ာက္ထီးေတာရ ၾသ၀ါဒ)
Subscribe to:
Posts (Atom)